Nienke, Steven en ik

Nienke, Steven en ik

donderdag 30 maart 2017

Naar Engeland

Afgelopen weekend zijn de kinderen een paar nachten bij mijn ouders geweest zodat Maartje en ik lekker even samen weg konden. Ze hebben er duidelijk van genoten en Nienke vroeg vanochtend wanneer de volgende vakantie was.

'Eigenlijk was dit nog niet echt een vakantie, lieverd. Het was alleen een weekendje weg. Een echte vakantie is een hele week of zelfs nog langer.'
Ze vraagt me wanneer er dan een echte vakantie komt.
'Over een paar weekjes heb je de meivakantie, dan ben je twee weken vrij. Dan gaan we vast ook weer hele leuke dingen doen. En dan is het nog maar een paar weken en dan is het alweer de grote vakantie. Dan ben je heel veel weekjes vrij.'
'Dat vind ik leuk pappa, gaan we dan ook ergens naar toe?'
'Ja, mamma en ik hebben het daar al een beetje over gehad. We wilden dit jaar eigenlijk naar Engeland gaan.'

Nienke heeft het altijd over Engeland, al kan ze volgens mij onmogelijk begrijpen waar ze het over heeft. Ze fleurt dus helemaal op als ze dit hoort:
'Ja, naar Engeland!'
'We dachten al dat je dat wel leuk zou vinden. Dan gaan we waarschijnlijk varen, met de boot daarnaartoe. Wil je dat ook?'


'Ja, pappa! Dan kan ik gaan zoeken naar de witte en de zwarte zwanen!'

donderdag 23 maart 2017

Andersom

We hebben een mooie collectie duplo met daarin een paar vrachtwagens. Andere jonge ouders kennen ze ongetwijfeld: van die auto's met een afneembaar onderstel zodat je kunt variëren. Nienke heeft het bovenstel van de vuilniswagen te pakken en zet het bovenop een onderstel. Ik zie dat ze het verkeerd om doet: Het onderstel heeft een trekhaak en het bovenstel heeft aan een kant een boogje zodat je hem over deze trekhaak goed op het onderstel kunt zetten. Maar ze zet hem met de dichte kant over de trekhaak.

Ze heeft dit kennelijk nooit doorgehad, of het interesseert haar niet. Ik zeg haar: 'Andersom Nienke.' Ze kijkt me aan en kijkt daarna verward naar de auto in haar hand. Ze begrijpt duidelijk niet wat ik bedoel.
Dan komt Steven eraan gelopen en zegt: 'Andersom Nienke'


Hij pakt de auto uit haar hand, haalt het onderstel los, draait het om en zet het bovenstel er weer op. 'Zo!'

vrijdag 10 maart 2017

In de trein

Vandaag ben ik met Nienke, Steven en Ronnie met de trein naar mijn ouders in Apeldoorn gereisd. Dat was natuurlijk een heel avontuur waar we uitgebreid naartoe hebben geleefd. Steven was de hele ochtend niet te harden tot het moment daar was dat we eindelijk Nienke van school gingen halen en naar het station liepen.

Toen we allemaal zaten in de trein gingen ze met zijn tweeën lekker naar buiten kijken en om het hardst roepen wat ze zagen. Vooral Steven was erg enthousiast: 'Da huis! Da boom! Nog boom! En nog boom! En nog! Da tein!' Enzovoorts.

We kwamen aan op station Arnhem Velperpoort. Een brugstation waar een drukke verkeersader onderdoor loopt met een drukke bushalte ernaast. Steven kennende ging ik er volledig vanuit dat hij nu wel iets zou roepen in de trand van: 'Kijk pappa, bus!'

En inderdaad zie ik hem rechter op gaan zitten, wijzen en zijn mond open doen: 'Da pullebak!'


Kinderen bekijken de wereld toch echt anders dan grote mensen.