's nachts op de camping

'Pappa ik kan niet slapen.'
'Wat is er dan lieverd?'
'Pappa ik kan mijn Flappie niet vinden.'

We zijn op Schiermonnikoog. Vandaag aangekomen op een kleine boerderijcamping waar we een ingerichte tent hebben gehuurd. Nienke roept vanuit het ene slaapcompartiment waar zij en Steven elk een eigen bed hebben. We maakten ons nog een beetje zorgen om Steven. Thuis slaapt hij nog maar pas in een ledikant zonder hekje en dan nu ineens een echt bed. Maar we hebben wat zachte kussens op de grond gelegd om een eventuele val wat te breken. Er is ruimte zat tussen zijn bed en dat van Nienke. Eerder die nacht had ik hem wel wat horen piepen maar echt veel stelde het niet voor dus ik heb het maar gelaten.

En nu is het dus Nienke die aan het piepen is.

'Pappa ik kan echt nergens mijn Flappie vinden!' Aan de toon hoor ik dat ik maar beter kan komen helpen omdat ze anders wel eens heel hard zou kunnen gaan huilen. Ik verwacht dat dit simpel op te lossen moet zijn. Een kwestie van even Flappie van de grond oprapen.

Dat had ik dus mooi mis...

Slaapzak open. Rits van ons compartiment open. Ronnie wegduwen (die ligt natuurlijk precies voor de rits) Andere rits open.

In het donker zie ik haar silhouet tegen de tentwand aftekenen. Ze zit kennelijk rechtop in haar bed. Ik voel rondom haar kussen, geen Flappie. Ik voel langs de matras en voel haar benen.

Haar benen? Maar dit is een voet en vanaf daar gaat een been richting het voeteneinde, terwijl ik haar hoofd toch echt daar aan de andere kant zie? En zijn die voeten niet wat te klein?

Maar dan moet het Steven zijn! 

En Nienke? Nienke blijkt tussen haar bed en de tentwand te staan. Uit haar bed verdreven door haar eigen broer.

Geen wonder dat ze niet kan slapen.

Post

De postbode is langs geweest. Onder toeziend oog van Steven loop ik naar de gang om het uit de bus te halen. Het blijkt een stuk reclamedrukwerk van een landelijke ochtendkrant te zijn. Omdat ik op het moment totaal geen behoeft aan een abonnement heb, geef ik het aan Steven.

Er staat een foto op van een man met een groot oranje opblaasbeest en Steven vind het prachtig. Hij loopt er de hele kamer mee rond en roept: 'Mooi! Mooi!'

Dan loopt hij naar Nienke en zegt: 'Kijk. Mooi!'

Daarna loopt hij naar mij en zegt opnieuw 'Kijk!'

Hij bestudeerd de achterkant maar die is lang zo interessant niet en resoluut draait hij hem weer om. Als hij het oranje beest ziet wijst er zelfs op en roept nogmaals: 'Mooi'

Hij loopt er nog een tijdje mee rond, maar na een paar minuten is het nieuwe ervan af en raakt hij zijn interesse kwijt. Maar in plaats van het op de grond te gooien, wat hij normaal zou doen, loopt hij naar de gang. Daar gaat hij op zijn tenen staan en stopt het weer terug in de brievenbus.

Een goede pappa

De hoge verwachtingen van mijn kinderen...

Nienke zegt tijdens het eten: 'Pappa je moet een goede pappa zijn. Want anders zou jij moeten gaan werken en moet mamma voor ons gaan zorgen en dat is grappig! Dat kan helemaal niet!'

Vier doekjes

Vaak als ik de was ga opvouwen wil Nienke helpen. Ze zoekt dan de doekjes om de mondjes mee schoon te maken uit en vouwt ze zelfstandig op. Vandaag waren dat er vier.

Eerst legt ze ze alle vier keurig uitgespreid voor zich neer en dan begint ze met vouwen. Als ze er twee heeft gedaan zegt ze: 'Kijk pappa, de eerste twee heb ik al gedaan en nu ga ik de driede doen.'

Waarop ik zeg: 'Nee Nienke, dat is de derde.'

'Nee hoor pappa, het is de driede.'

'Jawel Nienke, het is eerste, tweede, derde.'

'Nee hoor pappa, want we hebben vier doekjes. Kijk maar, dit is de driede en dat is de derde!'

Tegen dat soort logica kan je als pappa natuurlijk niet meer op....