Steven 2.0

'Nienke, wat wil je op je boterham?'

'Uhm, pin!'

'Pin?'

'Ja pappa, pin!'

'Wat voor pin?'

Ik begreep bij de eerste keer al wat ze bedoelde: Pindakaas. Maar ik zit haar een beetje uit te dagen. Nu Steven steeds beter begint te praten doet ze hem vaak na met zijn incomplete woordjes en kromme zinnen. Ze maakt er een hele sport van. Ze wijst nu op de pot met pindakaas en zegt: 'Die pin.'

'Oh, pindakaas, waarom zeg je dat dan niet? En wat nog meer?'

'Sooi.' Dat is de Zwitserse strooikaas. Ik ben het wel een beetje zat aan het raken, dus zeg:

'Ik denk dat ik jou maar Steven ga noemen vanmiddag, Steven 2.0, want je praat precies als hij.'

'Graag pindakaas en strooikaas, pappa.'

Haakje

Het is een zwoele zomerse ochtend, middenin een hittegolf. Om het huis een beetje af te laten koelen staat de tuindeur open, op het haakje op de 'kierstand'. Steven is klaar met ontbijten, ziet dit en loopt er naartoe: 'Tuin!'

Maar hij kan er niet meer doorheen als de deur op deze stand staat, hij is te groot geworden. Dus probeert hij het haakje los te maken.

Als de deur helemaal openstaat, op het haakje tegen de schuttingmuur, lukt hem dit prima. Maar opvallend genoeg lukt het in deze stand helemaal niet. Hij grijpt het haakje beet aan de vaste kant, bij het oogje en begint te schudden. Hij kijkt wat verbaasd als het niet los gaat en probeert het nog eens, met hetzelfde resultaat. Ik kijk geïnteresseerd toe, benieuwd hoe hij dit gaat oplossen.

Hij schudt nog maar eens wat harder en nog wat harder totdat het haakje, min of meer toevallig, losschiet en de deur opengaat. Helemaal gelukkig roept hij: 'Open!'

En loopt naar buiten.

Naar school (2)

Aan het eind van de ochtend sta ik gespannen te wachten bij de uitgang van de school: Hoe zou het gegaan zijn? Is ze de hele ochtend zo'n knappe grote meid geweest? Of is ze toch verdrietig geworden? Na even wachten zie ik de kindjes in de gang staan wachten. Nienke staat vooraan, overziet de rij, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Dan komt juf Priska eraan, geeft haar een hand en samen leiden ze de klas naar buiten. Nienke kijkt om zich heen maar ziet me niet. Ze raakt hier echter helemaal niet van in paniek. Dan loop ik naar haar toe.

'Kiekeboe Nienke.'

'Daar is mijn pappa!'

En ze springt me in de armen.

'Kijk pappa.' Ze houdt haar hand voor mijn gezicht, er zit een mooi stickertje op. 'Oh dat is mooi, waarom heb je dat gekregen?'

'Omdat ik het zo goed had gedaan vandaag.'

'Nou zeg, dat vind ik ook! Was het leuk!'

'Ja!'

Juf Priska kijkt toe en zegt 'Ze heeft het ontzettend goed gedaan!'

'Ja, ik stond te kijken naar hoe jullie in de gang aan het verzamelen waren en ik vond het eruit zien alsof ze nooit anders had gedaan.'

'Dat vonden wij dus ook.' Zeggen zij en juf Marijke in koor.

Dan gaapt Nienke heel hard. Ze is duidelijk moe.

Gauw gaan we op de fiets naar huis. Onderweg praat ze wat minder, maar wat ze zegt is allemaal even vrolijk en enthousiast. Omdat het best druk is zeg ik haar dat ze maar even moet wachten met alles vertellen totdat we thuis zijn, zodat ik goed naar haar kan luisteren.

Thuis loopt ze naar Ronnie toe. 'Hallo Ronnie, heb je me gemist? Ik was naar de basisschool!'

Daarna pakt ze Flappie op en knuffelt haar helemaal plat. 'Mijn lieve Flappie, ik heb je zo gemist. Jou en speelgoed Flappie. Maar nu ben ik er weer!'

Tijdens het eten vraag ik haar hoe het was. Haar antwoord klonk ongeveer zo: 'We moesten stil zitten en ik had tijdens het gymmen heel goed aan de juf gezegd dat ik moest plassen en we hebben buiten gespeeld en met gymmen hebben we in de hoepels gespringd en er was een filmpje van een meisje die pannenkoeken bakte.'

Klinkt mij in de oren als een top ochtend!

In de loop van de lunch wordt ze steeds stiller en eet ze steeds langzamer.

'Ben je moe lieverd?'

'Ja.'

'Zal ik je mond schoonmaken zodat je even kunt gaan uitrusten?'

'Ja, ik wil op de bank uitrusten.'

'Dat is prima lieverd, maar dan gaat Steven je lastig vallen want hij wil graag met je spelen. Kun je niet beter even naar boven gaan?

'Nee ik wil niet naar bed.'

Ik besluit, omdat het een bijzondere dag is, om onze geen-tv-voor-vier-uur regel vandaag te laten varen. 'Zal ik een Dribbel dvd voor je aanzetten?'

Die is lekker rustig, ik hoop dat ze daar dan wat van uitrust.

'Ja! Ik wil Dribbel!'

Na een kleine drie kwartier heb ik de indruk dat ze er niet rustiger meer van wordt en dus zet ik hem uit. De rest van de middag verloopt vrij normaal. Nienke heeft het verder niet echt meer over het wennen en ook in haar spel komt het niet voor.

Als ik haar 's avonds naar bed breng mag ze altijd even vertellen over die dag. Vandaag stel ik haar echter gerichte vragen over die ochtend en al gauw blijkt dat ze zich nog veel details herinnert:

'Eerst moesten we stil zitten.'

'Stil zitten? Waarom dan?'

'Nou, de ene juf moest ook stil zitten maar de andere juf was aan het praten.'

'Wat zei ze dan?'

'Wat voor leuke dingen we vandaag gingen doen!'

En even later:

'Toen gingen we buitenspelen.'

'En waarmee heb je gespeeld buiten?'

'Met een tee-fiets'

'Een tee-fiets, wat is dat nou weer? Een fiets met twee wielen?'

'Nee, een fiets met iemand voorop en iemand achterop.'

'Oh een fiets voor twee personen! En zat je daar alleen op of met een andere kindje?'

'Met een ander kindje.'

'En was dat een jongetje of een meisje?'

'Een meisje.'

'En weet je ook nog hoe dat meisje heet.'

'Nee.'

Nou ja, ik ben al lang blij dat ze op haar eerste dag al met andere kinderen speelt. Die namen komen later wel weer.

Ze vertelt nog uitgebreid over een filmpje dat ze gekeken hebben 'Met twee meisjes en een jongen. En die gingen lopen op hun voeten. En van de pappa moesten ze luisteren maar dat deden ze niet. En toen waren er twee mannen en die gingen achter het meisje aan en toen ging ze op het dak zitten.' De pannenkoeken kwamen nu niet in het verhaal voor. Bovendien merk ik dat het verhaal steeds warriger wordt, ze is duidelijk heel moe.

Als ik haar in bed heb gelegd en de deur dicht doe ga ik nog even wat opruimen boven. Ik hoor haar tegen Flappie zeggen: 'En morgen ga ik weer naar de Rakkertjes en dan weer wennen en dan weer naar de Rakkertjes en dan weer wennen. En dan ben ik jarig en ga ik helemaal naar de basisschool. En tot die tijd naar de Rakkertjes, wennen, Rakkertjes, wennen.'

En terwijl ik de trap afloop hoor ik steeds zachter: 'Rakkertjes, wennen, Rakkertjes, wennen.'

Welterusten mijn grote kleine meid.

Naar school (1)

'Nienke, wakker worden! Het is eindelijk zover, de dag waar je al zo lang naar uit hebt gekeken.'

Het is woensdag 7 september en over iets meer dan een maand wordt Nienke 4 jaar. En dus mag ze vanaf vandaag 2 ochtenden in de week wennen op haar nieuwe basisschool. En inderdaad, daar kijkt ze al heel lang naar uit. Eigenlijk al vanaf het moment dat we voor het eerst op deze school zijn wezen kijken. Sindsdien vraagt ze heel regelmatig 'Hoe lang duurt het nog voordat ik naar de basisschool mag?'

Of ze somt het op: 'Eerst nog een paar weken naar de Rakkertjes, dan is het vakantie en gaan we met de boot en daarna met onze eigen tent en dan is de vakantie voorbij en dan mag ik gaan wennen!'

We hebben ervoor gekozen om Nienke als overbrugging een periode twee ochtenden per week naar de Rakkertjes (peuterspeelzaal) en twee ochtenden naar JongLeren (basisschool) te laten gaan. Gisteren was ze voor het eerst weer naar de Rakkertjes geweest en daarna heeft ze de hele middag lopen stuiteren omdat het nog maar een nachtje slapen was. Maartje en ik zijn allebei heel benieuwd hoe ze het zal doen: Blijft ze zo enthousiast als het eenmaal zo ver is, of wordt ze toch ineens angstig? Het zou allebei heel goed kunnen: Ze lijkt er wel klaar voor te zijn. Maar Nienke is een echte binnenvetter en misschien vind het diep van binnen wel heel eng zonder dat ze daar iets van laat merken.

Vandaag is de grote dag. Eerst wrijft ze nog wat knorrig in haar ogen, maar dan dringt de werkelijkheid ineens tot haar door en roept ze: 'Vandaag ga ik wennen, pappa!'

Tijdens het ontbijt heb ik de gewoonte om altijd even kort het programma voor die dag op te noemen. Nienke heeft daar nooit veel interesse in getoond, of in elk geval nooit gereageerd, maar ik ben het toch blijven doen. Vandaag gunt ze me de tijd er niet eens voor. Zodra ze aan tafel zit zegt ze: 'Wat zal ik vandaag eens voor plannetjes maken? Ik denk.... Basisschool plannetjes! Ja, vandaag ga ik maar eens wennen op de basisschool.'

Ja, ze weet heel goed dat het gaat gebeuren, maar ik vraag me nog steeds af of ze ook echt beseft WAT er dan gaat gebeuren.

Na het ontbijt mag ze helpen met het inpakken van haar rugtas. Ondertussen praat ze honderduit. 'Ja Flappie, vandaag ga ik naar de basisschool om te wennen. En mijn gymschoenen mogen ook mee want het is woensdag en op woensdag gaan we altijd gymmen.'

Al gauw neemt haar fantasie de vrije loop. In haar fantasiewereld heeft ze altijd gezelschap van een heel regiment extra familieleden en knuffels die ze speelgoed mamma, speelgoed Flappie, speelgoed Steven etc. noemt. Die komen nu in grote getalen tevoorschijn: 'Pappa, mijn speelgoed-Nienke gaat ook mee naar de basisschool.'

'Dat is mooi lieverd, dan ben je in elk geval niet alleen.'

'En speelgoed Flappie en echte Flappie moeten thuis blijven, want nu ben ik een grote meid en hoef ik geen knuffels mee naar school.'

'Speelgoed mamma en echte mamma zijn aan het werk, maar die ga ik vanavond allemaal vertellen hoe het vandaag was bij het wennen.'

Het avontuur gaat verder op de fiets: Ze mag met haar eigen fiets naar school. Maar omdat ze nog niet zo heel lang zonder zijwieltjes kan is ze nog niet zo heel snel en we worden regelmatig voorbij gereden door andere kinderen met hun ouders. 'Kijk pappa, die gaan ook allemaal wennen!' Zegt ze.

'Nou Nienke, dat denk ik niet hoor. Die kindjes zijn al wat groter ik denk dat die al gewoon naar school gaan en niet meer hoeven te wennen. Die zitten vast al in een hogere groep.'

En dan is het echt zover: We zijn bij de school. Bij de klas staan twee juffen om alle kindjes een hand te schudden en goedemorgen te wensen. (Ik hoop echt dat dat een dagelijks ritueel is, ik vond het een geweldige ontvangst!) Ik zeg 'Goedemorgen ik geloof dat wij hier moeten zijn, Nienke zou vandaag voor het eerst komen.'

'Ja dat klopt, hallo Nienke ik ben juf Priska.' En ze geeft ook haar een hand, die Nienke, nu toch wel een klein beetje verlegen, voorzichtig schudt. 'Zal ik je even laten zien waar je je rugtas kunt neerzetten?'

En dan blijkt dat Nienke het echt allemaal heel leuk vind, want de verlegenheid is vrijwel meteen weer verdwenen en ze loopt zonder naar me om te kijken met de juf mee. Ik til snel Steven op en loop achter ze aan, omdat het mij toch ook wel handig lijkt als ik ook weet waar jassen en tassen moeten worden opgeborgen.

Als de tas op zijn plekje staat zegt de juf tegen Nienke: 'Ga maar naar binnen en zoek maar een plekje op.'

En weg loopt mijn kleine meid. Zomaar die grote klas in met al die vreemde kindjes en ze gaat achteloos op een lege stoel zitten, met haar benen wiebelen.

Ik voel een hele grote brok in mijn keel.

Ik maak nog een kort praatje met de juf. Ze zegt dat ze verrast is dat het zo goed gaat. Ik ook, maar minder dan zij uiteraard, omdat ik Nienke goed ken. Ze was er duidelijk, zoals we al verwachtten, gewoon klaar voor. Omdat echt te zien raakt me toch diep.

'Je mag best nog even bij haar blijven hoor' zegt juf Priska. Ik besluit om het aan Nienke over te laten en loop naar haar toe.

'Wat wil je liever, Nienke. Dat ik nog even blijf of dat ik nu wegga.'

'Ik wil dat je nu weggaat.'

Veel duidelijker kan het niet: Dit is haar avontuur en daar is vanaf nu geen plaats meer in voor mij.

Dus ik geef haar haar drie kussen ('Eentje voor nu, eentje voor straks en eentje voor nog wat later' een ritueel dat is ontstaan toen ze het nog wel moeilijk vond om afscheid te nemen op de Rakkertjes) pak Steven op en loop weg.

En dat was dan dat. Vaarwel kleine meid, hallo grote meid.

En die brok in mijn keel wordt maar groter. Thuis besluit ik dat hij eruit moet omdat ik anders niet goed voor Steven kan zorgen. Met behulp van muziek van Adele breek ik uiteindelijk. Steven vind het maar vreemd om mij te zien huilen en lacht hard naar me om me op te vrolijken. Hierna heb ik een heerlijke ochtend met alleen mijn kleine ventje en kan ik hem eindelijk eens de aandacht geven die hij verdient.

(In deel 2: Weer ophalen, hoe heeft ze het gehad en hoe verliep de rest van de dag?)

Nog

We zijn op het feest van Maartje's broer en schoonzus. Zij hebben twee jongens van vrijwel gelijke leeftijd als onze kinderen. De hele middag zitten ze lekker te spelen en te eten. De kinderen hebben een eigen tafeltje waar in de loop van de middag natuurlijk steeds meer half lege bordjes en bekertjes blijven staan.

Na het eten wordt voor de kinderen een dvd aangezet. Steven heeft nooit zo'n interesse in dat soort dingen en loopt lekker een beetje rond te dreutelen. Op een goed moment komt hij bij me staan met een beker drinken.
Dus ik zeg 'Dag lieverd had je dorst?'
Hij kijkt me alleen maar aan en drinkt zijn beker leeg.
'Wil je nog meer, ventje?'
Hij zegt nog steeds niks en loopt weg.

Even later komt hij terug met een andere halfvolle beker die hij ongetwijfeld van de kindertafel heeft gepakt.
Hij houdt hem omhoog en zegt 'Nog!' 

En neemt een grote slok.