Waar is opa?

De laatste tijd zet ik aan het eind van de middag, als het tv-kijk tijd is, regelmatig BabyTV aan. Steven heeft er de ideale leeftijd voor en Nienke vind het ook nog steeds erg leuk. (Vooral nu op school haar intellect ruimschoots uitgedaagd wordt en ze 's middags thuis graag even een Klein Meisje wil zijn)

Een van de series die op dat tijdstip vrijwel dagelijks langskomt is 'Waar is opa'. Een jongetje en zijn knuffelkonijn gaan op zoek naar opa, die zich verstopt heeft in een real-life versie van een kunstwerk. De serie heeft een erg herkenbaar herkenningsmelodietje, een man die enkele malen 'Waar is opa? Waar heeft hij zich verstopt?' zingt. Het komt in elke aflevering meermaals voor en blijft daarna vaak nog eindeloos in mijn hoofd hangen. Deze week was het zelfs zo erg dat ik het de ochtend erna nog steeds niet kwijt was.

Ik stond in de keuken en onbewust zong ik hardop 'Waar is opa? Waar heeft hij zich verstopt?'

Uit mijn ooghoek zie ik hoe Steven in de kamer opstaat en naar de gang loopt. Nieuwsgierig loop ik achter hem aan.

Steven staat naar een foto van onze trouwdag te wijzen: Maartje en ik in het midden en onze ouders aan weerszijden. Als hij me ziet begint hij te stralen en roept: 'Da opa!'

Woensdag, donderdag, vrijdag

Elke ochtend breng ik Nienke met de fiets naar school. Onderweg komen we vaak S tegen, een klasgenootje over wie ze het al een regelmatig heeft gehad en met wie het goed lijkt te klikken. Hij gaat altijd lopend. Deze woensdagochtend zeg ik tegen haar: 'Kijk, S gaat altijd lopend en wij met de fiets. Maar vrijdag gaan wij ook lopen.'

Vrijdag gaan we namelijk met de auto rechtstreeks uit school door omdat we een weekeindje weggaan met de familie, dus moet ik haar die ochtend te voet wegbrengen.

Nienke vraagt: 'Waarom gaan we vrijdag dan lopen?'

'Omdat ik je dan met de auto kom halen want dan kunnen we meteen door naar het huisje van Opa en Oma.'

'Jeeuuj! Het huisje van opa en oma! Is het al vrijdag?'

Ze heeft nog altijd moeite met de dagen van de week, dus ik grijp deze gelegenheid meteen aan om weer eens te oefenen: 'Nee lieverd, vandaag is het woensdag. Dus nog geen vrijdag. En wat komt er na woensdag?

Het blijft even stil terwijl ze omkijkt naar S. Dan zegt ze: 'Morgen!'

Geen speld tussen te krijgen...

Herfsttrui

'Hey Nienke, heb je ook een trui meegenomen? Of ga je vandaag alleen in je hemd lopen?'

Het is donderdagochtend en Nienke heeft, helemaal zelfstandig, al haar kleren naar beneden gebracht nadat ze wakker was geworden. Nu is ze zich aan het aankleden. Zoals gebruikelijk gaat dit niet in een heel hoog tempo. Maar als ik haar haar gang laat gaan en me er niet teveel mee bemoei komt het meestal vanzelf goed.

Maar vanmorgen heeft ze geen trui meegenomen. Ze lijkt het zelf niet zo door te hebben en is alweer vrolijk met Steven aan het spelen, in haar hemd. Gezien het koude herfstweer dat we op het moment hebben besluit ik me er toch maar eens mee te gaan bemoeien.

Meteen roept ze: 'Oh nee pappa, die moet ik nog halen.'

En ze loopt enthousiast naar boven.

Ze komt weer beneden met een witte trui en ik vraag me onmiddellijk af of die nog wel zal passen. Het is natuurlijk de tijd van het jaar waarop al die warmere kleding weer voor het eerst tevoorschijn komt en deze heeft ze dit jaar nog niet aangehad. Ik kijk toe hoe Nienke hem met moeite over haar hoofd krijgt. Hij staat op zich niet slecht bij de rest van de kleren die ze aanheeft en dat zeg ik haar dan ook.

Maar Nienke luistert niet en zit te rommelen met de boorden van haar trui. Dan trekt ze nog eens goed aan de schouders, waarna ze opstaat en naar me toe komt: 'Pappa, ik denk dat we maar eens nieuwe truien moesten gaan kopen.'

'Ja, hij is inderdaad wat te klein he, lieverd? Maar we gaan geen nieuwe truien kopen hoor, je hebt er nog genoeg die wel passen. Ga maar eens een andere uitzoeken boven.'

Even later komt ze weer beneden met een grotere, bruinrode trui. 'Kijk pappa, ik heb een mooie herfsttrui uitgezocht!'

'Wat een mooie herfsttrui zeg! Zullen we eens kijken of deze wel past?'

We doen hem samen aan en hij past prima, hij is dan ook twee maten groter dan die witte. En hij staat ook nog eens veel beter bij de rest van de kleren die ze uitgezocht had, maar omdat Steven op dat moment even aandacht nodig heeft zeg ik dat niet tegen haar.

Even later komt ze naar me toegelopen. 'Pappa, ik heb een mooie herfsttrui aan!'

'Ja he, meisje. En hij staat ook nog eens beter dan die andere!'

Dat lijkt haar van haar stuk te brengen. Ik zie hoe haar mond vertrekt van twijfel naar angst naar onzekerheid.

Gauw zeg ik: 'Dus dat is eigenlijk hartstikke goed!'

Dan klaart haar gezicht weer helemaal op.

'Jaaaaaa!' Schreeuwt ze, terwijl ze de kamer in rent, helemaal gelukkig.

Steven en de puzzels

Steven zit op het moment in een fase waarin hij puzzels heel interessant vindt. Hij doet niks liever dan alle stukjes door de kamer te smijten. Dat je ze ook in elkaar kunt zetten interesseert hem nog niet zo.

Ook vanmiddag is hij weer lekker bezig: Hij heeft de bak met puzzels zelf uit de kast getrokken en haalt een voor een doos eruit, legt de deksel op de tafel, gooit de bak leeg en legt daarna de doos ook op de tafel, dat doet hij dan weer wel netjes.

De vierde doos is aan de beurt. Hij pakt de bovenste puzzel eruit en schudt eens flink. De helft valt op de grond, de andere helft in de bak met puzzels. Hij kijkt me aan en zegt met een grote grijns:

'Mamma opruimen!'

De rolverdeling is wel weer duidelijk....

Oortjes open

Nienke houdt van dansen. Vaak vraagt ze of ik dansmuziek wil aanzetten. Of als ik een cd heb aangezet vraagt ze: 'Is dat dansmuziek?'

Vanochtend zet ik een cd van Marillion op, niet bepaald dansbaar. Ook nu vraagt ze weer of het dansmuziek is. Ik zeg: 'Nee niet echt Nienke, maar je kunt het altijd proberen.'

Precies op dat moment is er een rustig moment in de muziek. Ze kijkt een beetje verbaasd en zegt: 'Ik hoor helemaal niks!'

'Dat komt omdat dit een rustig stukje is, lieverd.'

Ik leg haar uit: 'Soms is muziek harder en soms wat zachter. Dat vinden mensen vaak mooi, een beetje afwisseling erin.'

'Maar ik hoor het echt niet!'

'Dan moet je je oortjes maar wat verder openzetten lieverd, want de muziek speelt toch echt!'

Ze kijkt me een beetje vreemd aan. En trekt vervolgens hard aan haar oren.

'Nee pappa, het helpt niet. Ik hoor het nog niet!'

Best gezellig

Samen boodschappen doen:

Kom kinderen, we gaan boodschappen doen, pakken jullie je schoenen?

Steven, niet op de deur slaan lieverd, we gaan zo naar buiten, eventjes geduld!

Steven, niet aan de fiets zitten, straks valt hij bovenop je hoofd.

Nienke, kijk je wel uit voordat je oversteekt?

OK, we gaan nu even goed uitkijken want we komen bij de drukke weg.

Ja, we kunnen, snel Nienke. Kom op daar komt alweer een auto aan!

Zo Steven, we zijn er, blijf je even hier staan terwijl ik Nienkes fiets op slot zet?

Steven, niet van de stoep af!

Hier kindjes, allebei een mandje.

Wil jij de worst in je mandje Steven? Alsjeblieft. Rustig er in leggen he, niet gooien!

Nienke, waar ben je gebleven?

Steven, laat je je mandje niet zomaar midden in het gangpad staan?

Kinderen, de supermarkt is geen racebaan, nu allebei rustig lopen anders pak ik de mandjes af!

Nienke, pas je op voor die mevrouw? Als je achteromkijkt terwijl je vooruit loopt gaat het fout.

Steven, leg jij dit op de band? Oh jee, je liet het bijna vallen, gelukkig had ik het nog net.

Nienke, niet al met je fiets lopen terwijl hij nog op slot staat.

Steven NIET van de stoep af, dat had ik daarnet toch ook al gezegd?

Jeetje Nienke wat neem je die bocht ruim, ik rij je bijna omver.

Pas je op als je hier de stoep op rijdt lieverd, je viel bijna om.

Hier Steven, breng jij dit pak naar binnen? Oh jee, ben je nou gestruikeld over de drempel?

En uiteindelijk is dan alles weer opgeruimd en we zijn niet eens op de EHBO terecht zijn gekomen.

Eigenlijk was het dus nog best gezellig....

Nij ziek!

Deze pappa is nogal een muziekfan. Ik heb een grote collectie cd's waar ik vroeger veel naar luisterde. Maar met de komst van de kinderen komt daar steeds minder van: Een groot deel van de verzameling is naar zolder verbannen om ruimte te maken voor speelgoed. Bovendien is het vaak gewoon te rumoerig in de kamer om de muziek goed te kunnen luisteren.

Om toch af en toe wat te kunnen luisteren heb ik een heleboel favoriete nummers op mijn iPhone gezet en die zet ik regelmatig op de achtergrond aan. En om de kinderen een beetje tegemoet te komen heb ik daar ook een hele lading kindermuziek tussen gegooid, Nijntje, Dikkertje Dap, enzovoorts. In het verleden keek Nienke vaak helemaal blij op als ze een stuk 'kindjesmuziek' langs hoorde komen. Maar de laatste tijd is ze niet zo veel meer met muziek bezig, ze vraagt zelden meer om een kinder-cd op te zetten en reageert dus ook niet als het op de iPhone langskomt.

Vanmiddag waren de kinderen lekker samen met de duplo aan het spelen terwijl ik even rustig zat te lezen. Ik had de iPhone weer eens aangezet, wat voor mij ook al weer een tijd geleden was. Op een gegeven moment kwam de openingstune van Nijntje de Film voorbij. Min of meer uit gewoonte keek ik afwachtend naar Nienke of ze er wat van zou zeggen. Maar vanuit die hoek kwam niks. Steven daarentegen ging rechtop staan, keek me stralend aan en riep 'Oh, Nij ziek!'

Jong geleerd...

pappa's verjaardag

Het is het weekend van mijn 40e verjaardag en we hebben er een hele happening van gemaakt. Drie dagen lang bezoek, taart, cadeaus en natuurlijk ook onvermijdelijk veel lang-zal-hij-leven zingen. Steven laat het allemaal een beetje over zich heenkomen. We hebben niet echt de indruk dat hij er iets van begrijpt. Hij doet ook niet echt mee met het zingen, hoewel hij normaal graag de handbewegingen van kinderliedjes meedoet.

Uiteraard laat hij zich wel lekker verwennen met alle lekkernijen. Een pannenkoek met jam in de pannenkoekenboerderij, tot wel 5 stukken boterkoek per dag, enzovoorts. In de loop van het weekeind merken we echter duidelijk aan hem dat hij oververmoeid begint te raken.

Als we op zondag het eten op hebben en de familie nog even helpt met schoonmaken loopt hij huilend rond. Terwijl de familie afscheid neemt brengt Maartje hem alvast naar bed. We verwachten allebei dat hij meteen stil zal zijn en tot de volgende ochtend door zal slapen.

Maar in plaats daarvan begint hij lekker te kletsen. Het grootste gedeelte lekker onbegrijpelijke peutertaal en af en toe een verstaanbaar woordtje er tussendoor ('Opa') Als Nienke even later ook naar boven gaat lijkt het net stil te zijn geworden. Maar of het nou is omdat hij haar hoort of omdat hij gewoon even op adem moest komen, terwijl Maartje haar in bed ligt begint hij weer.

En dit keer is het heel duidelijk te verstaan wat hij zegt. Iets wat hij het hele weekend regelmatig gehoord heeft, maar tot dan toe niet zelf had gezegd: 'Hiep hiep, hoeja!'

En nog eens: 'Hiep hiep, hoeja!'

Hij blijft het roepen, en als Maartje Nienke in slaap zingt roept hij het nog steeds.

Misschien wel 40x...