Zembad toe!

'Weet je wat wij vandaag gaan doen, Steven?' vraag ik tijdens het ontbijt. Hij kijkt me enthousiast, maar vragend aan. 'We gaan straks naar het zwembad toe!'

Hij begint helemaal te stralen: 'Zembad toe!'

Hij begint al haast van de stoel te kruipen, want het kan hem niet snel genoeg gaan. We zijn al een paar weken niet geweest en hij vind het er altijd superleuk. Helaas voor hem moet ik zijn enthousiasme nog even temperen: 'Nee Steven, we gaan straks eerst Nienke naar school brengen en daarna gaan we hier thuis nog even de spulletjes inpakken en dan gaan we naar het zwembad toe.'

'Zembad toe!' Roept hij nogmaals, maar hij gaat toch weer op zijn stoel zitten om verder te eten.

Daarna hoor ik hem er eigenlijk niet meer over, wat me verbaast. Meestal als we iets gaan doen dat hij graag wil is hij niet meer te houden. Maar als we Nienke bij de klas hebben afgezet en weer naar buiten lopen, zodra we door de draaideur zijn, kijkt hij me aan en zegt opnieuw: 'Zembad toe!'

Op de fiets terug naar huis blijft hij het enthousiast roepen. Ik vertel hem nog maar eens dat we eerst thuis nog de spulletjes moeten inpakken, maar het komt niet binnen, zo graag wil hij weg.

Eenmaal thuis aangekomen wordt hij, zoals te verwachten viel, steeds ongeduldiger. Alles wat hij ziet begint hij over te zeuren: 'Pappa, Panter pakken?' 'Pappa plakkje kaas' enzovoorts. En elke keer als ik hem negeer omdat ik nou eenmaal de spulletjes in moet pakken wordt hij onrustiger en gaat hij nog harder zeuren: 'Pappa tas pakken. Pappa zembad toe!'

Totdat ik alles ingepakt heb en mijn jas pak. Dan fleurt hij weer helemaal op! Als ik hem in de auto heb gezet vind hij het gelukkig niet erg dat ik eerst nog moet krabben. Hij roept lekker blij 'Pappa auto kabben, pappa zembad toe!' Ik heb het woord krabben zelf niet gebruikt, dus sta heel trots te krabben: Hij heeft zelf het juiste woord onthouden!

Tijdens de rit blijft hij enthousiast roepen 'Zembad toe!'

Als we er bijna zijn herkent hij de omgeving duidelijk want ineens veranderd dat in: 'Da zembad! Pappa auto da zembad toe!' (Daar is het zwembad, je moet die kant op rijden pappa!)

Opnieuw ben ik zo trots als een pauw. Zo'n mooie zin heeft hij nog zelden gemaakt! Blij zeg ik: 'Precies Steven, daar is het zwembad! Nou zijn we er echt bijna he?'

En hij gaat weer vrolijk verder met 'Zembad toe!' roepen.

Op de parkeerplaats verrast hij me opnieuw. Nog voordat de auto goed en wel stilstaat zegt hij: 'Omkeeje' (Omkleden). Het is duidelijk: nu zijn we bij het zwembad, tijd voor de volgende stap. En inderdaad, zodra hij is omgekleed (maar ik nog niet) denkt hij alweer vooruit en roept: 'Doesje! Doesje! Pappa eerst cee.' (Douchen! Douchen! Maar pappa moet eerst naar de wc)

Wat een grote sprong in zijn taalontwikkeling en inzicht in het dagelijks leven maakt hij opeens! Ook tijdens de les verbaast hij me meermalen. De les eindigt ook nog eens extra leuk omdat de golfslag aan mocht van de juf. Het wordt echt een geweldige ochtend!

Als we bijna een uur later onze handdoeken pakken en ik een mandarijn voor hem pel is hij zichtbaar vermoeid. Ik geef hem zijn mandarijn, waar hij normaal gesproken erg dol op is, maar hij duwt hem weg: 'Nie nijn, omkeeje.'

'Ben je zo moe lieverd, wil je meteen omkleden?'

'Ja.'

Onderweg naar huis verwacht ik telkens als ik omkijk dat hij wel in slaap zal zijn gevallen, maar dat gebeurt niet, al kletst hij ook niet meer. Pas als we onze straat inrijden vallen zijn oogjes langzamerhand dicht. Ik til hem uit de auto en hij doet ze weer open: 'Ligge. Bed ligge.'

Voorzichtig draag ik hem naar boven en leg hem in zijn bed. Opnieuw doet hij zijn ogen open en toont nog eenmaal wat een goed inzicht hij inmiddels heeft: 'Sjoeuh nog uit. Jas uit.' (Mijn schoenen en jas moeten nog uit)

Ik doe ze gauw uit, leg hem neer en geef hem een kus: 'Dag lieverd, lekker uitrusten.'

Dan, terwijl ik de deur dichtdoe, heeft hij nog een laatste verrassing voor me in petto: 'Tuste pappa, lekke sape.'

Welterusten mijn lieve, knappe, grote vent....

De rollen omgekeerd

De laatste weken wil Nienke niks liever dan 'klein meisje' zijn. We denken dat het een tegenreactie op de basisschool is, waar ze zoveel nieuwe dingen meemaakt en leert dat ze thuis terugvalt in het oude vertrouwde, op zoek naar een stuk veiligheid. Ze spiegelt zich dan vaak aan Steven die natuurlijk nog lekker klein kindje kan en mag zijn en daardoor een mooi inspiratiebron is voor haar.

Ze kan er een hele show van maken. Als ze aan het spelen is staat ze bijvoorbeeld ineens op, loopt naar boven en roept: 'Ik ga even mijn kleine meisjes knuffels ophalen, pappa!'

Even later komt ze dan beneden met een tut-popje, waar ze nooit naar omgekeken heeft als baby of peuter, maar die nu ineens helemaal in is; Waarschijnlijk omdat hij wel wat op Steven's witte popje lijkt. Meestal komen er ook nog andere knuffels mee naar beneden.

Daarna gaat ze van alles doen dat Steven altijd doet: bijvoorbeeld doen alsof ze nog maar net kan praten. Dan roept ze 'Dinke!' als ze iets te drinken wil, of 'Teekuh' als ze zit te tekenen.

Op een ander moment wil ze alleen maar baby-spelletjes spelen, aan tafel of op de computer. Of ze wil een boterham met smeerkaas 'want kleine kinderen eten altijd graag smeerkaas!'

Enzovoorts enzovoorts.

We gaan er over het algemeen in mee, omdat we haar de rust en tijd willen gunnen om in haar eigen tempo een balans te vinden in haar nieuwe leefsituatie.

Vandaag was ik Steven even in bed aan het leggen en toen ik beneden kwam had ze een stapel babyboekjes uit de kast gehaald. Van die 'mijn eerste woordjes' boekjes, we hebben er genoeg van. 'Kijk pappa, deze kleine kindjes boekjes gaan we allemaal lezen!'

De eerste twee boekjes staan alleen foto's in en ik laat haar lekker haar kleine kindjes gang gaan. Ze roept naar hartelust 'Koek! Ortel! Manaan! Abbe!' (Koeke, Wortel, Banaan, Slabbe)

In het derde boekje staat onder het plaatje het woord geschreven. Woorden en letters zijn de grote uitzondering op bovenstaande: ze wil ze zo snel mogelijk leren 'want ik ben al vier!'

Dus wijs ik met mijn vinger een voor een de letters aan en spel de woorden uit. K-o-e Koe,

S-ch-aa-p Schaap enzovoorts.

Nadat we twee boekjes met woordjes hebben gelezen is Steven nog steeds aan het huilen, dus haal ik hem maar weer op. Het eerste wat hij doet is naar de boekenkast lopen en Jip en Janneke eruit pakken. Hij kijkt me vragend aan en zegt 'Wip en Wakke eezuh?'

Bagels

Maartje heeft deze zondagochtend samen met Nienke Bagels gebakken. Het is nu lunchtijd en we gaan ze lekker opeten. Nienke heeft er echt zin in en roept enthousiast 'Ik wil hem met kaas en worst pappa!'

Waarop wij zeggen 'Maar omdat het een bijzonder broodje is mag je er ook wel wat zoets op vandaag hoor lieverd.'

Natuurlijk wordt ze daarvan alleen maar nog blijer, zeker als ik vraag: 'Zal ik de suiker pakken?'

'Yes!'

Maar dan komt er weer zo'n stom opvoedkundig momentje van pappa en mamma, want als ze naar de boter wijst roepen we tegelijk: 'Dat kun je best zelf smeren.'

Haar enthousiasme wordt ietwat getemperd, maar ze gaat na wat morren toch aan de slag en even later heeft ze de beide helften van de bagel keurig met boter besmeerd.

Ik help haar met het strooien van de suiker op de ene helft en de hagelslag op de andere helft. Als ze dat vervolgens zelf uitgesmeerd heeft, zeg ik: 'Goed zo lieverd. En nu mag je ze lekker opeten!'

Waarop Nienke allebei de helften op elkaar legt en begint te eten....

Snottebellen

Zondagochtend. Zoals bijna elke week zitten de kindjes bij ons op bed en worden we rustig met zijn viertjes wakker. Deze week hebben ze allebei een stevige verkoudheid gehad en dat is met name bij Steven nog te merken: Hij zit onder de snotkorsten. Maar hij lijkt er weinig last van te hebben.

Terwijl we verstoppertje spelen onder de dekbedden gaat hij plotseling rechtop zitten en zegt 'Sottebel'

Nog terwijl we hem vragen 'heb je een snottebel lieverd?' heeft hij het al opgelost: Hij pakt zijn panter en zegt 'Panter sottebel!' en veegt de snottebel eraan af.

Maartje en ik weten niet of we moeten lachen of huilen en proberen hem uit te leggen dat dat vies is. 'Steven, dat moet je toch niet doen. Je moet toch niet je snottebel aan je panter afvegen. Dat is bah!'

Dan besluit hij kennelijk dat we gelijk hebben, want hij zegt 'Panter sottebel bah' en gooit hem weg, recht in het gezicht van Maartje en Nienke.

Maartje roept uiteraard meteen 'He bah Steven, dat is vies!'

Nienke lijkt het daarentegen allemaal niet zo erg te vinden.

Dan zeggen we tegen haar: 'Gekke Steven, die gooit zijn vieze snottebellen-panter zo over jou en mamma heen!'

Waarop Nienke antwoord: 'Maar ik maak het wel weer schoon hoor, met mijn Flappie!'