Het was zo'n leuke avond gisteren. We
hadden wat te vieren, dus we gingen met zijn viertjes uit eten bij
een indisch restaurant. De kinderen hielden zich fantastisch, het
eten was lekker, de bediening was hartstikke goed. Kortom: alle
ingredienten om tevreden naar huis te gaan. Dus liepen wij happy
richting de auto. Daar stootte Nienke haar hoofd tegen de achterklep
en moest huilen. Ik tilde haar op, trooste haar en ontdekte dat ze
Flappie niet bij zich had.
Flappie is haar favoriete knuffel.
Nienke heeft een stuk of zes knuffels waaruit ze elke dag een stuk
of twee, drie uit selecteert om mee rond te lopen. Maar Flappie is de
absolute nummer een. Welke knuffel ze die dag ook uitgekozen heeft,
als ze valt of een ander ongemak heeft, dan vraagt ze altijd om
Flappie. Niet om Nijntje, niet om Trudy... Nee dan is er maar EEN die
haar kan troosten!
En die was dus plotseling kwijt.
Geen paniek! Nee, natuurlijk geen
paniek. Wanneer had ze hem voor het laatst? In elk geval nog toen we
uit het restaurant kwamen. ''OK, ik ga zoeken, rij jij alvast met de
auto naar buiten en zie of je even daar in de buurt kunt stilstaan.''
Tien minuten later, goed om me heen
gekeken, bediening van het restaurant gesproken, portier van de
garage gesproken.... Maar geen Flappie. We gingen het hele verhaal
nog eens na en kwamen tot de conclusie dat ze hem in de lift van de
garage nog in haar handen had. Dus moest hij op de vierde verdieping
van de garage, of in de lift liggen. Inmiddels was het al over half 9
en moesten de kinderen echt naar bed. Dus we spraken af dat Maartje
naar huis zou rijden en ik nog eens goed zou zoeken.
Na nog een half uur vergeefs zoeken ben
ik met een leeg gevoel en al even lege handen naar de bushalte
gelopen. Thuis aangekomen zat Nienke in haar pyjama bij Maartje op
schoot hartverscheurend te huilen. We spraken met haar af dat we de
volgende dag gingen kijken of we een nieuwe Flappie konden kopen.
Daar leek ze iets rustiger van te worden, al werd me niet duidelijk
of ze het echt begreep. Godzijdank was ze zo moe dat ze binnen tien
minuten in slaap viel.
Het is de nachtmerrie van elke ouder,
de grootste halsmisdaad die je kunt begaan, de favoriete knuffel van
mijn dochter is kwijt. En nu is ze ontroostbaar. Ik kon mezelf wel
voor de kop slaan. Altijd let ik op waar haar knuffel is. Elke
twee-drie minuten check ik het. Zelfs nu had er helemaal niet veel
meer tijd tussen gezeten. Maar in die twee-drie minuten is Flappie
echt kwijtgeraakt. Hoe dat kan? Geen idee! En wat doet het ertoe, de
knuffel is en blijft weg.
Vanochtend werd ik eerder wakker dan
Nienke. Tijdens het ontbijt zat ik de hele tijd met gespitste oren.
Is ze al wakker? Hoe reageert ze als ze wakker wordt? Toen ik haar
uiteindelijk boven aan de trap 'pappa' hoorde roepen, klonk dat
eigenlijk heel gewoon. Snel liep ik naar boven en daar stond ze me op
te wachten. In de ene hand Nijntje en Koetje, de andere hand had ze
in een houding alsof ze wat onzichtbaars vasthield. ''Dan moet ik het
zolang maar met mijn speelgoed Flappie doen, pappa''. Dat had ze dus
helemaal zelf uitgedacht, dat ze een imaginaire knuffel kon gebruiken
tot we haar eigen Flappie weer terug hadden. Tijdens het ontbijt gaf
ze de 'speelgoedflappie' zelfs hapjes eten en zei er tegen 'Ik ga
voor jou zorgen totdat de Flappie winkel (ook alweer een zelfbedachte
term!) open is en dan gaan we een nieuwe Flappie kopen.''
Na het ontbijt ging ze gewoon spelen en
pepernoten bakken met haar moeder. Langzamerhand begon ik er
vertrouwen in te krijgen dat dit avontuur tot een goed einde zou
komen. Toch telde ik de uren tot ik naar de winkel kon in stilte af.
Ik wou het echt eerst zien voordat ik het kon geloven. Ik was in elk
geval wel blij dat de bewuste winkel deze zondag open was, anders had
het nog wel eens anders kunnen lopen. Toen het twaalf uur werd, was
ze nog steeds lekker aan het pepernoten bakken. Dus ik ben er
stilletjes vandoor te gaan om haar te kunnen verrassen als ik weer
thuiskwam.
In de auto was ik ontzettend gespannen:
Wat nou als ze het niet pikt? Als ze zegt dat dit haar Flappie niet
is? Maar ik probeerde me vast te klampen aan het feit dat ze het die
ochtend allemaal prima had gevonden.
Eenmaal thuisgekomen kwam ze op me
afgerend, ik haalde de nieuwe Flappie tevoorschijn en ze pakte hem
meteen van me af. Ze was helemaal vrolijk en rende ermee door de
kamer. ''Kijk, ik heb een nieuwe Witte Knuffeltje''. Even later kwam
ze naar me toe met uitgestrekte armen. Ik tilde haar op en ze zei
''Dankjewel pappa dat je mijn nieuwe Witte Knuffeltje hebt gekocht''
Het verschil in benaming ontging ons
natuurlijk niet, maar ze leek verder toch echt heel blij te zijn. Het
zal afwachten worden hoe het zich verder ontwikkeld, maar het lijkt
erop dat we kunnen zeggen dat dit avontuur goed is afgelopen,
gelukkig!
