Ik ben met de kindjes boodschappen aan
het doen. We moeten best veel hebben en ik kan het niet allemaal
vinden. Gelukkig zijn ze ondanks dat heerlijk vrolijk. Ze hebben
allebei hun, door oma gemaakte, leeuwentrui aan en stelen al de hele
middag de show. Maar nadat we de zoveelste winkel uit komen gelopen
zegt Nienke: 'Ik heb zo'n honger, pappa!'
Dus we gaan eerst maar eens naar een
restaurantje. Ik pak voor de kindjes chocomel, voor mijzelf thee en
natuurlijk ook twee gebakjes om met zijn drietjes te delen. Als ik
heb afgerekend zeg ik tegen ze: 'Gaan jullie maar alvast aan dat
tafeltje zitten, dan pak ik even rietjes, servetjes en vorkjes.'
Ik pak twee vorkjes, want ik vind ze
wat scherp voor Steven, twee rietjes en een stapel servetten.
Eenmaal aan tafel snij ik de taartjes
in stukjes en geef Steven een eigen bordje. Tegen Nienke zeg ik 'En
dan eten wij samen van dit bordje.' En ik geef haar een vork.
Na een paar hapjes zegt Steven: 'Eesjun
ook ok'
Het valt vaak niet mee om hem te
begrijpen...
'Wat zeg je lieverd?'
'Eesjun ook ok!' En hij draait zich om
op zijn stoel en kijkt naar de kassa.
Nou weet ik dat 'Eesjun' zijn eigen
naam is, maar wat hij nou precies wil is me echt een raadsel. Dus
vraag ik het hem nog maar een keer, met hetzelfde antwoord.
Dan zegt Nienke op een belerende toon:
'Hij wil een vork, papa!'
'Wil je een vork, Steven?'
'Ja!' zegt hij blij.
En als ik een derde vorkje heb gepakt
smult hij heerlijk verder van de taart.
Toch fijn dat ik een tolk heb, ik denk
echt niet dat ik erachter zou zijn gekomen.