(Deze blog schreef ik al enkele maanden geleden, maar is om onduidelijke redenen nooit gepubliceerd)
Ik ben Steven een rijstekoek aan het
geven. Eerst staat hij rustig naast de tafel en is hij vooral
geïnteresseerd in het speelgoed dat daar ligt. Maar nadat ik hem een
paar stukjes in zijn mond heb gestopt begint hij zich toch af te
vragen waar dat vandaan komt. Hij loopt naar me toe en kijkt naar
mijn hand, waar nog flink wat koek ligt. Zoals te verwachten viel
probeert hij dat meteen te pakken, dus ik doe snel mijn hand dicht.
Weg is de koek.
Even kijkt hij raar, maar al snel gaat
hij op onderzoek uit. Meteen doe ik de koek in mijn andere hand. Ik
zie hoe hij de eerste hand blijft volgen, dus houdt deze gespreid
voor hem. Hij kijkt er eens naar, maakt een graaiende beweging met
zijn rechterhand en brengt deze daarna voorzichtig naar zijn mond.
Niks.
Dan zie ik hem naar mijn andere hand
kijken, waar de koek nu toch haast wel in zou moeten zitten. Opnieuw
breng ik de koek over naar mijn andere hand en opnieuw volgt hij met
zijn ogen de hand waar de koek in gezeten heeft. Ik hou ook deze,
leeg, voor zijn mond. Hij bestudeert hem uitgebreid, pakt een vinger
en likt daar eens aan.
Opnieuw niks.
Dan kijkt hij vastberaden naar de hand
waar de koek nu in zit en begint aan mijn vingers te trekken. Het
wordt de hoogste tijd dat ik zijn nagels knip, dus ik besluit om dit
spelletje maar niet te lang voor te zetten. Ik doe de hand open en
laat hem de laatste beetjes eruit nemen.
Triomfantelijk stopt hij ze in zijn
mond en roept: 'Ka!'
Klaar!
