Handschoentjes

Mijn moeder is goed in naaien. Ze maakt regelmatig nieuwe kleertjes voor de kinderen: Broekjes, shirtjes, rokjes. De kinderen zijn er dol op. Maartje en ik trouwens ook. Ook verstelt ze regelmatig kleren, of dicht ze een gaatje in een maillot als Nienke weer eens gevallen is. Afgelopen weekend heeft ze zelfs twee van Steven's knuffels gerepareerd waar gaten in zaten.

Kortom, onze kinderen hebben een echte Naai-Oma. Ik heb zelfs wel eens, op de vraag van een moeder waar ik die leuke kleertjes toch altijd vandaan haalde, geantwoord: 'Bij Naai-Atelier Oma in Apeldoorn.'

Vanochtend bleek duidelijk dat de kinderen dit ook heel goed doorhebben. Hoewel er mooi warm voorspeld werd voor de middag, was het een koude ochtend en voor het eerst had ik het gevoel dat we handschoenen aan moesten. Voor Nienke en mij had ik recent al nieuwe gekocht, dus Nienke deed ze met veel enthousiasme aan.

Voor Steven had ik een oud stel van zolder gehaald om te kijken of die nog pasten. Dat deden ze, maar er zat wel een gaatje in de rechterduim. Hij bekeek het eens, stak zijn andere duim erdoor en zei: 'Dan moeten we even wachten totdat oma er is en dan worden ze vanzelf gemaakt!'

Leren spugen

Nienke wordt bijna vijf. Natuurlijk betekent dit veel gestuiter in de aanloop naar haar feest volgende week. Maar er zijn ook andere dingen die nu gaan gebeuren. Bijvoorbeeld dat ze binnenkort tanden gaat wisselen. We hebben haar al verteld dat het binnenkort kan gaan gebeuren dat haar tanden los gaan zitten en dat ze dan grote mensen tanden krijgt. Ze neemt het allemaal voor waar aan. We zijn haar ook aan het leren om tijdens het tanden poetsen de tandpasta niet meer in te slikken, maar uit te spugen. En dat valt nog niks niet mee. Ze heeft altijd moeite gehad met de aansturing van haar mond, we hebben daar zelfs medische hulp voor nodig gehad.

De eerste keer dat ik haar vroeg om het uit te spugen boog ze enthousiast over de wasbak en maakte een mooie 'P' geluidje, als een ontkurkte wijnfles. Er kwam niks uit haar mond, tot haar grote verdriet. Daarna zijn we het stapje voor stapje aan gaan pakken. Inmiddels zijn we zo ver dat ze geen 'P' maar een 'T' doet, waardoor er af en toe een klein druppeltje tandpasta in de wasbak komt.

Het grote probleem zit hem echter in het feit dat ze alles blijft inslikken. Ze lijkt zich dit wel te realiseren, maar weet nog niet hoe ze het tegen moet houden.

Totdat ze vanochtend tijdens het ontbijt ineens begon over hoe eten in je buik komt: 'Want er zit een gaatje achter in je mond en daar zit een apparaatje in en dat zorgt ervoor dat het eten uit je mond naar je buik gaat.'

Wij hebben haar dit nog nooit verteld dus het zal wel een keer ter sprake zijn gekomen op school.

Toen we even later gingen tanden poetsen bedacht ik dat ik het goed kon gebruiken. Ik schonk een bekertje water in en vertelde dat we eerst gingen oefenen.

'Neem maar een slokje water en probeer het uit te spugen zonder te slikken.'

En heel voorzichtig legde ik mijn vinger op haar keel. Ze nam een slokje en ik voelde haar strottenhoofd onmiddellijk bewegen.

Ze keek me verrast aan en ik zei: 'Voel je dat? Daar onder mijn vinger? Dat is dat apparaatje achter in je mond waar je het net over had. Het enige wat je hoeft te doen is dat apparaatje uit te zetten en dan gaat het met dat uitspugen helemaal lukken!'

'Maar ik weet niet waar het uitknopje zit, pappa!' Riep ze in paniek.

'Nee, dat snap ik meisje, maar dat gaan we de komende tijd gewoon samen opzoeken. Elke dag even oefenen totdat je hem hebt gevonden.'

En ik ging door met haar tanden te poetsen. Toen haar mond overstroomde van de tandpasta zei ik: 'Spugen!'

En er kwam een hele grote klodder tandpasta in de wasbak!

Nienke werd zo trots dat ze na het tanden poetsen honderduit vertelde over het apparaatje en het uitspugen van de tandpasta.

Terwijl ik Steven zijn tanden aan het poetsen was kwam ze bij me staan en zei: 'Maar Steven hoeft dat allemaal nog niet te leren, he pappa? Want Steven is nog niet bijna vijf. Maar als hij wel bijna vijf is moet hij het wel leren want dan krijgt hij ook spuugtanden!'

Niks

Het is woensdagmiddag en ik heb vandaag Tosti's gemaakt voor de lunch. Steven is op de fiets in slaap gevallen toen we Nienke van school gingen halen en ligt languit op de bank te snurken, dus ik heb een lekker prive-momentje met Nienke. Terwijl we zitten te eten kletst ze honderduit. Dan pakt ze de ketchupfles en wijst met haar vinger langs de letters: 'K-e-t-sj-up daar staat ketchup.'

'Heel goed lieverd!' Dat ze het verkeerd gespeld heeft laat ik nog maar even achterwege, want ik vind het echt een hele prestatie van haar. Evengoed maak ik het noch wat moeilijker en ik wijs op het woord 'Classic' erboven: 'Wat staat daar?'

Dat was duidelijk een stukje te hoog gegrepen want ze slaat helemaal dicht. 'Dat is ook wel een moeilijke letter waarmee het begint, he lieverd.'

Maar als ik haar eenmaal voorbij de C geloodst heb lukt de rest verrassend goed: 'l-a-s-s-i-c' Zelfs de laatste c gaat goed!

Als ik haar heb geleerd hoe je het woord 'classic' uit moet spreken gaat het gesprek weer een andere kant op. Eerst over wat er op school gebeurd is, daarna over haar verjaardag die eraan zit te komen en dan over het verschil tussen leeg en vol. Als iets vol is zit er iets in, als het leeg is zit er niks in.

Plotseling wijst ze weer op de ketchupfles en zegt: 'Kijk pappa, als hier n-i-k-s zo staan, dan zat er niks in!'

Vannacht

Vanavond eten we Pasta met een Spinazie-a-la-creme saus. Meestal een favoriet bij de de kindjes, maar om onduidelijke redenen eten ze er allebei maar weinig van. Nienke vraag alweer de derde keer om wat te drinken. Meestal vinden we twee glazen wel genoeg maar omdat het eten wat zout is uitgevallen schenk ik haar nog maar een keer in, terwijl ik zeg: 'Wat zul jij moeten plassen vannacht!'

Ze reageert niet maar drinkt haar beker leeg, waarna ze toch nog maar een hapje neemt. Als even later Maartje en ik allebei ons tweede bord op hebben blijkt ze het toch gehoord te hebben. Ze kijkt ons aan en zegt: 'Wat zullen jullie moeten poepen vannacht!'

Pyjama's inpakken

Maartje en ik gaan vandaag naar het huwelijk van vrienden in Amsterdam. Omdat het pas 's middags begint en tot diep in de nacht gaat duren brengen we de kinderen eerst naar mijn ouders. Als ze vanmorgen even lekker bij ons op bed komen zitten om samen wakker te worden vertellen we dit: ''Vanmiddag gaan we naar Opa en Oma in Apeldoorn. Dan blijven jullie daar slapen en gaan pappa en mamma naar een feest. Pappa en mamma blijven ook bij opa en oma slapen maar we komen pas diep in de nacht thuis.''

Ze zijn erg blij dat ze naar opa en oma gaan. Maar of ze hebben begrepen dat wij daar dus vanmiddag en vanavond niet zijn is niet helemaal duidelijk. Daar komt in elk geval geen enkele reactie op. Ook niet als ik het tijdens het ontbijt nog een keer zeg.

Na het ontbijt gaat Maartje Ronnie uitlaten en ga ik met de kindjes de tas inpakken. Boven op de slaapkamer haal ik de koffer tevoorschijn en zeg tegen ze: ''OK, gaan jullie eerst maar eens jullie pyjama's pakken.''

Enthousiast rennen ze naar hun slaapkamer en komen even later allebei keurig met hun eigen pyjama in de hand terug. Intussen ben ik die van ons aan het opvouwen.

Nienke ziet mij bezig en zegt: ''Goed zo pappa. Dit zijn onze pyjama's voor straks na het eten als opa en oma ons in bed leggen. En dat zijn die van jullie voor als jullie midden in de nacht daar thuiskomen!''

Tovenaarsboek

Steven heeft voor veel boeken zijn eigen titels bedacht. Het fotoboek 'Op de Boerderij' noemt hij bijvoorbeeld het 'Tractorboek', 'Het letterwinkeltje' is 'Opa Brom' en het platenboek 'Nederland' is 'Treinen zoeken'.

Ik vind het altijd erg leuk om te achterhalen welk boek hij nou weer bedoelt als hij weer eens met een nieuwe titel aan komt zetten. Meestal is dat vrij simpel omdat hij het de laatste dagen vaker uit de kast heeft gepakt. Maar soms kom ik er zo snel niet achter.

Zo vraagt hij de laatste dagen regelmatig 'Pappa, wil je mij Tovenaarboek voorlezen?' Al twee dagen lang heb ik geen idee wat hij bedoelt. En hoe vaak ik de boekenkast ook afscan, ik zie geen boek wat aan deze beschrijving zou kunnen voldoen. Als ik hem vraag wat hij bedoelt draait hij verlegen met zijn heupen en friemelt hij wat aan zijn trui, waarna hij zachtjes nog een keer zegt 'Tovenaarboek.' Alsof hij weet dat als hij het aanwijst mijn antwoord toch 'Nee' zal zijn.

Maar, toen ik vanochtend na het Ronnie uitlaten lekker even op de bank ging zitten met een kop koffie en hij onmiddellijk weer om het Tovenaarboek kwam vragen, besloot ik door te zetten. Dat bleek echter niet eens nodig te zijn, want hij had duidelijk ook besloten dat het nu of nooit was.

Dus toen ik hem vroeg wat hij bedoelde wees hij op het kastje naast de bank. Daar bovenop lag het boek dat ik op het moment aan het lezen ben. Vorige week uit de bibliotheek gehaald: Harry Potter and the Halfblood Prince. Met op de kaft het bibliotheeksymbool voor sprookjesfiguren: een tovenaarshoed.

Wegbrengen

Het is maandagochtend en Maartje is vrij. Zoals meestal brengt zij vandaag daarom Nienke naar school en blijft Steven bij mij achter. En net zoals meestal is hij een beetje in de war zodra ze weg zijn. Hij vind Nienke wegbrengen en ophalen altijd een van de hoogtepunten van de dag en vind het nooit leuk als hij niet mee mag.

Hij loopt een beetje verdwaasd rond 'Waar is mamma nou?'

De eerste keer leg ik het hem uit: 'Mamma is Nienke aan het wegbrengen lieverd.'

De tweede keer leg ik het hem opnieuw uit.

Maar bij de derde keer besluit ik het aan hem over te laten: 'Nou Steven vertel het eens, waar is mamma dan?'

Hij is even stil en kijkt me even verwonderd aan, alsof hij schrikt dat ik een beroep doe op zijn eigen intelligentie. Dan fleurt zijn gezicht op en zegt hij: 'Nienke wegbrengen!'

Als hij twee minuten later weer vraagt 'Waar is mamma nou?' stel ik opnieuw de wedervraag: 'Nou, waar is mamma ook al weer?

'Nienke wegbrengen!'

'En pappa, waar is pappa?' Hij kijkt me opnieuw verwonderd aan, dan begint hij te stralen: 'Hier!'

'Goed zo! En waar is Steven?'

'Ook hier!'

'Ook hier, goed zo! En waar is Ronnie?'

'Boven!'

Ik kijk onder de tafel, waar Ronnie ligt en zeg: 'Oh ja? Kijk nog eens goed...'

'Daar!'

'Precies! En waar is Nienke dan?'

Opnieuw is het even stil, dan zegt hij: 'Mamma wegbrengen!'

Een kind van de 21e eeuw

Nienke zit met een speelgoed telefoon te spelen:

'Ik ga een berichtje naar mamma typen, pappa!'

Ze tikt met haar vingers over het scherm alsof ze nooit anders gedaan heeft en verteld hardop wat ze aan het schrijven is: 'Lieve mamma, jij bent aan het werk en ik ben thuis met pappa en Ronnie en Steven. Kijk maar, hier is een foto van pappa.'

Ze loopt naar mij toe, draait de telefoon een kwartslag in haar hand: 'Lachen, pappa!'

Ze veegt met haar vinger over het scherm. 'Nee, die is niet mooi. Oh ja die wel! Welke vind jij het mooiste pappa?'

Ze draait de telefoon om met het scherm naar mij toe. Ik zie alleen maar een plaatje van Lightning McQueen, maar speel uiteraard het spelletje mee: 'Ik vind die eerste wel heel mooi!'

Dan loopt ze naar Steven: 'En hier is een foto van Steven die met de duplo aan het spelen is. Lachen Steven!' Steven kijkt even verward op en gaat dan weer lekker verder met de duplo.

En tot slot is ook Ronnie aan de beurt: 'Lachen, Ronnie' Ronnie trekt zich nergens iets van aan en blijft rustig onder de tafel liggen.

'Zo, nu ga ik het versturen hoor pappa!'

'En daarna ga ik nog een berichtje typen voor jullie voor vanavond, als ik al in bed lig. Dan krijgen jullie een welterusten berichtje van mij.'

Kleuren?

Steven is flink aan het oefenen met kleuren, cijfers en letters. Steeds vaker gaat dat heel goed. Vanochtend verbaasde hij mij bijvoorbeeld door op het schoolplein naar de 3 op het hinkelpad te lopen en te zeggen 'dat is een drie pappa!'

Maar net zo vaak maakt hij er een potje van. Zo liep hij daarnet naar de spiegel op de slaapkamer. Deze heeft een rand met allemaal vierkantjes in verschillende kleuren. Hij begon heel goed. Met zijn vingertje wees hij een blauw vakje aan en daarna een groene: 'blauw, groen'

Maar daarna wees hij de rode aan: 'vier'

En toen was het hek van de dam: 'blauw, groen, vier, wit, S, negen, paars, drie, geel, tien!'

Open brief aan een anonieme buurman of -vrouw

Het leek zo'n mooie dag te worden.

De laatste weken ging het niet goed met me. Ik had veel last van vermoeidheidsklachten, waar de huisarts geen verklaring voor kon vinden. Steven kostte mij veel energie, gedeeltelijk door een langdurige buikgriep maar vooral omdat hij als 2-jarige heel erg zijn grenzen opzocht. En Nienke fietste daar vrolijk tussendoor maar ik kon aan haar voelen dat ze meer aandacht wilde dan ik kon geven. Dat baarde mij zorgen, waardoor ik natuurlijk alleen maar nog vermoeider werd.

Maar afgelopen weekeind zijn we lekker met zijn allen naar een bungalowpark geweest en dat heeft ons duidelijk goed gedaan. Deze dinsdagochtend voelde ik me echt weer helemaal lekker en ik had er zin in: De kindjes hadden goed met elkaar gespeeld zonder ruzie te maken, of op een negatieve manier om aandacht te vragen. Nu zat Nienke op school, Steven op de peuterspeelzaal en ik had mijzelf nog wat extra rust gegund, zodat ik er die middag helemaal tegen zou kunnen.

Ja, het leek eindelijk weer de goede kant op te gaan.

Tot de deurbel ging.

Daar stond de wijkagent met iemand van het wijteam voor gezinszorg.

Of ze even binnen mochten komen om te praten.

Er waren signalen gekomen vanuit de buurt over dat ik te hard naar de kinderen zou schreeuwen.

Je hebt geen idee wat voor een klap in het gezicht dat is. De afgelopen vier-en-een-half jaar heb ik alles opgegeven om voor mijn kinderen te zorgen. Hobby's schieten er een voor een bij in. Zelfs deze week nog heb ik mijn koor opgezegd omdat het me meer energie kost dan het opbrengt. En zo kan ik nog vele voorbeelden geven, allemaal omdat ik er voor de kinderen wil zijn, om hen een liefdevolle, mooie en veilige omgeving te bieden waarin ze zich kunnen ontplooien.

En dan krijg ik dit in mijn gezicht geworpen. Een hele wereld stort in elkaar.

'Moeten we ons zorgen maken?' Vroeg de wijkagent. En ik wist het echt even niet meer. Ik ben ongelooflijk trots op wat ik doe: Ik krijg van heel veel verschillende kanten complimenten over hoe ik mijzelf als man staande weet te houden in een rol die traditioneel door vrouwen wordt uitgevoerd. Maar Maartje en ik voelden de laatste weken dat het dreigde te ontsporen. Door die aanhoudende vermoeidheid merkten we dat ik steeds vaker kortaf naar de kinderen was en, inderdaad, ook regelmatig mijn stem verhief.

Maar is het zorgwekkend?

Wij denken van niet.

En dat heb ik dus ook geantwoord.

Maar inmiddels was het kwaad wel geschied.

Er is kennelijk iemand in de buurt die zich zorgen maakt om mijn kinderen. Bravo! Buitengewoon lovenswaardig. En dat meen ik.

Zorgen om je naasten, de overheid probeert dit al jaren te stimuleren omdat het te weinig gebeurt.

Maar waarom, onbekende buurman of buurvrouw, waarom ben je niet gewoon even naar mij toegekomen? Of, als je bang bent dat ik inderdaad agressief ben, (en ik kan je verzekeren dat ik nog nooit in mijn leven iemand heb kwaad gedaan!) vraag het dan aan mijn vrouw. Neem om mijn part nog een stel buren mee zodat je je veilig voelt.

Waarom moest je nou toch de politie inschakelen? Op deze manier heb je met een telefoontje mijn hele positieve zelfbeeld onderuit geholpen.

Je realiseert het je misschien niet, beste onbekende buurman of buurvrouw, maar als huisvader ben ik CONTINU op mijn hoede. Op mijn hoede omdat het maatschappelijke beeld nog steeds is dat mannen kinderen mishandelen en vrouwen niet. Op mijn hoede omdat ik nog altijd regelmatig gefronste wenkbrauwen zie (denkbeeldig of niet) als ik mijn dochter in de armen neem en een zoen op de wang geef.

Als Nienke weer eens een blauwe plek heeft nadat ze gevallen is, ben ik bang dat er een agent voor de deur staat die vraagt of ik mijn kinderen sla.

Die agent heb jij nu naar mij toegestuurd, onbekende buurman en dat zelfs zonder überhaupt te controleren of er sprake was van blauwe plekken of erger. Gewoon meteen de telefoon gepakt. Vanuit een heel goed bedoeld gevoel van zorg over mijn kinderen heb je een actie gedaan waarvan ik had gewild dat je die beter doordacht had. Want geloof me, een agent voor je deur is geen fijn gevoel. Het is een klap in mijn gezicht en een stomp in mijn maag. Het heeft mij geraakt in de kern van mijn bestaan als huisvader.

De vraag is nu: Had je gelijk? Ben ik inderdaad te agressief naar mijn kinderen.

Ik nodig je bij deze van harte uit om te komen doen wat je al veel eerder had moeten doen: Kom eens bij ons langs om te zien met hoeveel liefde en zorg ik 10 keer achter elkaar 'De Vijf Brandweermannetjes' voorlees aan Steven, met hoeveel pret ik met Nienke's knuffel overgooi en hoe vaak ik mijn hond Ronnie knuffel. Hoe ik speeltuintjes afloop met ze, en als het slecht weer is speeltuintjes bouw van blokken zodat de legopoppetjes kunnen glijden. Hoe ik verftekeningen op de kachel leg en snottebellen veeg; Hoe ik blaasbloemen pluk en takken gooi; Hoe ik speelgoedijsjes eet en speelgoedkadootjes openmaak.

Ja, ik verhef daarbij regelmatig mijn stem als er een regel wordt overtreden. Maar niet nadat ik eerst meermalen heb gewaarschuwd; Pas als de maat echt vol is. Misschien schreeuw ik dan harder dan jij goed vindt, dat kan. Ik laat het aan jou over dat te beoordelen.

Daarnaast nodig ik je van harte uit om mijn blogs op deze site en op mijn eigen blogpagina huispappa.blogspot.nl te lezen, waarvan al mijn volgers zeggen dat de liefde voor mijn kinderen van het scherm afspat bij het lezen ervan.

En als je dan nog altijd denkt dat ik het niet goed doe, dan wil ik heel graag met je in gesprek over hoe het beter kan. Dan luister ik naar je adviezen zoals ik ook hoop dat jij naar mijn advies aan jou in deze brief luistert: Maak je je zorgen om iemands gedrag, spreek hem er dan op aan, hou het persoonlijk in plaats van er meteen een issue van te maken bij een onpersoonlijke instantie.

Want misschien is de enorme onzekerheid waarin ik nu terecht ben gekomen, door dit onverwachtse bezoek van de wijkagent, wel veel slechter voor de kinderen dan het feit dat ik ze regelmatig met stemverheffing corrigeer.

Voornaam

Nienke is de laatste weken gefascineerd door het begrip rijmen. Hoe het begonnen is, weet ik niet maar ze begon ineens te vragen of dingen rijmen. In het begin snapte ze er nog niet veel van, dan riep ze bijvoorbeeld: 'Pappa, pan en boot rijmen op elkaar.'

Ik ben er elke keer heel serieus op ingegaan en heb geprobeerd uit te leggen waarom het woordpaar dat ze noemde wel of niet rijmt.

Dat valt nog niks niet mee om zo'n abstract begrip uit te leggen aan een vierjarige. Maar als Nienke iets echt wil leren dan staat ze er ook voor open en rust ze niet voordat ze het snapt, is mijn ervaring.

Zo hadden we het op een gegeven moment over het hebben van een hobby en ineens zei ze 'He pappa, hobby rijmt op Flappie.' (Dat is haar knuffel)

'Ja dat lijkt wel een beetje te rijmen he meisje? Toch noemen we dat geen rijm, want het zijn alleen de ie klanken die rijmen. En meestal moet er nog niet iets meer rijmen, zoals bijvoorbeeld happie en Flappie.'

'Oh, dus happie en Flappie rijmen wel!'

'Precies. En hoor je hoe dat net iets anders klinkt dan hobby en Flappie?'

Stapje voor stapje begon ze het te begrijpen en de laatste dagen roept ze steeds vaker kloppende woordparen, als zon en balkon; tas en glas enzovoorts.

Vanochtend zaten we te ontbijten en ik vroeg haar wat ze op haar meeneem boterhammen voor school wilde hebben. 'Jam en pindakaas en smeerkaas pappa.'

Toen was het even stil waarna ze zei: 'En pindakaas en smeerkaas rijmen pappa. Want ze eindigen allebei op kaas, ze hebben alleen een andere voornaam!'

In heel Europa

Onze kinderen hebben gelukkig alle vier hun grootouders nog. In Apeldoorn wonen opa Maarten en oma Lida en in Bergen op Zoom wonen opa Ton en oma Brigitte. We zien ze alle vier regelmatig en de kinderen beginnen een steeds sterkere band met ze op te bouwen en daar ben ik heel blij mee.

Met name de oma's zijn alle twee dol op liedjes zingen met de kinderen. En het leuke is dat ze heel verschillend repertoire hebben. Zo noemt Nienke 'heb je wel gehoord van de holle bolle wagen' een oma-Lida-liedje, terwijl 'klein klein kleutertje' een oma-Brigitte-liedje is.

Ze heeft een geheugen als een olifant en kent alle liedjes uit het hoofd.

Gister was ze 'mijn opa' aan het zingen, wat weer een typisch oma-Brigitte-liedje is. Ze zingt het al geruime tijd heel graag en sluit dan meestal af door te roepen 'En ik heb twee oude opa's, pappa!'

Maar gisteren ging ze ineens met een zelf verzonnen tekst en melodie verder:

'In heel Europa, mijn oude opa, nergens zo iemand als hij. Behalve dan in Apeldoorn, want daar woont mijn opa Maarten en die is net zo lief als mijn opa Ton en hij woont daar met mijn oma Lida en die is net zo lief als mijn oma Brigitte.'

Eendjes en visjes

'Pappa, boekje lezen?' Het is het einde van de middag en Steven verveelt zich een beetje. We moeten nog even wachten totdat mamma thuiskomt en meestal loopt hij op dit tijdstip van de dag wel een beetje met zijn ziel onder de arm. Dit is dan een van zijn standaardvragen. Hij is dol op boekjes lezen. Meestal heb ik echter geen tijd, omdat ik druk bezig ben in de keuken. Vandaag heb ik gelukkig een ovenschotel en heb ik dus even de tijd nadat ik hem in de oven heb gezet.

'Wil je een boekje lezen? Dat is goed mannetje, zoek er maar een uit.' Meestal pakt hij dan de 5 brandweermannetjes, of een plaatjesboek met veel auto's, of een andere favoriet. Maar vandaag komt hij aanzetten met een boek met kinderliedjes dat we in geen tijden meer gelezen hebben. De bijbehorende cd draai ik wel geregeld, dus ik besluit om het niet voor te lezen maar om de liedjes samen te gaan zingen. Ik verwacht dat hij ze wel zal kennen.

Ik trek hem op schoot, sla het boekje open en zeg: 'Kijk Steven, dit is een boek met allemaal liedjes en bij elk liedje staat een plaatje. Hier op het eerste plaatje staan allemaal eendjes, welk liedje zou dat zijn?'

En zonder een moment van aarzeling begint hij te zingen: 'Alle eendjes zemmen in de wate, faldradiere faldralda da da'

Uiteraard zing ik enthousiast mee. 'Goed zo Steven! Dat was inderdaad het liedje van alle eendjes zwemmen in het water.'

Ik sla de bladzijde om en daar staat Visje, Visje in het Water. Ik wijs op de vissen en zeg: 'Welk liedje denk je dat dit is, Steven, met vissen?'

En opnieuw begint hij zonder een moment van aarzeling te zingen:

'Alle visjes zemmen in de wate, faldradiere faldralda da da'

Naar de peuterspeelzaal

Vandaag mocht Steven voor het eerst naar peuterspeelzaal de Rakkertjes. Het is dezelfde als waar Nienke geweest is en hij is er dus al heel vaak binnen geweest, maar altijd alleen maar om Nienke weg te bregen of op te halen. Nu ging hij voor het eerst zelf en kwam dus ook voor het eerst een moment waarop hij niet bij zijn ouders of grootouders was. Spannend!

Maar, omdat hij er al wel vaak was geweest hebben hem redelijk goed voor kunnen bereiden:

'Steven, volgende week mag je naar de Rakkertjes!'

'Ja, naa Rakketje!'

En ook Nienke deed goed mee: 'Ja Steven, daar ben ik ook geweest!' (Maar als ik haar dan vroeg hoe de juffen ook alweer heten bleef het stil, dus of ze dit zich nog echt herinnert is de vraag)

We merkten de laatste weken ook aan hem dat hij er echt aan toe was. Hij wou veel meer spelen dan vroeger. En als ik dan met hem speelde was het vaak niet goed en begon hij flink te dreinen. Pas als Nienke terug kwam van school bloeide hij op.

Hij leek ook echt zin te hebben in de Rakkertjes. Of hij echt begreep wat er ging gebeuren zullen we nooit weten, maar hij was echt enthousiast. 'Eesjen mogge Rakketje!' (Steven gaat morgen naar de Rakkertjes).

Vanochtend was het grote moment eindelijk daar.

Maar we moesten natuurlijk eerst nog Nienke naar school brengen. Ik had verwacht dat hij hier veel moeite mee zou hebben en erg zou gaan jengelen, maar het viel allemaal erg mee. Ik somde het programma van de ochtend voor hem op: 'Eerst Nienke wegbrengen, daarna nog een half uurtje thuis spelen en dan gaan we echt naar de Rakkertjes.'

Hij herhaalde het vrolijk. Even later achterop de fiets noemde hij het zelfs nog eens helemaal op, uit zichzelf: 'Eest Nienke wegbenge, dan alf uutje speje, dan naa Rakketje.'

Ik begon er steeds meer vertrouwen in te krijgen dat het helemaal goed zou komen, al bleef het natuurlijk spannend of hij nog steeds zo enthousiast zou zijn als het puntje bij paaltje kwam en we echt de speelzaal binnenliepen.

Even na 9 uur zette ik hem op de fiets. Hij was in een superbui: Het was eindelijk zo ver! De hele weg kletste en zong hij honderduit. Toen we aankwamen riep hij: 'Nou Eesjen Rakketje!'

Zou hij het herkend hebben?

Binnen leek hij echter toch verlegen te worden. Hij gaf wel keurig de juf een handje. En op de vraag 'Hallo Steven, hoe heet je knuffeltje?' Antwoorde hij keurig 'Panter', wat hij nog nooit eerder heeft gedaan naar een vreemde. Maar verder hing verlegen aan mijn been en keek voorzichtig om zich heen.

Maar tijdens het intakegesprek met de juf zat hij al aan een andere tafel te kleien. En toen ik hem even later een knuffel en drie zoenen gaf (eentje voor nu, eentje voor straks en eentje voor nog wat later) en wegging keek hij even angstig, maar zei toen dapper: 'Dag pappa!' Hij ging weer in de auto zitten, dezelfde waar hij vroeger, toen we Nienke wegbrachten, zo graag in ging zitten.

Om half twaalf ging ik hem weer ophalen. Toen de deur openging liep ik opzettelijk wat stilletjes de ruimte in, om te kijken hoe hij erbij zat. Ik zag hem rondlopen tot zijn oog op de kassa in het winkeltje viel. Terwijl om hem heen een voor een de andere peuters blij 'Mamma' of 'Pappa' riepen ging hij in alle rust deze kassa onderzoeken. Langzamerhand liep ik dichterbij maar hij zag me niet. Wat een geweldig gevoel was dat, mijn kleine vent die zo vertrouwd in een toch relatief nieuwe omgeving was!

Toen keek hij op: 'Da is Pappa!' en hij rende naar mij toe en sprong in mijn armen. Helemaal blij. 'Nu alles voorbij, pappa, nu weer huis toe!'

Toen hij even later met zijn rugzakje op door de gang naar buiten liep zag het er echt uit alsof hij nooit wat anders gedaan had.

En misschien is dat ook eigenlijk wel zo....

Naar Engeland

Afgelopen weekend zijn de kinderen een paar nachten bij mijn ouders geweest zodat Maartje en ik lekker even samen weg konden. Ze hebben er duidelijk van genoten en Nienke vroeg vanochtend wanneer de volgende vakantie was.

'Eigenlijk was dit nog niet echt een vakantie, lieverd. Het was alleen een weekendje weg. Een echte vakantie is een hele week of zelfs nog langer.'

Ze vraagt me wanneer er dan een echte vakantie komt.

'Over een paar weekjes heb je de meivakantie, dan ben je twee weken vrij. Dan gaan we vast ook weer hele leuke dingen doen. En dan is het nog maar een paar weken en dan is het alweer de grote vakantie. Dan ben je heel veel weekjes vrij.'

'Dat vind ik leuk pappa, gaan we dan ook ergens naar toe?'

'Ja, mamma en ik hebben het daar al een beetje over gehad. We wilden dit jaar eigenlijk naar Engeland gaan.'

Nienke heeft het altijd over Engeland, al kan ze volgens mij onmogelijk begrijpen waar ze het over heeft. Ze fleurt dus helemaal op als ze dit hoort:

'Ja, naar Engeland!'

'We dachten al dat je dat wel leuk zou vinden. Dan gaan we waarschijnlijk varen, met de boot daarnaartoe. Wil je dat ook?'

'Ja, pappa! Dan kan ik gaan zoeken naar de witte en de zwarte zwanen!'

Andersom

We hebben een mooie collectie duplo met daarin een paar vrachtwagens. Andere jonge ouders kennen ze ongetwijfeld: van die auto's met een afneembaar onderstel zodat je kunt variëren. Nienke heeft het bovenstel van de vuilniswagen te pakken en zet het bovenop een onderstel. Ik zie dat ze het verkeerd om doet: Het onderstel heeft een trekhaak en het bovenstel heeft aan een kant een boogje zodat je hem over deze trekhaak goed op het onderstel kunt zetten. Maar ze zet hem met de dichte kant over de trekhaak.

Ze heeft dit kennelijk nooit doorgehad, of het interesseert haar niet. Ik zeg haar: 'Andersom Nienke.' Ze kijkt me aan en kijkt daarna verward naar de auto in haar hand. Ze begrijpt duidelijk niet wat ik bedoel.

Dan komt Steven eraan gelopen en zegt: 'Andersom Nienke'

Hij pakt de auto uit haar hand, haalt het onderstel los, draait het om en zet het bovenstel er weer op. 'Zo!'

In de trein

Vandaag ben ik met Nienke, Steven en Ronnie met de trein naar mijn ouders in Apeldoorn gereisd. Dat was natuurlijk een heel avontuur waar we uitgebreid naartoe hebben geleefd. Steven was de hele ochtend niet te harden tot het moment daar was dat we eindelijk Nienke van school gingen halen en naar het station liepen.

Toen we allemaal zaten in de trein gingen ze met zijn tweeën lekker naar buiten kijken en om het hardst roepen wat ze zagen. Vooral Steven was erg enthousiast: 'Da huis! Da boom! Nog boom! En nog boom! En nog! Da tein!' Enzovoorts.

We kwamen aan op station Arnhem Velperpoort. Een brugstation waar een drukke verkeersader onderdoor loopt met een drukke bushalte ernaast. Steven kennende ging ik er volledig vanuit dat hij nu wel iets zou roepen in de trand van: 'Kijk pappa, bus!'

En inderdaad zie ik hem rechter op gaan zitten, wijzen en zijn mond open doen: 'Da pullebak!'

Kinderen bekijken de wereld toch echt anders dan grote mensen.

Kiezen

We hebben recent de woonkamer heringericht zodat er meer ruimte is voor speelgoed voor de kinderen. Vandaag na de lunch zeg ik tegen ze dat ze nog even een half uurtje mogen spelen voordat we Ronnie uit gaan laten. Steven gaat meteen verder met de graafmachines waar hij voor het eten ook al mee aan het spelen was.

Maar Nienke loopt naar de plank met puzzels. Dit is een van de plekken waar nu veel meer keuze is. We hadden hier voorheen alleen de kleine puzzels voor Steven liggen en de grotere voor Nienke lagen ergens anders. Ze staat er een tijdje voor te kijken en kijkt dan naar mij: 'Pappa, ik moet even kiezen welke keuze ik kies.'

'Kan je niet kiezen, meisje?'

'Ja, we hebben nu zoveel keuzes om te kiezen in de kamer dat ik soms even niet meer weet welke keuze ik moet kiezen en dan moet ik even goed nadenken.'

Terwijl ik de lunchspullen opruim gaat ze daar mee door terwijl ze blijft zeggen: 'Er liggen nu zoveel puzzels dat ik niet weet welke keuze ik moet kiezen.'

En andere variaties.

Dan valt haar oog op de Bumba puzzels waar Steven die ochtend mee heeft zitten spelen maar die nog niet afgemaakt zijn en ook nog niet opgeruimd.

'Ja, die keuze ga ik denk ik maar kiezen. Dat is wel makkelijker want daar liggen niet zoveel andere puzzels dus dan weet ik veel makkelijker welke keuze ik moet kiezen.'

Zuurkool

Vanavond eten we zuurkool. Traditioneel geen favoriet bij kinderen, zo ook bij de onze. Maar wij vinden toch dat ze het af en toe moeten proberen. Maartje heeft er wat appeltjes en mandarijntjes doorheen gedaan in de hoop dat ze het net iets lekkerder gaan vinden.

Maar Nienke zit al meteen te kniezen: 'Dit lust ik niet.' Nog voor dat ze een hap heeft gegeten.

'Je moet er toch wat van eten, meisje. Er zitten lekker appeltjes en mandarijntjes doorheen en er is aardappelpuree en worst.'

Ze probeert het tegen heug en meug en het gaat warempel even redelijk goed. Maar na een paar happen gaat ze toch weer zeuren. Dus proberen we haar een beetje eet-advies te geven: 'Doe maar elke keer een hap aardappelpuree met een of twee sliertjes zuurkool erop lieverd, of een stukje appel met wat zuurkool. Dan zul je zien dat het minder naar zuurkool smaakt.'

Ondertussen zitten Steven rustig door te eten. Zijn bord is al voor meer dan de helft leeg! Op een gegeven moment gaat hij zelfs over tot 'haringhappen' met de zuurkool. Dan vragen we hem: 'Is het lekker Steven?'

Hij kijkt ons aan, met een grote sliert zuurkool in zijn hand, zegt: 'Nee!' hangt de zuurkool boven zijn mond en laat het naar binnen glijden.

De hele nacht wakker

Nienke speelt met de dekentjes die oma voor de kinderen heeft gemaakt:

'De zon gaat onder, tijd om te gaan slapen!' ze kruipt onder de deken;

'De zon komt weer op, wakker worden! Opstaan!' en komt weer tevoorschijn.

Zo gaat dat een paar minuutjes door. Dan vindt ze duidelijk dat het tijd wordt voor wat variatie, want nu legt ze de poppen eronder. En opnieuw gaat de zon onder en komt weer op. Al snel roept ze ook Steven erbij, maar die is in de gang winkeltje aan het spelen ('na winkoe toe pappa!') en heeft helemaal geen zin om onder die dekentjes op de koude grond te gaan liggen.

Dus roept ze mij: 'Pappa, de zon gaat onder, je moet slapen!'

Maar ook bij mij vind ze geen gehoor, want ik ben in de keuken koffie aan het zetten. Als ze even later 'De zon komt weer op, wakker worden!' roept ziet ze dat ik helemaal niet mee heb gedaan.

Dan komt ze naar me toe en zegt: 'Pappa, de zon is alweer op, je hebt de hele nacht niet geslapen.'

Ik speel het spelletje mee en zeg: 'Vandaar dat ik zo moe ben.'

'Nou pappa, dat is mooi je eigen schuld. Had je maar niet de hele nacht wakker moeten blijven maar lekker in je bedje moeten gaan liggen.'

Ammaal Boem!

Voor zijn verjaardag, vorige maand, kreeg Steven twee speelsets van Abricks, een goedkope spin-off van Duplo. Nadat ze er een tijdje intensief mee speelden hebben de kinderen er de laatste twee weken niet meer naar omgekeken. Tot vanochtend. Steven haalde eerst de vliegtuigjes uit de la, daarna begon Nienke de landingsbaan te bouwen en al gauw zaten ze heerlijk te spelen en een voor een dingen tevoorschijn te halen uit de la die we hiervoor ingericht hadden.

Maar een voor een ging Steven duidelijk niet te gauw, al snel hij haalde de hele la uit de kast en ging ermee in het midden van de kamer zitten. En jawel, vrijwel meteen had hij hem ondersteboven gekeerd en met een enorm lawaai, wat Ronnie onmiddellijk naar boven deed vluchten, donderde de hele boel op de grond.

Blij riep hij: 'Ammaal Boem!'

Daarna keek hij naar mij. In zijn ogen zag ik een strijd tussen pret van het gooien met de steentjes en angst dat ik boos op hem zou worden. Snel stelde ik hem gerust: 'Allemaal gevallen he Steven? Wat een lawaai zeg, Ronnie schrok er helemaal van. Maar die komt zo wel weer terug hoor, ga maar lekker spelen.'

Opgelucht draait hij zich om, schuift alle stukjes aan de kant en klimt in de, nu lege, la.

high five

Tijdens het eten doe ik graag een paar keer een high-five met de kindjes. Gewoon omdat het leuk is en ze er allebei van gaan stralen. Vanochtend had Nienke er niet zo'n zin in, dus ik heb er alleen een paar met Steven gedaan en Nienke lekker haar eigen gang laten gaan. Het is tenslotte geen verplichting maar alleen voor de leuk.

Vanmiddag tijdens de lunch wil Ronnie van haar plaats afkomen, wat ze nog niet mocht omdat Steven zijn boterham nog niet op had. Dus ik maak het 'wachten' gebaar, het gebaar waarmee de verkeersagent een auto staande houdt: Gestrekte arm naar voren, hand omhoog. Ronnie gaat keurig zitten en houdt zich stil.

Steven kijkt het allemaal aan en zegt dan: 'Ronnie niet high-five'

Tolk

Ik ben met de kindjes boodschappen aan het doen. We moeten best veel hebben en ik kan het niet allemaal vinden. Gelukkig zijn ze ondanks dat heerlijk vrolijk. Ze hebben allebei hun, door oma gemaakte, leeuwentrui aan en stelen al de hele middag de show. Maar nadat we de zoveelste winkel uit komen gelopen zegt Nienke: 'Ik heb zo'n honger, pappa!'

Dus we gaan eerst maar eens naar een restaurantje. Ik pak voor de kindjes chocomel, voor mijzelf thee en natuurlijk ook twee gebakjes om met zijn drietjes te delen. Als ik heb afgerekend zeg ik tegen ze: 'Gaan jullie maar alvast aan dat tafeltje zitten, dan pak ik even rietjes, servetjes en vorkjes.'

Ik pak twee vorkjes, want ik vind ze wat scherp voor Steven, twee rietjes en een stapel servetten.

Eenmaal aan tafel snij ik de taartjes in stukjes en geef Steven een eigen bordje. Tegen Nienke zeg ik 'En dan eten wij samen van dit bordje.' En ik geef haar een vork.

Na een paar hapjes zegt Steven: 'Eesjun ook ok'

Het valt vaak niet mee om hem te begrijpen...

'Wat zeg je lieverd?'

'Eesjun ook ok!' En hij draait zich om op zijn stoel en kijkt naar de kassa.

Nou weet ik dat 'Eesjun' zijn eigen naam is, maar wat hij nou precies wil is me echt een raadsel. Dus vraag ik het hem nog maar een keer, met hetzelfde antwoord.

Dan zegt Nienke op een belerende toon: 'Hij wil een vork, papa!'

'Wil je een vork, Steven?'

'Ja!' zegt hij blij.

En als ik een derde vorkje heb gepakt smult hij heerlijk verder van de taart.

Toch fijn dat ik een tolk heb, ik denk echt niet dat ik erachter zou zijn gekomen.