Nienke, Steven en ik

Nienke, Steven en ik

dinsdag 26 januari 2016

Nijntjekoek

We zijn net terug van de middagwandeling met Ronnie en ik geef de kinderen wat te eten en drinken. Nienke heeft haar fruit van vanochtend nog niet op dus dat geef ik haar eerst. Steven krijgt een Nijntjekoek. Als het fruit op is geef ik Nienke ook een Nijntjekoek en dan ontstaat een werkelijk prachtige monoloog:

'Hallo Nijntje, Wil je bij de andere Nijntjes?'
(Ze heeft al ruim een week geen Nijntjekoek gehad, maar dat is voor haar natuurlijk niet van belang)
'Die zijn hier, de andere Nijntjes.'
Ze wijst op haar buik. 'En dat is nu ook jou huisje.'

Ze bekijkt de koek nog een keer goed en neemt een kleine hap van de voetjes.
'Ze gaan het niet voor je maken, je ene voetje.'
Ze zet de koek naast zich op haar stoel. 'Kun je nu nog wel lopen?'

Even later: 'Nu ben je niet meer heel.'
En nog een keer: 'Nu ben je niet meer heel'
En ze slaat op haar buikje.

Als ze alleen nog een half hoofd over heeft, draait ze de koek om zich heen en laat hem de kamer zien: 'Nu kun je nog wel goed kijken hoor, met je ene oogje.'


En dan stopt ze ook dat in haar mond, zonder afscheid te nemen.

donderdag 21 januari 2016

Een chaotische lunch

De lunch, traditioneel een van de meer chaotische momenten van onze dag. Allebei de kindjes willen zo snel mogelijk iets op hun bord hebben, terwijl ik zelf ook rammel van de honger en het liefst eerst voor mijzelf zou willen zorgen. 

De laatste dagen wordt de chaos versterkt doordat Steven continu zijn broodkorsten uitspuugt, vermoedelijk omdat er weer een tand doorkomt. Maar vandaag had ik het trucje uitgedacht om zijn kortsen heel klein te snijden, in de hoop dat het beter zou gaan. Dus ik geef hem zo'n klein blokje en wend me weer tot Nienke die aan het proberen is zelf haar boterham te smeren, met uiteraard vuile handen en bord tot gevolg.

Terwijl ik haar probeer op gang te helpen zie ik uit mijn ooghoek Steven's bord verdwijnen. Ik draai me om, nog net op tijd om te zien hoe hij probeert het volgende stukje te pakken. Helaas houdt hij het bord zo schuin dat de rest van het brood op de grond valt (gelukkig buiten bereik van Ronnie!)

Ik zucht eens diep, tel tot tien, en zeg hem met licht ironische toon ''Je had het me best mogen zeggen, dat je nog een stukje wou hebben hoor.''

Waarop Nienke zegt ''Nee pappa, Steven kan toch nog niet praten!''

donderdag 7 januari 2016

7 januari 2015: Wereldnieuws

Exact een jaar geleden. Na een behoorlijk intensieve zolderverbouwing, het nieuwe jaar relatief rustig begonnen. Nog maar een paar dagen tot de uitrekendatum. Net als bij Nienke's geboorte had ik echter nog steeds het idee dat er bij Maartje iets dwarszat. Totdat ze me die ochtend wakker maakte: 'ik heb de hele nacht liggen woelen.' Vervolgens begon ze over kleine, triviale dingetjes die met de zolderverbouwing te maken hadden. Dit moest op een ander plekje, dat moest nog opgeruimd, dat soort dingetjes. Toen dacht ik 'Als ik wil dat het vandaag nog niet komt, moet ik deze dingen nu niet gaan doen. Als ik ze wel doe, ben ik vanavond voor de tweede keer vader.'

Het spreekt voor zich dat ik meteen aan de slag ging. Het kostte me nauwelijks tijd om alles wat ze had gezegd uit te voeren. Maar goed ook, want ik had nog een afspraak bij de dermatoloog. Deze herinnerde zich nog van onze vorige afspraak dat Maartje hoogzwanger was en vroeg hoe het nu ging. Waarop ik antwoorde 'Nou, als het volgens hetzelfde patroon gaat als bij de eerste dan komt het vandaag.'

De rest van de ochtend doorgebracht met het doen van gewone huishoudelijke dingen. Totdat Maartje beneden kwam van de was ophangen en zei: 'volgens mij begint het te rommelen in mijn buik.' Ik gaf haar een hele dikke knuffel en kus; en mezelf een stiekem schouderklopje omdat ik het goed had voorspeld.

De eerste uren gebeurde er verder niet heel veel. Af en toe wat 'gerommel' zoals Maartje het noemde, maar zeker nog geen weeën. We zijn gewoon naar de verloskundige gegaan, aan wie we het natuurlijk wel vertelden, en daarna naar het kinderdagverblijf, waar we het natuurlijk allemaal nog even stil hielden. Maar toen Nienke in bed lag werd het toch wel dusdanig heftig dat we de verloskundige maar gebeld hebben. Deze kwam om een uur of 8 en zag dat het allemaal heel voorspoedig verliep. Ik bracht haar naar de voordeur en zei 'Als het zo loopt zoals bij Nienke zien we elkaar over een uurtje of vier terug.' Ze keek me aan en zei 'Nou, ik denk dat het wel wat sneller zal worden.'

Ze kreeg gelijk. Nog voor 10 uur was ze er weer. De bevalling verliep zo mogelijk nog spoediger dan bij Nienke en om half 12 werd Steven geboren, nog net op de 7e januari. Het ging allemaal zo snel, dat de kraamhulp te laat kwam.

De volgende ochtend werd Nienke wakker en vertelden we haar het grote nieuws. Het moment waar we al die tijd met gemengde gevoelens naar uit hadden gekeken. Wat vind ze ervan? Wat als ze het niks vind? Maar zodra ze in de wieg keek vond ze het duidelijk allemaal even mooi en leuk: 'Kijk pappa, dat is Steven!'

Later op de ochtend, toen hij sliep en zij even met oma aan het spelen was, pakte ik de ochtendkrant. Wereldnieuws: Aanslag in Parijs, bij het tijdschrift Charlie Hebdo had een bloedbad plaatsgevonden. Hoe vreselijk die gebeurtenis ook was, het deed me vrijwel niets. Hoe kon het ook? Wat betekent de dood van enkele mensen die je niet kent, op wat voor gruwelijke manier dan ook teweeggebracht, als je net een prachtig nieuw leven in je hand hebt gehad? Als je voor het eerst het stemgeluid van je eigen zoon hebt gehoord? Voor het eerst in zijn ogen hebt gekeken, zijn hand hebt vastgepakt, voor hem hebt gezongen? Ik had mijn eigen wereldnieuws.

De impact van Charlie Hebdo op de wereldgeschiedenis zal ongetwijfeld veel groter blijken te zijn dan die van Steven.

En daar ben ik dankbaar voor.