Zembad toe!

'Weet je wat wij vandaag gaan doen, Steven?' vraag ik tijdens het ontbijt. Hij kijkt me enthousiast, maar vragend aan. 'We gaan straks naar het zwembad toe!'

Hij begint helemaal te stralen: 'Zembad toe!'

Hij begint al haast van de stoel te kruipen, want het kan hem niet snel genoeg gaan. We zijn al een paar weken niet geweest en hij vind het er altijd superleuk. Helaas voor hem moet ik zijn enthousiasme nog even temperen: 'Nee Steven, we gaan straks eerst Nienke naar school brengen en daarna gaan we hier thuis nog even de spulletjes inpakken en dan gaan we naar het zwembad toe.'

'Zembad toe!' Roept hij nogmaals, maar hij gaat toch weer op zijn stoel zitten om verder te eten.

Daarna hoor ik hem er eigenlijk niet meer over, wat me verbaast. Meestal als we iets gaan doen dat hij graag wil is hij niet meer te houden. Maar als we Nienke bij de klas hebben afgezet en weer naar buiten lopen, zodra we door de draaideur zijn, kijkt hij me aan en zegt opnieuw: 'Zembad toe!'

Op de fiets terug naar huis blijft hij het enthousiast roepen. Ik vertel hem nog maar eens dat we eerst thuis nog de spulletjes moeten inpakken, maar het komt niet binnen, zo graag wil hij weg.

Eenmaal thuis aangekomen wordt hij, zoals te verwachten viel, steeds ongeduldiger. Alles wat hij ziet begint hij over te zeuren: 'Pappa, Panter pakken?' 'Pappa plakkje kaas' enzovoorts. En elke keer als ik hem negeer omdat ik nou eenmaal de spulletjes in moet pakken wordt hij onrustiger en gaat hij nog harder zeuren: 'Pappa tas pakken. Pappa zembad toe!'

Totdat ik alles ingepakt heb en mijn jas pak. Dan fleurt hij weer helemaal op! Als ik hem in de auto heb gezet vind hij het gelukkig niet erg dat ik eerst nog moet krabben. Hij roept lekker blij 'Pappa auto kabben, pappa zembad toe!' Ik heb het woord krabben zelf niet gebruikt, dus sta heel trots te krabben: Hij heeft zelf het juiste woord onthouden!

Tijdens de rit blijft hij enthousiast roepen 'Zembad toe!'

Als we er bijna zijn herkent hij de omgeving duidelijk want ineens veranderd dat in: 'Da zembad! Pappa auto da zembad toe!' (Daar is het zwembad, je moet die kant op rijden pappa!)

Opnieuw ben ik zo trots als een pauw. Zo'n mooie zin heeft hij nog zelden gemaakt! Blij zeg ik: 'Precies Steven, daar is het zwembad! Nou zijn we er echt bijna he?'

En hij gaat weer vrolijk verder met 'Zembad toe!' roepen.

Op de parkeerplaats verrast hij me opnieuw. Nog voordat de auto goed en wel stilstaat zegt hij: 'Omkeeje' (Omkleden). Het is duidelijk: nu zijn we bij het zwembad, tijd voor de volgende stap. En inderdaad, zodra hij is omgekleed (maar ik nog niet) denkt hij alweer vooruit en roept: 'Doesje! Doesje! Pappa eerst cee.' (Douchen! Douchen! Maar pappa moet eerst naar de wc)

Wat een grote sprong in zijn taalontwikkeling en inzicht in het dagelijks leven maakt hij opeens! Ook tijdens de les verbaast hij me meermalen. De les eindigt ook nog eens extra leuk omdat de golfslag aan mocht van de juf. Het wordt echt een geweldige ochtend!

Als we bijna een uur later onze handdoeken pakken en ik een mandarijn voor hem pel is hij zichtbaar vermoeid. Ik geef hem zijn mandarijn, waar hij normaal gesproken erg dol op is, maar hij duwt hem weg: 'Nie nijn, omkeeje.'

'Ben je zo moe lieverd, wil je meteen omkleden?'

'Ja.'

Onderweg naar huis verwacht ik telkens als ik omkijk dat hij wel in slaap zal zijn gevallen, maar dat gebeurt niet, al kletst hij ook niet meer. Pas als we onze straat inrijden vallen zijn oogjes langzamerhand dicht. Ik til hem uit de auto en hij doet ze weer open: 'Ligge. Bed ligge.'

Voorzichtig draag ik hem naar boven en leg hem in zijn bed. Opnieuw doet hij zijn ogen open en toont nog eenmaal wat een goed inzicht hij inmiddels heeft: 'Sjoeuh nog uit. Jas uit.' (Mijn schoenen en jas moeten nog uit)

Ik doe ze gauw uit, leg hem neer en geef hem een kus: 'Dag lieverd, lekker uitrusten.'

Dan, terwijl ik de deur dichtdoe, heeft hij nog een laatste verrassing voor me in petto: 'Tuste pappa, lekke sape.'

Welterusten mijn lieve, knappe, grote vent....

De rollen omgekeerd

De laatste weken wil Nienke niks liever dan 'klein meisje' zijn. We denken dat het een tegenreactie op de basisschool is, waar ze zoveel nieuwe dingen meemaakt en leert dat ze thuis terugvalt in het oude vertrouwde, op zoek naar een stuk veiligheid. Ze spiegelt zich dan vaak aan Steven die natuurlijk nog lekker klein kindje kan en mag zijn en daardoor een mooi inspiratiebron is voor haar.

Ze kan er een hele show van maken. Als ze aan het spelen is staat ze bijvoorbeeld ineens op, loopt naar boven en roept: 'Ik ga even mijn kleine meisjes knuffels ophalen, pappa!'

Even later komt ze dan beneden met een tut-popje, waar ze nooit naar omgekeken heeft als baby of peuter, maar die nu ineens helemaal in is; Waarschijnlijk omdat hij wel wat op Steven's witte popje lijkt. Meestal komen er ook nog andere knuffels mee naar beneden.

Daarna gaat ze van alles doen dat Steven altijd doet: bijvoorbeeld doen alsof ze nog maar net kan praten. Dan roept ze 'Dinke!' als ze iets te drinken wil, of 'Teekuh' als ze zit te tekenen.

Op een ander moment wil ze alleen maar baby-spelletjes spelen, aan tafel of op de computer. Of ze wil een boterham met smeerkaas 'want kleine kinderen eten altijd graag smeerkaas!'

Enzovoorts enzovoorts.

We gaan er over het algemeen in mee, omdat we haar de rust en tijd willen gunnen om in haar eigen tempo een balans te vinden in haar nieuwe leefsituatie.

Vandaag was ik Steven even in bed aan het leggen en toen ik beneden kwam had ze een stapel babyboekjes uit de kast gehaald. Van die 'mijn eerste woordjes' boekjes, we hebben er genoeg van. 'Kijk pappa, deze kleine kindjes boekjes gaan we allemaal lezen!'

De eerste twee boekjes staan alleen foto's in en ik laat haar lekker haar kleine kindjes gang gaan. Ze roept naar hartelust 'Koek! Ortel! Manaan! Abbe!' (Koeke, Wortel, Banaan, Slabbe)

In het derde boekje staat onder het plaatje het woord geschreven. Woorden en letters zijn de grote uitzondering op bovenstaande: ze wil ze zo snel mogelijk leren 'want ik ben al vier!'

Dus wijs ik met mijn vinger een voor een de letters aan en spel de woorden uit. K-o-e Koe,

S-ch-aa-p Schaap enzovoorts.

Nadat we twee boekjes met woordjes hebben gelezen is Steven nog steeds aan het huilen, dus haal ik hem maar weer op. Het eerste wat hij doet is naar de boekenkast lopen en Jip en Janneke eruit pakken. Hij kijkt me vragend aan en zegt 'Wip en Wakke eezuh?'

Bagels

Maartje heeft deze zondagochtend samen met Nienke Bagels gebakken. Het is nu lunchtijd en we gaan ze lekker opeten. Nienke heeft er echt zin in en roept enthousiast 'Ik wil hem met kaas en worst pappa!'

Waarop wij zeggen 'Maar omdat het een bijzonder broodje is mag je er ook wel wat zoets op vandaag hoor lieverd.'

Natuurlijk wordt ze daarvan alleen maar nog blijer, zeker als ik vraag: 'Zal ik de suiker pakken?'

'Yes!'

Maar dan komt er weer zo'n stom opvoedkundig momentje van pappa en mamma, want als ze naar de boter wijst roepen we tegelijk: 'Dat kun je best zelf smeren.'

Haar enthousiasme wordt ietwat getemperd, maar ze gaat na wat morren toch aan de slag en even later heeft ze de beide helften van de bagel keurig met boter besmeerd.

Ik help haar met het strooien van de suiker op de ene helft en de hagelslag op de andere helft. Als ze dat vervolgens zelf uitgesmeerd heeft, zeg ik: 'Goed zo lieverd. En nu mag je ze lekker opeten!'

Waarop Nienke allebei de helften op elkaar legt en begint te eten....

Snottebellen

Zondagochtend. Zoals bijna elke week zitten de kindjes bij ons op bed en worden we rustig met zijn viertjes wakker. Deze week hebben ze allebei een stevige verkoudheid gehad en dat is met name bij Steven nog te merken: Hij zit onder de snotkorsten. Maar hij lijkt er weinig last van te hebben.

Terwijl we verstoppertje spelen onder de dekbedden gaat hij plotseling rechtop zitten en zegt 'Sottebel'

Nog terwijl we hem vragen 'heb je een snottebel lieverd?' heeft hij het al opgelost: Hij pakt zijn panter en zegt 'Panter sottebel!' en veegt de snottebel eraan af.

Maartje en ik weten niet of we moeten lachen of huilen en proberen hem uit te leggen dat dat vies is. 'Steven, dat moet je toch niet doen. Je moet toch niet je snottebel aan je panter afvegen. Dat is bah!'

Dan besluit hij kennelijk dat we gelijk hebben, want hij zegt 'Panter sottebel bah' en gooit hem weg, recht in het gezicht van Maartje en Nienke.

Maartje roept uiteraard meteen 'He bah Steven, dat is vies!'

Nienke lijkt het daarentegen allemaal niet zo erg te vinden.

Dan zeggen we tegen haar: 'Gekke Steven, die gooit zijn vieze snottebellen-panter zo over jou en mamma heen!'

Waarop Nienke antwoord: 'Maar ik maak het wel weer schoon hoor, met mijn Flappie!'

Nog maar een paar nachtjes

Nu Nienke 4 jaar oud is zijn we definitief aangekomen in het ons-kind-gelooft-heilig-in-sinterklaas-tijdperk. Vorig jaar was het allemaal nog wat onwennig en begreep ze het nog niet zo heel goed. Maar dit jaar ontkomen we er echt niet aan. Dat willen we ook helemaal niet. Integendeel, we stimuleren het zo veel mogelijk. Zo heb ik vorige week met haar een aftelkalender gemaakt waarop ze elke dag een stempeltje mag zetten. De belangrijkste data staan er op, gevisualiseerd met een mooi plaatje: Wanneer de intocht is, wanneer ze haar schoen mag zetten en wanneer het echt pakjesavond is.

Toch merken we, zoals zo vaak bij Nienke, nog weinig reactie van haar. Vind ze het wel of niet spannend? Heeft ze überhaupt door wat er gaat gebeuren? Of doorziet ze het hele verhaal en vind ze het allemaal maar onzin zolang ze die kadootjes maar krijgt? We weten het echt niet, omdat ze het er uit zichzelf vrijwel niet over heeft. Ze wil wel elke avond die stempel zetten, maar zegt daar niks over Sinterklaas bij. Voor hetzelfde geld beschouwt ze dat als een leuk dagelijks terugkerend ritueel.

Tot de eerste uitzending van het Sinterklaasjournaal. Terwijl de kindjes aan het spelen zijn zoekt Maartje deze op, op uitzending gemist en zet hem klaar. Dan roep ik: 'Kom kindjes, we gaan het Sinterklaasjournaal kijken!'

Het is alsof er een knop is omgezet bij Nienke. Ze verandert ineens in een dwarrelend, ongeleid projectiel vol energie. Ze rent drie rondjes door de kamer ('Ja! Sinterklaasjournaal!') voordat ze naast me komt zitten. Zodra we de aflevering starten is ze dood- en doodstil totdat de goedheiligman zelf in beeld verschijnt. Dan voel ik hoe ze verstart. Ze zegt niks, maar ik krijg sterk het gevoel dat alle herinneringen van vorig jaar ineens loskomen en haar overspoelen: 'Dat is hem echt! Sinterklaas! En hij komt naar ons toe! En moet je al die kadootjes zien, zouden die voor mij daar ook tussen liggen?'

Als de aflevering is afgelopen springt ze van de bank en kan een half uur lang niks anders doen dan stuiteren. Op een gegeven moment komt ze zelfs naar me toe en zegt: 'Ik kan niet meer stoppen met stuiteren, pappa.'

Als ik haar even later naar bed breng is ze weer wat gekalmeerd. Ze heeft het verder met geen woord meer over Sinterklaas en laat zich, tegen mijn verwachting in, rustig de haren borstelen, tanden poetsen en voorlezen. Maar als ik haar daarna vraag of ze nog wat wil vertellen over de dag zegt ze meteen: 'Nee, ik wil niet vertellen, ik wil naar bed.'

Als ik haar in bed heb gelegd en een liedje heb gezongen blijkt echter dat ze het echt nog niet vergeten is. Ze wil zo iets belangrijks alleen niet zomaar met iedereen bespreken. Want zodra ik de deur dicht heb getrokken hoor ik haar tegen haar knuffel zeggen: 'Flappie! Flappie! Nog maar een paar nachtjes en dan komt Sinterklaas weer!'

Herfst maken

Het is een herfstachtige dag en we zijn Ronnie aan het uitlaten. Vaak is Nienke op dit soort gure dagen niet te harden maar vandaag is ze gelukkig erg vrolijk en ze kletst honderduit.

'Nu is het echt herfst pappa.'

Ik ben blij dat ze het eindelijk doorheeft, want heel lang heeft ze geroepen 'Als alle blaadjes van de boom zijn is het echt echt herfst.'

Maar nu rent ze door de hopen bladeren heen en roept: 'Heerlijk pappa, ik ren door de herfst!'

Dan ziet ze een stok liggen en slaat ermee tegen de struiken: 'Kijk pappa, ik ben herfst aan het maken!'

Vol trots laat ze me de stok zien: 'En dit is mijn herfstmaker.'

Als we even later in het park komen waar Ronnie los mag, gooit ze de stok naar haar toe: 'Nu mag Ronnie herfst maken.'

Ronnie weet wel wat beters te doen met zo'n mooie stok en gaat hem lekker midden op het grasveld kapot liggen kauwen.

Ik zeg tegen Nienke: 'Oh jee, nu kun je geen herfst meer maken, want Ronnie maakt je herfstmaker kapot.'

Ze kijkt me even aan en zegt, terwijl ze naar de bosjes rent: 'Jawel hoor pappa, want ik kan mijn handjes toch gebruiken!'

Kadowensen

Enkele weken geleden is Nienke 4 geworden. Om haar te leren dat ze zelf kadootjes mag kiezen hebben we haar meegenomen naar de speelgoedwinkel en gezegd dat ze aan mag wijzen wat ze hebben wil. Dikke pret natuurlijk en we kwamen thuis met een waslijst aan kadowensen die ze grotendeels de dag erna alweer vergeten was. Het maakte haar ook niks uit dat ze voor haar verjaardag slechts een van die dingen ook daadwerkelijk heeft gekregen. Het was een leuk speels leermomentje wat we in december misschien wel nog een keer gaan doen.

Enkele weken later waren we bij diezelfde speelgoedwinkel om een kado voor een neefje te kopen. Ik was met Nienke eerst even naar een andere winkel gegaan terwijl Maartje met Steven de speelgoedwinkel in ging. Ik was wat eerder klaar dan zij en besloot om even buiten met Nienke te wachten. Daar heeft de speelgoedwinkel in kwestie wat groot buitenspeelgoed geëtaleerd.

Er staan drie speelhuisjes. Nienke loopt eerst bij de kleinste naar binnen, maar loopt er meteen weer uit. Daarna gebeurt hetzelfde bij het middelgrote huisje. Dan loopt ze het derde huisje binnen, kijkt eens goed in het rond, doet een raampje open en dicht en gaat op het ingebouwde bankje zitten.

Dan kijkt ze me aan en zegt: 'Deze wil ik voor mijn vijfde verjaardag hebben, pappa!'

Waar is opa?

De laatste tijd zet ik aan het eind van de middag, als het tv-kijk tijd is, regelmatig BabyTV aan. Steven heeft er de ideale leeftijd voor en Nienke vind het ook nog steeds erg leuk. (Vooral nu op school haar intellect ruimschoots uitgedaagd wordt en ze 's middags thuis graag even een Klein Meisje wil zijn)

Een van de series die op dat tijdstip vrijwel dagelijks langskomt is 'Waar is opa'. Een jongetje en zijn knuffelkonijn gaan op zoek naar opa, die zich verstopt heeft in een real-life versie van een kunstwerk. De serie heeft een erg herkenbaar herkenningsmelodietje, een man die enkele malen 'Waar is opa? Waar heeft hij zich verstopt?' zingt. Het komt in elke aflevering meermaals voor en blijft daarna vaak nog eindeloos in mijn hoofd hangen. Deze week was het zelfs zo erg dat ik het de ochtend erna nog steeds niet kwijt was.

Ik stond in de keuken en onbewust zong ik hardop 'Waar is opa? Waar heeft hij zich verstopt?'

Uit mijn ooghoek zie ik hoe Steven in de kamer opstaat en naar de gang loopt. Nieuwsgierig loop ik achter hem aan.

Steven staat naar een foto van onze trouwdag te wijzen: Maartje en ik in het midden en onze ouders aan weerszijden. Als hij me ziet begint hij te stralen en roept: 'Da opa!'

Woensdag, donderdag, vrijdag

Elke ochtend breng ik Nienke met de fiets naar school. Onderweg komen we vaak S tegen, een klasgenootje over wie ze het al een regelmatig heeft gehad en met wie het goed lijkt te klikken. Hij gaat altijd lopend. Deze woensdagochtend zeg ik tegen haar: 'Kijk, S gaat altijd lopend en wij met de fiets. Maar vrijdag gaan wij ook lopen.'

Vrijdag gaan we namelijk met de auto rechtstreeks uit school door omdat we een weekeindje weggaan met de familie, dus moet ik haar die ochtend te voet wegbrengen.

Nienke vraagt: 'Waarom gaan we vrijdag dan lopen?'

'Omdat ik je dan met de auto kom halen want dan kunnen we meteen door naar het huisje van Opa en Oma.'

'Jeeuuj! Het huisje van opa en oma! Is het al vrijdag?'

Ze heeft nog altijd moeite met de dagen van de week, dus ik grijp deze gelegenheid meteen aan om weer eens te oefenen: 'Nee lieverd, vandaag is het woensdag. Dus nog geen vrijdag. En wat komt er na woensdag?

Het blijft even stil terwijl ze omkijkt naar S. Dan zegt ze: 'Morgen!'

Geen speld tussen te krijgen...

Herfsttrui

'Hey Nienke, heb je ook een trui meegenomen? Of ga je vandaag alleen in je hemd lopen?'

Het is donderdagochtend en Nienke heeft, helemaal zelfstandig, al haar kleren naar beneden gebracht nadat ze wakker was geworden. Nu is ze zich aan het aankleden. Zoals gebruikelijk gaat dit niet in een heel hoog tempo. Maar als ik haar haar gang laat gaan en me er niet teveel mee bemoei komt het meestal vanzelf goed.

Maar vanmorgen heeft ze geen trui meegenomen. Ze lijkt het zelf niet zo door te hebben en is alweer vrolijk met Steven aan het spelen, in haar hemd. Gezien het koude herfstweer dat we op het moment hebben besluit ik me er toch maar eens mee te gaan bemoeien.

Meteen roept ze: 'Oh nee pappa, die moet ik nog halen.'

En ze loopt enthousiast naar boven.

Ze komt weer beneden met een witte trui en ik vraag me onmiddellijk af of die nog wel zal passen. Het is natuurlijk de tijd van het jaar waarop al die warmere kleding weer voor het eerst tevoorschijn komt en deze heeft ze dit jaar nog niet aangehad. Ik kijk toe hoe Nienke hem met moeite over haar hoofd krijgt. Hij staat op zich niet slecht bij de rest van de kleren die ze aanheeft en dat zeg ik haar dan ook.

Maar Nienke luistert niet en zit te rommelen met de boorden van haar trui. Dan trekt ze nog eens goed aan de schouders, waarna ze opstaat en naar me toe komt: 'Pappa, ik denk dat we maar eens nieuwe truien moesten gaan kopen.'

'Ja, hij is inderdaad wat te klein he, lieverd? Maar we gaan geen nieuwe truien kopen hoor, je hebt er nog genoeg die wel passen. Ga maar eens een andere uitzoeken boven.'

Even later komt ze weer beneden met een grotere, bruinrode trui. 'Kijk pappa, ik heb een mooie herfsttrui uitgezocht!'

'Wat een mooie herfsttrui zeg! Zullen we eens kijken of deze wel past?'

We doen hem samen aan en hij past prima, hij is dan ook twee maten groter dan die witte. En hij staat ook nog eens veel beter bij de rest van de kleren die ze uitgezocht had, maar omdat Steven op dat moment even aandacht nodig heeft zeg ik dat niet tegen haar.

Even later komt ze naar me toegelopen. 'Pappa, ik heb een mooie herfsttrui aan!'

'Ja he, meisje. En hij staat ook nog eens beter dan die andere!'

Dat lijkt haar van haar stuk te brengen. Ik zie hoe haar mond vertrekt van twijfel naar angst naar onzekerheid.

Gauw zeg ik: 'Dus dat is eigenlijk hartstikke goed!'

Dan klaart haar gezicht weer helemaal op.

'Jaaaaaa!' Schreeuwt ze, terwijl ze de kamer in rent, helemaal gelukkig.

Steven en de puzzels

Steven zit op het moment in een fase waarin hij puzzels heel interessant vindt. Hij doet niks liever dan alle stukjes door de kamer te smijten. Dat je ze ook in elkaar kunt zetten interesseert hem nog niet zo.

Ook vanmiddag is hij weer lekker bezig: Hij heeft de bak met puzzels zelf uit de kast getrokken en haalt een voor een doos eruit, legt de deksel op de tafel, gooit de bak leeg en legt daarna de doos ook op de tafel, dat doet hij dan weer wel netjes.

De vierde doos is aan de beurt. Hij pakt de bovenste puzzel eruit en schudt eens flink. De helft valt op de grond, de andere helft in de bak met puzzels. Hij kijkt me aan en zegt met een grote grijns:

'Mamma opruimen!'

De rolverdeling is wel weer duidelijk....

Oortjes open

Nienke houdt van dansen. Vaak vraagt ze of ik dansmuziek wil aanzetten. Of als ik een cd heb aangezet vraagt ze: 'Is dat dansmuziek?'

Vanochtend zet ik een cd van Marillion op, niet bepaald dansbaar. Ook nu vraagt ze weer of het dansmuziek is. Ik zeg: 'Nee niet echt Nienke, maar je kunt het altijd proberen.'

Precies op dat moment is er een rustig moment in de muziek. Ze kijkt een beetje verbaasd en zegt: 'Ik hoor helemaal niks!'

'Dat komt omdat dit een rustig stukje is, lieverd.'

Ik leg haar uit: 'Soms is muziek harder en soms wat zachter. Dat vinden mensen vaak mooi, een beetje afwisseling erin.'

'Maar ik hoor het echt niet!'

'Dan moet je je oortjes maar wat verder openzetten lieverd, want de muziek speelt toch echt!'

Ze kijkt me een beetje vreemd aan. En trekt vervolgens hard aan haar oren.

'Nee pappa, het helpt niet. Ik hoor het nog niet!'

Best gezellig

Samen boodschappen doen:

Kom kinderen, we gaan boodschappen doen, pakken jullie je schoenen?

Steven, niet op de deur slaan lieverd, we gaan zo naar buiten, eventjes geduld!

Steven, niet aan de fiets zitten, straks valt hij bovenop je hoofd.

Nienke, kijk je wel uit voordat je oversteekt?

OK, we gaan nu even goed uitkijken want we komen bij de drukke weg.

Ja, we kunnen, snel Nienke. Kom op daar komt alweer een auto aan!

Zo Steven, we zijn er, blijf je even hier staan terwijl ik Nienkes fiets op slot zet?

Steven, niet van de stoep af!

Hier kindjes, allebei een mandje.

Wil jij de worst in je mandje Steven? Alsjeblieft. Rustig er in leggen he, niet gooien!

Nienke, waar ben je gebleven?

Steven, laat je je mandje niet zomaar midden in het gangpad staan?

Kinderen, de supermarkt is geen racebaan, nu allebei rustig lopen anders pak ik de mandjes af!

Nienke, pas je op voor die mevrouw? Als je achteromkijkt terwijl je vooruit loopt gaat het fout.

Steven, leg jij dit op de band? Oh jee, je liet het bijna vallen, gelukkig had ik het nog net.

Nienke, niet al met je fiets lopen terwijl hij nog op slot staat.

Steven NIET van de stoep af, dat had ik daarnet toch ook al gezegd?

Jeetje Nienke wat neem je die bocht ruim, ik rij je bijna omver.

Pas je op als je hier de stoep op rijdt lieverd, je viel bijna om.

Hier Steven, breng jij dit pak naar binnen? Oh jee, ben je nou gestruikeld over de drempel?

En uiteindelijk is dan alles weer opgeruimd en we zijn niet eens op de EHBO terecht zijn gekomen.

Eigenlijk was het dus nog best gezellig....

Nij ziek!

Deze pappa is nogal een muziekfan. Ik heb een grote collectie cd's waar ik vroeger veel naar luisterde. Maar met de komst van de kinderen komt daar steeds minder van: Een groot deel van de verzameling is naar zolder verbannen om ruimte te maken voor speelgoed. Bovendien is het vaak gewoon te rumoerig in de kamer om de muziek goed te kunnen luisteren.

Om toch af en toe wat te kunnen luisteren heb ik een heleboel favoriete nummers op mijn iPhone gezet en die zet ik regelmatig op de achtergrond aan. En om de kinderen een beetje tegemoet te komen heb ik daar ook een hele lading kindermuziek tussen gegooid, Nijntje, Dikkertje Dap, enzovoorts. In het verleden keek Nienke vaak helemaal blij op als ze een stuk 'kindjesmuziek' langs hoorde komen. Maar de laatste tijd is ze niet zo veel meer met muziek bezig, ze vraagt zelden meer om een kinder-cd op te zetten en reageert dus ook niet als het op de iPhone langskomt.

Vanmiddag waren de kinderen lekker samen met de duplo aan het spelen terwijl ik even rustig zat te lezen. Ik had de iPhone weer eens aangezet, wat voor mij ook al weer een tijd geleden was. Op een gegeven moment kwam de openingstune van Nijntje de Film voorbij. Min of meer uit gewoonte keek ik afwachtend naar Nienke of ze er wat van zou zeggen. Maar vanuit die hoek kwam niks. Steven daarentegen ging rechtop staan, keek me stralend aan en riep 'Oh, Nij ziek!'

Jong geleerd...

pappa's verjaardag

Het is het weekend van mijn 40e verjaardag en we hebben er een hele happening van gemaakt. Drie dagen lang bezoek, taart, cadeaus en natuurlijk ook onvermijdelijk veel lang-zal-hij-leven zingen. Steven laat het allemaal een beetje over zich heenkomen. We hebben niet echt de indruk dat hij er iets van begrijpt. Hij doet ook niet echt mee met het zingen, hoewel hij normaal graag de handbewegingen van kinderliedjes meedoet.

Uiteraard laat hij zich wel lekker verwennen met alle lekkernijen. Een pannenkoek met jam in de pannenkoekenboerderij, tot wel 5 stukken boterkoek per dag, enzovoorts. In de loop van het weekeind merken we echter duidelijk aan hem dat hij oververmoeid begint te raken.

Als we op zondag het eten op hebben en de familie nog even helpt met schoonmaken loopt hij huilend rond. Terwijl de familie afscheid neemt brengt Maartje hem alvast naar bed. We verwachten allebei dat hij meteen stil zal zijn en tot de volgende ochtend door zal slapen.

Maar in plaats daarvan begint hij lekker te kletsen. Het grootste gedeelte lekker onbegrijpelijke peutertaal en af en toe een verstaanbaar woordtje er tussendoor ('Opa') Als Nienke even later ook naar boven gaat lijkt het net stil te zijn geworden. Maar of het nou is omdat hij haar hoort of omdat hij gewoon even op adem moest komen, terwijl Maartje haar in bed ligt begint hij weer.

En dit keer is het heel duidelijk te verstaan wat hij zegt. Iets wat hij het hele weekend regelmatig gehoord heeft, maar tot dan toe niet zelf had gezegd: 'Hiep hiep, hoeja!'

En nog eens: 'Hiep hiep, hoeja!'

Hij blijft het roepen, en als Maartje Nienke in slaap zingt roept hij het nog steeds.

Misschien wel 40x...

Steven 2.0

'Nienke, wat wil je op je boterham?'

'Uhm, pin!'

'Pin?'

'Ja pappa, pin!'

'Wat voor pin?'

Ik begreep bij de eerste keer al wat ze bedoelde: Pindakaas. Maar ik zit haar een beetje uit te dagen. Nu Steven steeds beter begint te praten doet ze hem vaak na met zijn incomplete woordjes en kromme zinnen. Ze maakt er een hele sport van. Ze wijst nu op de pot met pindakaas en zegt: 'Die pin.'

'Oh, pindakaas, waarom zeg je dat dan niet? En wat nog meer?'

'Sooi.' Dat is de Zwitserse strooikaas. Ik ben het wel een beetje zat aan het raken, dus zeg:

'Ik denk dat ik jou maar Steven ga noemen vanmiddag, Steven 2.0, want je praat precies als hij.'

'Graag pindakaas en strooikaas, pappa.'

Haakje

Het is een zwoele zomerse ochtend, middenin een hittegolf. Om het huis een beetje af te laten koelen staat de tuindeur open, op het haakje op de 'kierstand'. Steven is klaar met ontbijten, ziet dit en loopt er naartoe: 'Tuin!'

Maar hij kan er niet meer doorheen als de deur op deze stand staat, hij is te groot geworden. Dus probeert hij het haakje los te maken.

Als de deur helemaal openstaat, op het haakje tegen de schuttingmuur, lukt hem dit prima. Maar opvallend genoeg lukt het in deze stand helemaal niet. Hij grijpt het haakje beet aan de vaste kant, bij het oogje en begint te schudden. Hij kijkt wat verbaasd als het niet los gaat en probeert het nog eens, met hetzelfde resultaat. Ik kijk geïnteresseerd toe, benieuwd hoe hij dit gaat oplossen.

Hij schudt nog maar eens wat harder en nog wat harder totdat het haakje, min of meer toevallig, losschiet en de deur opengaat. Helemaal gelukkig roept hij: 'Open!'

En loopt naar buiten.

Naar school (2)

Aan het eind van de ochtend sta ik gespannen te wachten bij de uitgang van de school: Hoe zou het gegaan zijn? Is ze de hele ochtend zo'n knappe grote meid geweest? Of is ze toch verdrietig geworden? Na even wachten zie ik de kindjes in de gang staan wachten. Nienke staat vooraan, overziet de rij, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. Dan komt juf Priska eraan, geeft haar een hand en samen leiden ze de klas naar buiten. Nienke kijkt om zich heen maar ziet me niet. Ze raakt hier echter helemaal niet van in paniek. Dan loop ik naar haar toe.

'Kiekeboe Nienke.'

'Daar is mijn pappa!'

En ze springt me in de armen.

'Kijk pappa.' Ze houdt haar hand voor mijn gezicht, er zit een mooi stickertje op. 'Oh dat is mooi, waarom heb je dat gekregen?'

'Omdat ik het zo goed had gedaan vandaag.'

'Nou zeg, dat vind ik ook! Was het leuk!'

'Ja!'

Juf Priska kijkt toe en zegt 'Ze heeft het ontzettend goed gedaan!'

'Ja, ik stond te kijken naar hoe jullie in de gang aan het verzamelen waren en ik vond het eruit zien alsof ze nooit anders had gedaan.'

'Dat vonden wij dus ook.' Zeggen zij en juf Marijke in koor.

Dan gaapt Nienke heel hard. Ze is duidelijk moe.

Gauw gaan we op de fiets naar huis. Onderweg praat ze wat minder, maar wat ze zegt is allemaal even vrolijk en enthousiast. Omdat het best druk is zeg ik haar dat ze maar even moet wachten met alles vertellen totdat we thuis zijn, zodat ik goed naar haar kan luisteren.

Thuis loopt ze naar Ronnie toe. 'Hallo Ronnie, heb je me gemist? Ik was naar de basisschool!'

Daarna pakt ze Flappie op en knuffelt haar helemaal plat. 'Mijn lieve Flappie, ik heb je zo gemist. Jou en speelgoed Flappie. Maar nu ben ik er weer!'

Tijdens het eten vraag ik haar hoe het was. Haar antwoord klonk ongeveer zo: 'We moesten stil zitten en ik had tijdens het gymmen heel goed aan de juf gezegd dat ik moest plassen en we hebben buiten gespeeld en met gymmen hebben we in de hoepels gespringd en er was een filmpje van een meisje die pannenkoeken bakte.'

Klinkt mij in de oren als een top ochtend!

In de loop van de lunch wordt ze steeds stiller en eet ze steeds langzamer.

'Ben je moe lieverd?'

'Ja.'

'Zal ik je mond schoonmaken zodat je even kunt gaan uitrusten?'

'Ja, ik wil op de bank uitrusten.'

'Dat is prima lieverd, maar dan gaat Steven je lastig vallen want hij wil graag met je spelen. Kun je niet beter even naar boven gaan?

'Nee ik wil niet naar bed.'

Ik besluit, omdat het een bijzondere dag is, om onze geen-tv-voor-vier-uur regel vandaag te laten varen. 'Zal ik een Dribbel dvd voor je aanzetten?'

Die is lekker rustig, ik hoop dat ze daar dan wat van uitrust.

'Ja! Ik wil Dribbel!'

Na een kleine drie kwartier heb ik de indruk dat ze er niet rustiger meer van wordt en dus zet ik hem uit. De rest van de middag verloopt vrij normaal. Nienke heeft het verder niet echt meer over het wennen en ook in haar spel komt het niet voor.

Als ik haar 's avonds naar bed breng mag ze altijd even vertellen over die dag. Vandaag stel ik haar echter gerichte vragen over die ochtend en al gauw blijkt dat ze zich nog veel details herinnert:

'Eerst moesten we stil zitten.'

'Stil zitten? Waarom dan?'

'Nou, de ene juf moest ook stil zitten maar de andere juf was aan het praten.'

'Wat zei ze dan?'

'Wat voor leuke dingen we vandaag gingen doen!'

En even later:

'Toen gingen we buitenspelen.'

'En waarmee heb je gespeeld buiten?'

'Met een tee-fiets'

'Een tee-fiets, wat is dat nou weer? Een fiets met twee wielen?'

'Nee, een fiets met iemand voorop en iemand achterop.'

'Oh een fiets voor twee personen! En zat je daar alleen op of met een andere kindje?'

'Met een ander kindje.'

'En was dat een jongetje of een meisje?'

'Een meisje.'

'En weet je ook nog hoe dat meisje heet.'

'Nee.'

Nou ja, ik ben al lang blij dat ze op haar eerste dag al met andere kinderen speelt. Die namen komen later wel weer.

Ze vertelt nog uitgebreid over een filmpje dat ze gekeken hebben 'Met twee meisjes en een jongen. En die gingen lopen op hun voeten. En van de pappa moesten ze luisteren maar dat deden ze niet. En toen waren er twee mannen en die gingen achter het meisje aan en toen ging ze op het dak zitten.' De pannenkoeken kwamen nu niet in het verhaal voor. Bovendien merk ik dat het verhaal steeds warriger wordt, ze is duidelijk heel moe.

Als ik haar in bed heb gelegd en de deur dicht doe ga ik nog even wat opruimen boven. Ik hoor haar tegen Flappie zeggen: 'En morgen ga ik weer naar de Rakkertjes en dan weer wennen en dan weer naar de Rakkertjes en dan weer wennen. En dan ben ik jarig en ga ik helemaal naar de basisschool. En tot die tijd naar de Rakkertjes, wennen, Rakkertjes, wennen.'

En terwijl ik de trap afloop hoor ik steeds zachter: 'Rakkertjes, wennen, Rakkertjes, wennen.'

Welterusten mijn grote kleine meid.

Naar school (1)

'Nienke, wakker worden! Het is eindelijk zover, de dag waar je al zo lang naar uit hebt gekeken.'

Het is woensdag 7 september en over iets meer dan een maand wordt Nienke 4 jaar. En dus mag ze vanaf vandaag 2 ochtenden in de week wennen op haar nieuwe basisschool. En inderdaad, daar kijkt ze al heel lang naar uit. Eigenlijk al vanaf het moment dat we voor het eerst op deze school zijn wezen kijken. Sindsdien vraagt ze heel regelmatig 'Hoe lang duurt het nog voordat ik naar de basisschool mag?'

Of ze somt het op: 'Eerst nog een paar weken naar de Rakkertjes, dan is het vakantie en gaan we met de boot en daarna met onze eigen tent en dan is de vakantie voorbij en dan mag ik gaan wennen!'

We hebben ervoor gekozen om Nienke als overbrugging een periode twee ochtenden per week naar de Rakkertjes (peuterspeelzaal) en twee ochtenden naar JongLeren (basisschool) te laten gaan. Gisteren was ze voor het eerst weer naar de Rakkertjes geweest en daarna heeft ze de hele middag lopen stuiteren omdat het nog maar een nachtje slapen was. Maartje en ik zijn allebei heel benieuwd hoe ze het zal doen: Blijft ze zo enthousiast als het eenmaal zo ver is, of wordt ze toch ineens angstig? Het zou allebei heel goed kunnen: Ze lijkt er wel klaar voor te zijn. Maar Nienke is een echte binnenvetter en misschien vind het diep van binnen wel heel eng zonder dat ze daar iets van laat merken.

Vandaag is de grote dag. Eerst wrijft ze nog wat knorrig in haar ogen, maar dan dringt de werkelijkheid ineens tot haar door en roept ze: 'Vandaag ga ik wennen, pappa!'

Tijdens het ontbijt heb ik de gewoonte om altijd even kort het programma voor die dag op te noemen. Nienke heeft daar nooit veel interesse in getoond, of in elk geval nooit gereageerd, maar ik ben het toch blijven doen. Vandaag gunt ze me de tijd er niet eens voor. Zodra ze aan tafel zit zegt ze: 'Wat zal ik vandaag eens voor plannetjes maken? Ik denk.... Basisschool plannetjes! Ja, vandaag ga ik maar eens wennen op de basisschool.'

Ja, ze weet heel goed dat het gaat gebeuren, maar ik vraag me nog steeds af of ze ook echt beseft WAT er dan gaat gebeuren.

Na het ontbijt mag ze helpen met het inpakken van haar rugtas. Ondertussen praat ze honderduit. 'Ja Flappie, vandaag ga ik naar de basisschool om te wennen. En mijn gymschoenen mogen ook mee want het is woensdag en op woensdag gaan we altijd gymmen.'

Al gauw neemt haar fantasie de vrije loop. In haar fantasiewereld heeft ze altijd gezelschap van een heel regiment extra familieleden en knuffels die ze speelgoed mamma, speelgoed Flappie, speelgoed Steven etc. noemt. Die komen nu in grote getalen tevoorschijn: 'Pappa, mijn speelgoed-Nienke gaat ook mee naar de basisschool.'

'Dat is mooi lieverd, dan ben je in elk geval niet alleen.'

'En speelgoed Flappie en echte Flappie moeten thuis blijven, want nu ben ik een grote meid en hoef ik geen knuffels mee naar school.'

'Speelgoed mamma en echte mamma zijn aan het werk, maar die ga ik vanavond allemaal vertellen hoe het vandaag was bij het wennen.'

Het avontuur gaat verder op de fiets: Ze mag met haar eigen fiets naar school. Maar omdat ze nog niet zo heel lang zonder zijwieltjes kan is ze nog niet zo heel snel en we worden regelmatig voorbij gereden door andere kinderen met hun ouders. 'Kijk pappa, die gaan ook allemaal wennen!' Zegt ze.

'Nou Nienke, dat denk ik niet hoor. Die kindjes zijn al wat groter ik denk dat die al gewoon naar school gaan en niet meer hoeven te wennen. Die zitten vast al in een hogere groep.'

En dan is het echt zover: We zijn bij de school. Bij de klas staan twee juffen om alle kindjes een hand te schudden en goedemorgen te wensen. (Ik hoop echt dat dat een dagelijks ritueel is, ik vond het een geweldige ontvangst!) Ik zeg 'Goedemorgen ik geloof dat wij hier moeten zijn, Nienke zou vandaag voor het eerst komen.'

'Ja dat klopt, hallo Nienke ik ben juf Priska.' En ze geeft ook haar een hand, die Nienke, nu toch wel een klein beetje verlegen, voorzichtig schudt. 'Zal ik je even laten zien waar je je rugtas kunt neerzetten?'

En dan blijkt dat Nienke het echt allemaal heel leuk vind, want de verlegenheid is vrijwel meteen weer verdwenen en ze loopt zonder naar me om te kijken met de juf mee. Ik til snel Steven op en loop achter ze aan, omdat het mij toch ook wel handig lijkt als ik ook weet waar jassen en tassen moeten worden opgeborgen.

Als de tas op zijn plekje staat zegt de juf tegen Nienke: 'Ga maar naar binnen en zoek maar een plekje op.'

En weg loopt mijn kleine meid. Zomaar die grote klas in met al die vreemde kindjes en ze gaat achteloos op een lege stoel zitten, met haar benen wiebelen.

Ik voel een hele grote brok in mijn keel.

Ik maak nog een kort praatje met de juf. Ze zegt dat ze verrast is dat het zo goed gaat. Ik ook, maar minder dan zij uiteraard, omdat ik Nienke goed ken. Ze was er duidelijk, zoals we al verwachtten, gewoon klaar voor. Omdat echt te zien raakt me toch diep.

'Je mag best nog even bij haar blijven hoor' zegt juf Priska. Ik besluit om het aan Nienke over te laten en loop naar haar toe.

'Wat wil je liever, Nienke. Dat ik nog even blijf of dat ik nu wegga.'

'Ik wil dat je nu weggaat.'

Veel duidelijker kan het niet: Dit is haar avontuur en daar is vanaf nu geen plaats meer in voor mij.

Dus ik geef haar haar drie kussen ('Eentje voor nu, eentje voor straks en eentje voor nog wat later' een ritueel dat is ontstaan toen ze het nog wel moeilijk vond om afscheid te nemen op de Rakkertjes) pak Steven op en loop weg.

En dat was dan dat. Vaarwel kleine meid, hallo grote meid.

En die brok in mijn keel wordt maar groter. Thuis besluit ik dat hij eruit moet omdat ik anders niet goed voor Steven kan zorgen. Met behulp van muziek van Adele breek ik uiteindelijk. Steven vind het maar vreemd om mij te zien huilen en lacht hard naar me om me op te vrolijken. Hierna heb ik een heerlijke ochtend met alleen mijn kleine ventje en kan ik hem eindelijk eens de aandacht geven die hij verdient.

(In deel 2: Weer ophalen, hoe heeft ze het gehad en hoe verliep de rest van de dag?)

Nog

We zijn op het feest van Maartje's broer en schoonzus. Zij hebben twee jongens van vrijwel gelijke leeftijd als onze kinderen. De hele middag zitten ze lekker te spelen en te eten. De kinderen hebben een eigen tafeltje waar in de loop van de middag natuurlijk steeds meer half lege bordjes en bekertjes blijven staan.

Na het eten wordt voor de kinderen een dvd aangezet. Steven heeft nooit zo'n interesse in dat soort dingen en loopt lekker een beetje rond te dreutelen. Op een goed moment komt hij bij me staan met een beker drinken.
Dus ik zeg 'Dag lieverd had je dorst?'
Hij kijkt me alleen maar aan en drinkt zijn beker leeg.
'Wil je nog meer, ventje?'
Hij zegt nog steeds niks en loopt weg.

Even later komt hij terug met een andere halfvolle beker die hij ongetwijfeld van de kindertafel heeft gepakt.
Hij houdt hem omhoog en zegt 'Nog!' 

En neemt een grote slok.

's nachts op de camping

'Pappa ik kan niet slapen.'
'Wat is er dan lieverd?'
'Pappa ik kan mijn Flappie niet vinden.'

We zijn op Schiermonnikoog. Vandaag aangekomen op een kleine boerderijcamping waar we een ingerichte tent hebben gehuurd. Nienke roept vanuit het ene slaapcompartiment waar zij en Steven elk een eigen bed hebben. We maakten ons nog een beetje zorgen om Steven. Thuis slaapt hij nog maar pas in een ledikant zonder hekje en dan nu ineens een echt bed. Maar we hebben wat zachte kussens op de grond gelegd om een eventuele val wat te breken. Er is ruimte zat tussen zijn bed en dat van Nienke. Eerder die nacht had ik hem wel wat horen piepen maar echt veel stelde het niet voor dus ik heb het maar gelaten.

En nu is het dus Nienke die aan het piepen is.

'Pappa ik kan echt nergens mijn Flappie vinden!' Aan de toon hoor ik dat ik maar beter kan komen helpen omdat ze anders wel eens heel hard zou kunnen gaan huilen. Ik verwacht dat dit simpel op te lossen moet zijn. Een kwestie van even Flappie van de grond oprapen.

Dat had ik dus mooi mis...

Slaapzak open. Rits van ons compartiment open. Ronnie wegduwen (die ligt natuurlijk precies voor de rits) Andere rits open.

In het donker zie ik haar silhouet tegen de tentwand aftekenen. Ze zit kennelijk rechtop in haar bed. Ik voel rondom haar kussen, geen Flappie. Ik voel langs de matras en voel haar benen.

Haar benen? Maar dit is een voet en vanaf daar gaat een been richting het voeteneinde, terwijl ik haar hoofd toch echt daar aan de andere kant zie? En zijn die voeten niet wat te klein?

Maar dan moet het Steven zijn! 

En Nienke? Nienke blijkt tussen haar bed en de tentwand te staan. Uit haar bed verdreven door haar eigen broer.

Geen wonder dat ze niet kan slapen.

Post

De postbode is langs geweest. Onder toeziend oog van Steven loop ik naar de gang om het uit de bus te halen. Het blijkt een stuk reclamedrukwerk van een landelijke ochtendkrant te zijn. Omdat ik op het moment totaal geen behoeft aan een abonnement heb, geef ik het aan Steven.

Er staat een foto op van een man met een groot oranje opblaasbeest en Steven vind het prachtig. Hij loopt er de hele kamer mee rond en roept: 'Mooi! Mooi!'

Dan loopt hij naar Nienke en zegt: 'Kijk. Mooi!'

Daarna loopt hij naar mij en zegt opnieuw 'Kijk!'

Hij bestudeerd de achterkant maar die is lang zo interessant niet en resoluut draait hij hem weer om. Als hij het oranje beest ziet wijst er zelfs op en roept nogmaals: 'Mooi'

Hij loopt er nog een tijdje mee rond, maar na een paar minuten is het nieuwe ervan af en raakt hij zijn interesse kwijt. Maar in plaats van het op de grond te gooien, wat hij normaal zou doen, loopt hij naar de gang. Daar gaat hij op zijn tenen staan en stopt het weer terug in de brievenbus.

Een goede pappa

De hoge verwachtingen van mijn kinderen...

Nienke zegt tijdens het eten: 'Pappa je moet een goede pappa zijn. Want anders zou jij moeten gaan werken en moet mamma voor ons gaan zorgen en dat is grappig! Dat kan helemaal niet!'

Vier doekjes

Vaak als ik de was ga opvouwen wil Nienke helpen. Ze zoekt dan de doekjes om de mondjes mee schoon te maken uit en vouwt ze zelfstandig op. Vandaag waren dat er vier.

Eerst legt ze ze alle vier keurig uitgespreid voor zich neer en dan begint ze met vouwen. Als ze er twee heeft gedaan zegt ze: 'Kijk pappa, de eerste twee heb ik al gedaan en nu ga ik de driede doen.'

Waarop ik zeg: 'Nee Nienke, dat is de derde.'

'Nee hoor pappa, het is de driede.'

'Jawel Nienke, het is eerste, tweede, derde.'

'Nee hoor pappa, want we hebben vier doekjes. Kijk maar, dit is de driede en dat is de derde!'

Tegen dat soort logica kan je als pappa natuurlijk niet meer op....

Hallo meisje, ben je ziek?

We hebben recent een heleboel lego gekregen van Maartjes ouders. Allemaal prachtige sets uit haar jeugd. Nienke blijkt hier al heel goed in te zijn. Als je haar maar een beetje helpt met zoeken kan ze het al grotendeels zelfstandig bouwen.

Maar je merkt aan haar dat ze het bouwen ondergeschikt vind aan het spelen dat daarop volgt. Ze zit veel te dromen of speelt alvast met de poppetjes en we moeten haar regelmatig weer even wijzen op het feit dat het model nog niet af is.

Deze week hebben we een ziekenhuis gebouwd. Als laatste moesten er, zoals zo vaak bij dat soort lego gebouwen, een paar bloemetjes neergezet. Nienke zet ze neer en pakt meteen het vrouwelijke poppetje dat bij het ziekenhuis hoort. Ze zet het bij de bloemetjes en dan begint haar spel:

''Kijk pappa, dat is het meisje en die moet hier staan want die gaat de bloemetjes water geven. En als er dan andere mensen aankomen dan vragen die 'Hallo meisje, ben je ziek?' En dan zegt zij 'Nee hoor, ik ben alleen maar de bloemetjes aan het water geven, ik hoef niet naar de dokter hoor.' En dan lopen die andere mensen door en dan kan zij rustig de bloemetjes water geven.''

Zomaar twee Nienke momentjes

We zijn Ronnie aan het uitlaten. Sinds Nienke zonder zijwieltjes kan fietsen gaat ze graag mee met haar fietsje. Vanochtend hoor ik haar aankomen en ik hoor ook dat ze ontzettend de hik heeft. Dat zegt ze dan ook zodra ze naast me fietst: ''Pappa, ik heb de hik.''

Maar nog terwijl ze het zegt verandert een hik in een boer. Nienke doet hier niet moeilijk over: ''Nu heb ik de boer, pappa!''

Direct daarna begint ze weer te hikken. ''En nu heb ik weer de hik.''

Dan maakt ze er een liedje van. ''Ik heb de hik en de boer, ik heb de hik en de boer, ik heb de hik en de boer.''

Even verderop tijdens dezelfde wandeling blijft ze stilstaan bij een stok. ''Kijk pappa een mooie Ronnie-stok, en een slak!'' En ze buigt voorover waardoor ze prompt van haar fiets valt en met haar voeten bovenop de naaktslak gaat staan. Het arme beest zit meteen onder het gruis van het gravelpad waarop we wandelden. Nienke bekijkt hem eens goed en zegt. ''Pappa, hij heeft zich in een steen veranderd. Ik denk dat hij dat deed omdat ik op hem ben gaan staan.''

Tellen met Steven

Steven wil graag een boekje lezen. Dat maakt hij zoals altijd kenbaar door me er een onder de neus te duwen. Dit keer is het een terugtelboekje van Winnie de Poeh. Op elke bladzijde staat een bij minder, van 10 tot 0. Hij vraagt hier de laatste tijd vaker om. Het lijkt me eigenlijk veel te lastig voor hem, maar als hij het graag wil dan doe ik het toch maar gewoon, je weet nooit wat hij er van meekrijgt.

Dus ik sla het open op de eerste bladzijde en zeg: 'Kijk, allemaal bijen. Zullen we ze gaan tellen, Steven? Een, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht, negen tien.'

Dan sla ik de bladzijde om en zeg 'oh, er vliegt er een weg.'

En tot mijn verrassing wijst hij op de bijeen en zegt: 'Teh'

Zou hij 'Tellen' bedoelen?

Ik tel de negen bijen en hij wordt helemaal blij en klapt in zijn handen. Dan sla ik de bladzijde nog een keer om. Onmiddellijk wijst hij op de bijen en roept weer: 'Teh'

En zo gaat dat een paar bladzijden achter elkaar: tellen, klappen, omslaan en 'Teh' roepen. Tot hij zijn aandacht lijkt te verliezen en wat anders gaat doen.

Maar al heel snel komt hij toch weer bij me terug wijst op het boek en zegt: 'Teh.'

Dus ik zeg: 'Gaan we tellen?'

'Ja!'

En we beginnen opnieuw: Tellen, klappen, omslaan, 'Teh' roepen.

Na een tijdje draait hij zich weer om, en lijkt zijn aandacht weer te verslappen. Maar niets is minder waar. Hij pakt een ander boek uit de kast: Tellen met de Gruffalo. En hij roept 'Teh!'

Toeval? Het lijkt nu toch wel zeker dat hij 'Tellen' bedoelt? Toch twijfel ik nog steeds.

Ik tel de bladzijden 1 tot en met 5 met hem en elke keer klapt hij in zijn handen en roept weer 'Teh'

Dan draait hij zich weer om en pakt 'Leer tellen met muis.' Dan weet ik het toch echt zeker, hij wil echt leren tellen!

Vol enthousiasme tel ik met hem op de eerste bladzijde 'Een Tijger', en sla de bladzijde om. Op de volgende bladzijde staan twee schildpadden. Ik verwacht dat hij weer 'Teh' zal roepen, maar hij heeft nog een verrassing voor me in petto.

Hij wijst op de schildpadden en zegt 'Tee'.

Twee!!!

Bellenblaas

Kwart voor een, de middagboterhammen zijn net op en ik ben de tafel aan het opruimen terwijl de kinderen aan het spelen zijn. Nienke heeft die ochtend een bellenblaas gekregen op de peuterspeelzaal en ze amuseren zich er kostelijk mee. Ze blaast bellen naar hem en houdt hem ook voor zijn mond zodat hij zelf kan proberen.

Piep piep piep, er komt een berichtje binnen op mijn telefoon. Omdat ze zo lekker aan het spelen zijn kan ik het wel even lezen. Oh, hier moet ik wel even snel op reageren. Terwijl ik een antwoord aan het typen ben roept Steven 'Bah!' en rent naar de keuken. Op zich niks geks, dat doet hij wel vaker, dus ik ga maar gewoon verder met tikken.

Dan zie ik hem vanuit mijn ooghoek terugkomen, met iets geels in zijn hand. Hij zou toch niet het keukendoekje te pakken hebben? Ik ben toevallig net klaar met het berichtje, dus klik maar snel op send. Dan kijk ik naar de bank waar ze samen bezig zijn.

Ik zie het volgende tafereel:

Steven zit op zijn knieen op de grond en roept 'Bah bah bah!' terwijl hij iets van de grond probeert te dweilen, want hij heeft inderdaad het gele doekje te pakken. Nienke staat ernaast met een nog druipende bellenblaas in de handen. En op de grond tussen hen in ligt een grote plas sop....

'Oh jee Nienke,' zeg ik. 'Heb je geknoeid?'

'Ja pappa, maar Steven heeft het al opgeruimd!'

Toch handig, zo'n klein broertje....

Steven voor de TV

Nienke zit TV te kijken. Er is een animatieserie met buitenaardse mannetjes (ik ken het nog niet, dus geen idee hoe het heet!) Steven is ondertussen aan het spelen want hij heeft zich nooit zo geinteresseerd voor de TV. Hij speelt wat met de knikkerbaan en met de boot, maar kijkt toch ook regelmatig naar het beeldscherm.

Dan staat hij op en loopt naar het beeldscherm om toch eens te gaan kijken. Hij lijkt ineens toch wel geinteresseerd, zeker als er een groen mannetje recht op hem af komt gelopen. Hij begint zelfs te wijzen.

Dan begint het mannetje te zwaaien. Steven schrikt zichtbaar van deze onverwachtse beweging en rent snel weer terug naar zijn knikkerbaan. Dat is toch een stuk veiliger...

Naan

Regelmatig als we soep eten, of iets anders waar een broodje bij geserveerd wordt, scheuren we het brood in kleinere stukken voor Steven. Die doen we dan in de soep zodat de korsten, die bij afbakbrood vaak hard zijn, voor hem makkelijk weg te werken zijn. Hij heeft namelijk nog niet genoeg kiezen om echt goed te kunnen kauwen.

Vanavond aten we een gerecht met Paksoy en Chorizo waar volgens het recept Naan bij geserveerd moest worden. Uit gewoonte had ik op zijn eerste bordje de Naan in stukjes gescheurd en hij zat ze heerlijk op te peuzelen. Intussen realiseerde ik me dat dit bij Naan eigenlijk helemaal niet nodig was, het is tenslotte een heel zacht broodje.

Dus toen hij zijn bordje bijna leeg had en naar de overgebleven Naan wees ('Die!') dacht ik het mezelf makkelijk te maken: Ik scheurde een lekker groot stuk af en gaf het hem.

Onmiddellijk pakt hij het in zijn beide handjes en begint het in stukken te scheuren. Elk afgescheurd stukje legt hij keurig bovenop het nog overblijvende eten op zijn bordje.

Als pappa en mamma het zo doen, zie ik geen reden om het anders te doen...

Appelsap

We zijn op een feestje. Maartje heeft wat te drinken gehaald. Voor de kinderen uiteraard appelsap. Steven kan inmiddels uit een glas drinken dus we schenken het in voor hem.

Hij loopt er meteen mee weg, dus we roepen allebei: 'Nee Steven, niet lopen met je drinken!'

Hij kijkt me aan en houdt zijn glas omhoog. Ik pak het aan, verwachtend dat hij meteen verder zal lopen. Maar in plaats daarvan gaat hij ter plekke, midden op de vloer zitten en houdt meteen zijn handen weer op.

Jij wil dat ik niet ga lopen? Nou, goed hoor...

Bloemen

Nienke is dol op bloemen. Altijd als we Ronnie uitlaten vraagt ze me 'pappa, mag ik bloemen plukken?'. Ik vind dat altijd wel best, maar vorig jaar in de herfst heb ik haar geleerd dat ze er per wandeling maar een paar mocht plukken omdat er steeds minder bloemen waren.

Nu is de winter alweer voorbij en bloeien de bloemen overal weer in grote hoeveelheden. Dus nu mag ze van mij weer heel veel plukken.

Maar gisteren maakte ze het toch wel al te bont. Ze kwam continu met handen vol madeliefjes aanzetten en gooide die in het mandje van de kinderwagen. Ik vroeg haar wat ze daarmee ging doen. 'Die ga ik thuis in een vaasje zetten, pappa.'

'Allemaal? Dat zijn er wel heel veel, zon'n grote vaas hebben we denk ik niet lieverd.'

'Dat is niet erg hoor, ik ga er ook bloementekeningen mee maken.'

'Nou, vooruit dan maar.'

Maar vanochtend lagen al die bloemen nog onaangeroerd in het mandje toen we Ronnie aan het uitlaten waren. Dus toen ze me vroeg of ze bloemen mocht plukken zei ik. 'Nou lieverd, ik vind eigenlijk van niet, want al je bloemen van gisteren liggen nog in het mandje, kijk maar. Ik vind het een beetje zonde van al die mooie bloemen zo, dan kunnen ze beter hier blijven waar andere mensen er ook nog van kunnen genieten.'

Ze kijkt een beetje beteuterd, maar hoort duidelijk aan mijn toon dat dit een definitief nee is want ze zeurt er verder niet meer over.

Dan komen we even later langs een prachtig bloemenveld. Ze loopt ernaar toe en zwaait naar de bloemen. 'Hallo bloemen, mag ik jullie plukken? Nee, dat mag niet van mijn pappa, want ik heb gister al teveel geplukt en daar niks mee gedaan. Jullie mogen lekker blijven staan voor de andere mensen. Dag bloemen, tot de volgende keer!'

Nienke leert tellen

Nienke zit naast me op de bank in een boek over tellen te lezen, terwijl ik een blog zit te schrijven. Ze wijst de cijfers aan en benoemt ze foutloos.

Dan zegt ze: ''Zo doe je dat, tellen. Een, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht, negen, tien, elf, twaalf, dertien, veertien, vijftien, zestien, zeventien, achttien, negentien, twintig.''

“Dat gaat al heel goed, lieverd, wat knap van je! Kun je ook al verder tellen?''

''Eenentwintig, tweeëntwintig, drieëntwintig, vierentwintig, vijfentwintig, zesentwintig, zeventwintig, achtentwintig, negentwintig, tienentwintig.''

Tandarts

De laatste weken is Maartje begonnen met Nienke kort te laten vertellen voordat ze in bed kruipt. Ze nemen dan even samen de dag door. Vanavond is Maartje er niet, dus ik leg ze in bed. Nadat ik een slaapliedje heb gezongen gaat Nienke rechtop zitten en zegt 'Nu wil ik vertellen.'

Ik vind het natuurlijk prima en vraag haar wat ze wil vertellen.

'Van de tandarts!'

De tandarts? Oh ja, ik heb zojuist gevraagd of ze pijn in haar tanden had omdat ze een beetje ineen leek te krimpen tijdens het tandenpoetsen. Ik geloof dat ik ook iets heb gemompeld over 'volgende maand maar even aan de tandarts vragen.'

Oh ja, ik had ook nog een versje van Annie Schmidt voorgelezen vanochtend, over een tandarts die een winterslaap hield.

De tandarts dus. 'Wat wil je vertellen over de tandarts?'

'Die doet zo in mijn mond' En ze wijst inderdaad precies naar die gevoelige kies.

Er volgt een heel gesprek over waarom we naar de tandarts moeten, omdat we zelf niet in onze mond kunnen kijken maar de tandarts wel. Daarna test ik haar geheugen over hoe de wachtkamer en behandelruimte van onze tandarts eruit zien. Ze herinnert zich opvallend veel als je bedenkt dat het een half jaar geleden is dat we er geweest zijn.

Omdat ze enthousiast erover is vraag ik haar 'Wil je later ook tandarts worden?'

Ze antwoord onmiddellijk: 'Nee.'

'Wat wil je dan worden?'

'Sinterklaas!'

160

We zijn een weekje in een Centre Parcs. We leren Nienke de eerste dag dat ze ons huisje kan herkennen omdat onze auto er voor staat. Dat gaat goed zolang we op het terrein blijven en de dingen te voet of met de fiets doen. Elke keer als we Ronnie uitlaten, boodschappen doen of naar een speeltuin zijn geweest roept ze enthousiast ''Daar is onze auto, dus daar is ons huisje!''

In de loop van de week zegt ze zelfs ''Dat is ons huisje, want daar zijn onze spullen in.''

Maar dan gaan we een dagje met de auto naar de dierentuin. Als we terugkomen zeggen wij ''Hoe moeten we nou ons huisje herkennen, want onze auto staat er niet voor?''

Ze lijkt hier echt een beetje van ontdaan. Maar omdat we ook bezig zijn haar de cijfers te leren geven we haar een educatieve oplossing: ''Kijk maar naar de cijfers die bij de deuren staan, zie je ze? Kijk, deze hier heeft 151; Een 1, een 5 en een 1. Wij moeten 160 hebben, met een 1 een 6 en een 0.''

Dat blijkt toch nog wat te moeilijk voor haar te zijn, want ze ziet de bordjes niet. Of misschien ziet ze ze wel maar vind ze samengestelde cijfers nog te moeilijk.

Maar het blijkt geen van tweeën te zijn, want als we de auto bij 160 neerzetten zeggen we ''Dit is ons huisje Nienke, kijk maar eens wat er daar op het bordje staat.''

Dan kijkt ze naar het bordje en zegt ''Een 1, een 6 en een raar rondje.''

Was ophangen

'Zo Nienke, nou ga ik even de was ophangen.'

'Ik ga jou helpen pappa.'

'Dat is fijn lieverd.'

'Kijk pappa, ik heb jou T-Shirt eruit gepikt.'

'Heb jij mijn T-Shirt eruit gepikt? Dat is mooi! Ga je die ophangen?'

'Ja, kijk maar, die hang ik hier op.'

'Wat goed lieverd, maar hang hem nog maar ietsje rechter.'

'OK pappa, ik hang hem nog ietsje rechter. Kijk, zo.'

'Veel beter zo Nienke, dankjewel!'

'Graag gedaan hoor.'

'Kijk Nienke, nou heb ik een T-Shirt van jou gepikt.'

'Nou dat mag ook wel hoor pappa. Als ik een T-Shirt van jou pik, dan mag jij wel een T-Shirt van mij pikken hoor.'

'Ja he, dan mag ik er wel een van jou pikken he? Hahaha'

'Hahaha pappa, nou had ik een grapje gemaakt he?'

En dan lachen we samen en hangen gezellig de rest van de was op.

Waar is de koek?

(Deze blog schreef ik al enkele maanden geleden, maar is om onduidelijke redenen nooit gepubliceerd)

Ik ben Steven een rijstekoek aan het geven. Eerst staat hij rustig naast de tafel en is hij vooral geïnteresseerd in het speelgoed dat daar ligt. Maar nadat ik hem een paar stukjes in zijn mond heb gestopt begint hij zich toch af te vragen waar dat vandaan komt. Hij loopt naar me toe en kijkt naar mijn hand, waar nog flink wat koek ligt. Zoals te verwachten viel probeert hij dat meteen te pakken, dus ik doe snel mijn hand dicht.

Weg is de koek.

Even kijkt hij raar, maar al snel gaat hij op onderzoek uit. Meteen doe ik de koek in mijn andere hand. Ik zie hoe hij de eerste hand blijft volgen, dus houdt deze gespreid voor hem. Hij kijkt er eens naar, maakt een graaiende beweging met zijn rechterhand en brengt deze daarna voorzichtig naar zijn mond.

Niks.

Dan zie ik hem naar mijn andere hand kijken, waar de koek nu toch haast wel in zou moeten zitten. Opnieuw breng ik de koek over naar mijn andere hand en opnieuw volgt hij met zijn ogen de hand waar de koek in gezeten heeft. Ik hou ook deze, leeg, voor zijn mond. Hij bestudeert hem uitgebreid, pakt een vinger en likt daar eens aan.

Opnieuw niks.

Dan kijkt hij vastberaden naar de hand waar de koek nu in zit en begint aan mijn vingers te trekken. Het wordt de hoogste tijd dat ik zijn nagels knip, dus ik besluit om dit spelletje maar niet te lang voor te zetten. Ik doe de hand open en laat hem de laatste beetjes eruit nemen.

Triomfantelijk stopt hij ze in zijn mond en roept: 'Ka!'

Klaar!

Plastic afval

Steven begint langzamerhand al heel wat woordjes te gebruiken. Zo zegt hij al dingen als 'Toetuh' (Toetje), 'Kietuh' (Kietelen), 'Nie' (Ronnie), 'Nienie' (Nienke), 'Appe' (Happen), 'Oppepop' (Opperdepop) en natuurlijk 'Mamma' en 'Pappa'.

Bovendien immiteert hij vaak allerlei geluidjes.

En steeds vaker verrast hij ons door uit zichzelf dingen te zeggen die kloppen bij de situatie.

Vandaag was ik de keuken aan het opruimen. Eerst zat hij aan een van de lades, wat ik niet goed vond dus ik zei 'Afblijven.' Onmiddelijk riep hij: 'Atijtuh'

Ik verzamelde ondertussen een hoop plastic afval en liep er mee naar de container buiten. Zoals altijd dribbelde hij achter me aan. Normaal mag hij gewoon tot buiten met me meelopen, maar omdat het erg koud en winderig was liet ik de kamerdeur dicht en ging in mijn eentje naar de containers.

Toen ik terug de kamer in kwam stond hij me op te wachten, met een plastic zakje dat ik had laten vallen in zijn hand. Hij hield het voor me omhoog en zei 'Oh oh!'

Ronnie is jarig

Enige tijd geleden hebben we Nienke ingeschreven voor de basisschool. Ze is twee keer mee geweest toen we er rondgeleid werden en leek het er wel leuk te vinden. We hebben haar uitgelegd dat wanneer ze in oktober 4 wordt, ze daar naar de basisschool mag. Ze lijkt het allemaal heel spannend te vinden en vraagt regelmatig wanneer ze naar de grote kinderen school mag. We hebben haar uitgelegd dat dat pas is als ze jarig is en dat er eerst nog heel veel andere mensen jarig zijn: ''Pas als Joost en Elke en pappa en oom Teije jarig zijn geweest.''

Vandaag wordt onze hond Ronnie vijf jaar. Terwijl we haar aan het uitlaten waren vroeg ik aan Nienke: 'Hey Nienke, weet je wie er jarig is vandaag? Ronnie!''

Onmiddellijk vraagt ze ''Mag ze dan naar de honden basisschool?''

Als je later groot bent

'Nienke, wat wil je later worden als je groot bent?'
'Pappa!'
'Pappa? Dat is leuk! En wat denk je dat Steven wordt?'
'Steven wordt mijn mamma.'

Nijntjekwartet

Vandaag ben ik begonnen met Nienke het kwartetspel uit te leggen. We hebben ooit een prachtig Nijntje kwartetspel gekregen met grote, voor een peuter erg handige, kaarten. Nadat ik het haar uitgelegd heb spelen we eerst een rondje open. Ze heeft het al snel door en vraagt meestal om de goede kaarten. Ze staat te springen van enthousiasme als zij, of ik, een kwartet vol heeft.

Dus doen we een potje met gesloten kaarten. Ik kan aan haar merken dat ze dat moeilijker vind, maar zie ook dat ze nog steeds geniet. Net als we een tweede rondje begonnen zijn wordt Steven wakker. Ik laat het even aanzien, maar al snel wordt duidelijk dat hij niet meer gaat slapen, dus haal ik hem maar op.

Weer beneden wil hij meteen Nienkes kaarten afpakken, tot groot ongenoegen van zijn zus. Dus zet ik hem maar op mijn schoot en geef hem een van mijn kaarten. Nienke is aan de beurt en vraagt om Nijntje met de fiets. Die heb ik niet, dus ze moet een kaart trekken. Steven blijft helaas erg onrustig, dus ik geef hem nog wat van mijn kaarten die hij op de grond gooit.

Nienke vraagt mij opnieuw om Nijntje met de fiets. Ik zeg haar ''Nee lieverd, die had ik daarnet ook al niet, dan kun je beter om een ander kaart vragen, zodat je je kwartet compleet kunt maken.''

''Ja maar ik wil graag deze kwartet afmaken.''

Inmiddels is Steven niet meer te houden, dus ik zeg tegen Nienke dat we nu eerst gaan lunchen en daarna het spelletje af gaan maken. Terwijl ik de tafel dek zie ik haar met de stapel overgebleven kaarten rommelen, dus ik roep 'He Nienke, ik wil niet dat je nou nog verder speelt. Ik wil straks verder gaan, precies op de plek waar we nu gebleven waren.'

Snel legt ze de kaart die ze in haar hand had weer terug.

Na de lunch gaan we zoals beloofd weer verder. Ze mag vragen en ze vraagt me opnieuw om Nijntje op de fiets. Ik zeg haar dat ik die nog steeds niet heb, net als voor het eten. Dan gaat haar hand als de bliksem naar de stapel en zegt ze triomfantelijk 'Nou, dan pak ik hem gewoon.'

En ze draait de bovenste kaart om, Nijntje met de fiets.

Steven's antwoord

Steven begint heel af en toe kleine woordjes te zeggen. Nee; Ja; Pappa; Mamma en natuurlijk Kietelen en Toetje zijn woorden die we steeds vaker, op het juiste moment, horen langskomen. Daarnaast is hij op het moment heel veel bezig met het immiteren van klanken.

Tijdens de lunch vandaag zat ik hem daar een beetje in uit te dagen.

Ik roep 'Haha' en hij roept 'Haha, haha, haha'

Dan verander ik de klank en zeg 'Hoe hoe'

Hij kijkt even vreemd zegt nog een keer 'Haha'

Dan zeg ik nog een keer 'Hoe hoe'

En dan lacht hij en zegt ook 'Hoe hoe'

Nienke lacht en roept 'Goed zo Steven! Hoe hoe!'

Waarop Steven natuurlijk helemaal enthousiast wordt: 'Hoe hoe, Hoe hoe, Hoe hoe!'

Dan vraag ik aan Nienke wat we dan zullen zeggen.

Ze zegt 'Hi hi'

En meteen roept Steven 'Hi hi hi hi hi'

Dan besluit ik hem nog wat verder uit te dagen en eens te kijken of hij zijn eigen naam al kan zeggen.

Dus ik roep 'Steven!'

Hij kijkt me aan, lacht en antwoordt: 'Ja!'

Was opvouwen

We zijn de was aan het opvouwen. Dit doen we altijd op ons grote bed, omdat ik daar lekker de ruimte heb om alle verschillende stapeltjes naast elkaar te leggen. Nienke vind het altijd heerlijk om op het bed te klimmen en de ongevouwen was aan te geven. Of om gewoon lekker over het bed heen te rouwdouwen.

Als ze dat doet, wordt ze vaak zo druk dat ze ook over de al opgevouwen was heen kruipt. Vandaag gebeurt dat ook. Er valt een stapeltje met haar onderbroeken om. Ik spreek haar aan 'Nienke, niet over de al opgevouwen was heen, dat weet je best.'

Maar even later valt precies datzelfde stapeltje weer om en nog een keer en nog eens. En elke keer wordt ik ietsje strenger. Tot ik echt boos op haar wordt. 'Nienke, nou is het genoeg. Dat is nou al de vierde keer dat dat stapeltje omvalt. Let nou eens een keer op!'

Ze gaat een beetje beteuterd tegen de kussens aanzitten en ik denk 'mooi, de boodschap is geloof ik weer overgekomen.'

Even later pak ik een hemd, let niet goed op en gooi datzelfde stapeltje om. Schuldbewust zeg ik 'Kijk nou Nienke, nou gooi ik jou onderbroeken zelf ook om, domme pappa!'

Ze kijkt me aan en zegt: 'Ja pappa, nou moet ik boos op jou worden!'

Pleister

Ik heb al geruime tijd last van een knieblessure. Nienke en Steven vinden het allebei uiteraard niet leuk dat ik minder met ze kan spelen, Ronnie niet uit kan laten, of ze gewoon eens lekker op kan tillen. Omdat het maar niet beter wordt, moet er op een MRI gemaakt worden.

We bereiden Nienke hier goed op voor door te zeggen dat ik naar de knieëndokter moet, maar dat hij me niet meteen weer beter gaat maken. ''Hij gaat eerst heel veel foto's van mijn knie maken en die goed bekijken om dan te beslissen hoe hij mijn knie beter gaat maken.''

Op de dag van de MRI roept Nienke de hele ochtend geregeld dat we die middag met zijn allen naar de knieëndokter gaan. Maar als het eenmaal zo ver is begint ze ineens heel stil te worden. Nienke is in het afgelopen jaar zelf opgenomen geweest in het ziekenhuis met een ernstige darminfectie. Dit heeft veel indruk op haar gemaakt en sindsdien is ze altijd wat angstig als het over dokters of ziekenhuizen gaat. Waarschijnlijk komt die angst nu langzaamaan weer opzetten?

In de auto richting het ziekenhuis wordt dat gevoel versterkt, als ze regelmatig zegt: ''Pappa, ik wil naar huis, ik wil niet naar het ziekenhuis.''

We proberen haar gerust te stellen door uit te leggen dat alleen pappa maar de dokter moet, dat zij lekker in de wachtkamer mag spelen, maar het lijkt niet echt te helpen.

In de wachtkamer lijkt ze gelukkig afgeleid te worden door het speelgoed dat daar ligt. Ze heeft de grootste lol met Steven en merkt het nauwelijks als ik naar binnen geroepen wordt. (In tegenstelling tot Steven die achter mij aan komt kruipen!)

Als ik een half uur later weer naar buiten kom, komt Nienke echter wild enthousiast op me afgerend en roept zichtbaar opgelucht: ''Pappa!'' Ik til haar, de pijn even verbijtend, op en geef haar een dikke knuffel.

Dan zegt ze ''Wat fijn dat je er weer bent pappa. Heb je nu een pleister voor je knie gekregen?''

Thuiskomplas

We zijn met Nienke bezig met zindelijkheidstraining. Dat betekent onder andere dat elke keer als we thuiskomen van de peuterspeelzaal, ze een 'thuiskomplas' moet doen.

De laatste dagen ging het echter zo slecht, dat we haar vanochtend maar een luier om hebben gedaan.

Desondanks riep ze zodra we thuiskwamen 'ik moet nog een thuiskomplas doen!' Ze liep zelf naar de wc, deed haar broek en luier omlaag, zette haar krukje neer en klom op de wc.

Toen ze daar eenmaal zat liet ze het inderdaad keurig lopen, terwijl ze zei: 'nu zijn we thuis en de wc is de kom waarin ik plas'

Leeuw

Ik ben met Nienke een spelletje aan het spelen, waarbij je boerderijdieren moet verzamelen. Je kunt ook op een vakje komen waarbij je een geluid van een van de dieren op je kaart na moet doen. De eerste paar keer doet ze dat keurig: Boooeeee, Knor Knor en haar favoriet Kwak Kwak. Maar dan laat ze ineens een enorme brul horen.

Ik kijk haar lachend aan en zeg: ''Wat is dat nou?''

''Een leeuw!''

''Maar er staat toch geen leeuw op je kaartje?''

''Jawel hoor, op de achterkant!''

''Op de achterkant? Laat eens zien dan?''

Ze draait het kaartje om, en op de achterkant staat een mooi tekeningetje van gras met bloemetjes.

''Nou Nienke, ik zie geen leeuw hoor.''

''Jawel pappa!''

''Waar dan?''

''Daar, achter die bloemen!''

#ikrekenhetgoed

Koekje / boekje

Ik ben met Steven een fotoboekje aan het kijken over eten.

'Kijk Steven, dit is een tomaat. En dit is een peer, daar is Nienke altijd zo dol op.'

Hij lijkt niet heel erg geinteresseerd. Maar hij slaat het boek ook nog niet weg, wat hij vaak genoeg doet.

'En dit is een sinaasappel. Die vind Nienke juist helemaal niet lekker, maar jij wel, he? En hier hebben we een boon.'

Nog steeds toont hij weinig interesse.

Dan sla ik de bladzij om en komt er een foto van een koekje. Onmiddellijk steekt hij zijn hand uit en probeert het te pakken. Dat lukt natuurlijk niet, want is een foto. Hij maakt nog een aantal keren een grijpbeweging, maar nog altijd glijden zijn vingers alleen maar over het papier.

Dan slaat hij de bladzijde terug en kijkt aan de andere kant. Als hij daar slechts die saaie boon weer ziet, slaat hij hem weer om en probeert het koekje nogmaals te pakken.

Dan duwt hij het boek boos uit mijn handen en gaat op zoek naar een ander boek.

Kijken of dat wel eetbaar is.

Nijntjekoek

We zijn net terug van de middagwandeling met Ronnie en ik geef de kinderen wat te eten en drinken. Nienke heeft haar fruit van vanochtend nog niet op dus dat geef ik haar eerst. Steven krijgt een Nijntjekoek. Als het fruit op is geef ik Nienke ook een Nijntjekoek en dan ontstaat een werkelijk prachtige monoloog:

'Hallo Nijntje, Wil je bij de andere Nijntjes?'

(Ze heeft al ruim een week geen Nijntjekoek gehad, maar dat is voor haar natuurlijk niet van belang)

'Die zijn hier, de andere Nijntjes.'

Ze wijst op haar buik. 'En dat is nu ook jou huisje.'

Ze bekijkt de koek nog een keer goed en neemt een kleine hap van de voetjes.

'Ze gaan het niet voor je maken, je ene voetje.'

Ze zet de koek naast zich op haar stoel. 'Kun je nu nog wel lopen?'

Even later: 'Nu ben je niet meer heel.'

En nog een keer: 'Nu ben je niet meer heel'

En ze slaat op haar buikje.

Als ze alleen nog een half hoofd over heeft, draait ze de koek om zich heen en laat hem de kamer zien: 'Nu kun je nog wel goed kijken hoor, met je ene oogje.'

En dan stopt ze ook dat in haar mond, zonder afscheid te nemen.

Een chaotische lunch

De lunch, traditioneel een van de meer chaotische momenten van onze dag. Allebei de kindjes willen zo snel mogelijk iets op hun bord hebben, terwijl ik zelf ook rammel van de honger en het liefst eerst voor mijzelf zou willen zorgen. 

De laatste dagen wordt de chaos versterkt doordat Steven continu zijn broodkorsten uitspuugt, vermoedelijk omdat er weer een tand doorkomt. Maar vandaag had ik het trucje uitgedacht om zijn kortsen heel klein te snijden, in de hoop dat het beter zou gaan. Dus ik geef hem zo'n klein blokje en wend me weer tot Nienke die aan het proberen is zelf haar boterham te smeren, met uiteraard vuile handen en bord tot gevolg.

Terwijl ik haar probeer op gang te helpen zie ik uit mijn ooghoek Steven's bord verdwijnen. Ik draai me om, nog net op tijd om te zien hoe hij probeert het volgende stukje te pakken. Helaas houdt hij het bord zo schuin dat de rest van het brood op de grond valt (gelukkig buiten bereik van Ronnie!)

Ik zucht eens diep, tel tot tien, en zeg hem met licht ironische toon ''Je had het me best mogen zeggen, dat je nog een stukje wou hebben hoor.''

Waarop Nienke zegt ''Nee pappa, Steven kan toch nog niet praten!''

7 januari 2015: Wereldnieuws

Exact een jaar geleden. Na een behoorlijk intensieve zolderverbouwing, het nieuwe jaar relatief rustig begonnen. Nog maar een paar dagen tot de uitrekendatum. Net als bij Nienke's geboorte had ik echter nog steeds het idee dat er bij Maartje iets dwarszat. Totdat ze me die ochtend wakker maakte: 'ik heb de hele nacht liggen woelen.' Vervolgens begon ze over kleine, triviale dingetjes die met de zolderverbouwing te maken hadden. Dit moest op een ander plekje, dat moest nog opgeruimd, dat soort dingetjes. Toen dacht ik 'Als ik wil dat het vandaag nog niet komt, moet ik deze dingen nu niet gaan doen. Als ik ze wel doe, ben ik vanavond voor de tweede keer vader.'

Het spreekt voor zich dat ik meteen aan de slag ging. Het kostte me nauwelijks tijd om alles wat ze had gezegd uit te voeren. Maar goed ook, want ik had nog een afspraak bij de dermatoloog. Deze herinnerde zich nog van onze vorige afspraak dat Maartje hoogzwanger was en vroeg hoe het nu ging. Waarop ik antwoorde 'Nou, als het volgens hetzelfde patroon gaat als bij de eerste dan komt het vandaag.'

De rest van de ochtend doorgebracht met het doen van gewone huishoudelijke dingen. Totdat Maartje beneden kwam van de was ophangen en zei: 'volgens mij begint het te rommelen in mijn buik.' Ik gaf haar een hele dikke knuffel en kus; en mezelf een stiekem schouderklopje omdat ik het goed had voorspeld.

De eerste uren gebeurde er verder niet heel veel. Af en toe wat 'gerommel' zoals Maartje het noemde, maar zeker nog geen weeën. We zijn gewoon naar de verloskundige gegaan, aan wie we het natuurlijk wel vertelden, en daarna naar het kinderdagverblijf, waar we het natuurlijk allemaal nog even stil hielden. Maar toen Nienke in bed lag werd het toch wel dusdanig heftig dat we de verloskundige maar gebeld hebben. Deze kwam om een uur of 8 en zag dat het allemaal heel voorspoedig verliep. Ik bracht haar naar de voordeur en zei 'Als het zo loopt zoals bij Nienke zien we elkaar over een uurtje of vier terug.' Ze keek me aan en zei 'Nou, ik denk dat het wel wat sneller zal worden.'

Ze kreeg gelijk. Nog voor 10 uur was ze er weer. De bevalling verliep zo mogelijk nog spoediger dan bij Nienke en om half 12 werd Steven geboren, nog net op de 7e januari. Het ging allemaal zo snel, dat de kraamhulp te laat kwam.

De volgende ochtend werd Nienke wakker en vertelden we haar het grote nieuws. Het moment waar we al die tijd met gemengde gevoelens naar uit hadden gekeken. Wat vind ze ervan? Wat als ze het niks vind? Maar zodra ze in de wieg keek vond ze het duidelijk allemaal even mooi en leuk: 'Kijk pappa, dat is Steven!'

Later op de ochtend, toen hij sliep en zij even met oma aan het spelen was, pakte ik de ochtendkrant. Wereldnieuws: Aanslag in Parijs, bij het tijdschrift Charlie Hebdo had een bloedbad plaatsgevonden. Hoe vreselijk die gebeurtenis ook was, het deed me vrijwel niets. Hoe kon het ook? Wat betekent de dood van enkele mensen die je niet kent, op wat voor gruwelijke manier dan ook teweeggebracht, als je net een prachtig nieuw leven in je hand hebt gehad? Als je voor het eerst het stemgeluid van je eigen zoon hebt gehoord? Voor het eerst in zijn ogen hebt gekeken, zijn hand hebt vastgepakt, voor hem hebt gezongen? Ik had mijn eigen wereldnieuws.

De impact van Charlie Hebdo op de wereldgeschiedenis zal ongetwijfeld veel groter blijken te zijn dan die van Steven.

En daar ben ik dankbaar voor.