Steven's antwoord

Steven begint heel af en toe kleine woordjes te zeggen. Nee; Ja; Pappa; Mamma en natuurlijk Kietelen en Toetje zijn woorden die we steeds vaker, op het juiste moment, horen langskomen. Daarnaast is hij op het moment heel veel bezig met het immiteren van klanken.

Tijdens de lunch vandaag zat ik hem daar een beetje in uit te dagen.

Ik roep 'Haha' en hij roept 'Haha, haha, haha'

Dan verander ik de klank en zeg 'Hoe hoe'

Hij kijkt even vreemd zegt nog een keer 'Haha'

Dan zeg ik nog een keer 'Hoe hoe'

En dan lacht hij en zegt ook 'Hoe hoe'

Nienke lacht en roept 'Goed zo Steven! Hoe hoe!'

Waarop Steven natuurlijk helemaal enthousiast wordt: 'Hoe hoe, Hoe hoe, Hoe hoe!'

Dan vraag ik aan Nienke wat we dan zullen zeggen.

Ze zegt 'Hi hi'

En meteen roept Steven 'Hi hi hi hi hi'

Dan besluit ik hem nog wat verder uit te dagen en eens te kijken of hij zijn eigen naam al kan zeggen.

Dus ik roep 'Steven!'

Hij kijkt me aan, lacht en antwoordt: 'Ja!'

Was opvouwen

We zijn de was aan het opvouwen. Dit doen we altijd op ons grote bed, omdat ik daar lekker de ruimte heb om alle verschillende stapeltjes naast elkaar te leggen. Nienke vind het altijd heerlijk om op het bed te klimmen en de ongevouwen was aan te geven. Of om gewoon lekker over het bed heen te rouwdouwen.

Als ze dat doet, wordt ze vaak zo druk dat ze ook over de al opgevouwen was heen kruipt. Vandaag gebeurt dat ook. Er valt een stapeltje met haar onderbroeken om. Ik spreek haar aan 'Nienke, niet over de al opgevouwen was heen, dat weet je best.'

Maar even later valt precies datzelfde stapeltje weer om en nog een keer en nog eens. En elke keer wordt ik ietsje strenger. Tot ik echt boos op haar wordt. 'Nienke, nou is het genoeg. Dat is nou al de vierde keer dat dat stapeltje omvalt. Let nou eens een keer op!'

Ze gaat een beetje beteuterd tegen de kussens aanzitten en ik denk 'mooi, de boodschap is geloof ik weer overgekomen.'

Even later pak ik een hemd, let niet goed op en gooi datzelfde stapeltje om. Schuldbewust zeg ik 'Kijk nou Nienke, nou gooi ik jou onderbroeken zelf ook om, domme pappa!'

Ze kijkt me aan en zegt: 'Ja pappa, nou moet ik boos op jou worden!'

Pleister

Ik heb al geruime tijd last van een knieblessure. Nienke en Steven vinden het allebei uiteraard niet leuk dat ik minder met ze kan spelen, Ronnie niet uit kan laten, of ze gewoon eens lekker op kan tillen. Omdat het maar niet beter wordt, moet er op een MRI gemaakt worden.

We bereiden Nienke hier goed op voor door te zeggen dat ik naar de knieëndokter moet, maar dat hij me niet meteen weer beter gaat maken. ''Hij gaat eerst heel veel foto's van mijn knie maken en die goed bekijken om dan te beslissen hoe hij mijn knie beter gaat maken.''

Op de dag van de MRI roept Nienke de hele ochtend geregeld dat we die middag met zijn allen naar de knieëndokter gaan. Maar als het eenmaal zo ver is begint ze ineens heel stil te worden. Nienke is in het afgelopen jaar zelf opgenomen geweest in het ziekenhuis met een ernstige darminfectie. Dit heeft veel indruk op haar gemaakt en sindsdien is ze altijd wat angstig als het over dokters of ziekenhuizen gaat. Waarschijnlijk komt die angst nu langzaamaan weer opzetten?

In de auto richting het ziekenhuis wordt dat gevoel versterkt, als ze regelmatig zegt: ''Pappa, ik wil naar huis, ik wil niet naar het ziekenhuis.''

We proberen haar gerust te stellen door uit te leggen dat alleen pappa maar de dokter moet, dat zij lekker in de wachtkamer mag spelen, maar het lijkt niet echt te helpen.

In de wachtkamer lijkt ze gelukkig afgeleid te worden door het speelgoed dat daar ligt. Ze heeft de grootste lol met Steven en merkt het nauwelijks als ik naar binnen geroepen wordt. (In tegenstelling tot Steven die achter mij aan komt kruipen!)

Als ik een half uur later weer naar buiten kom, komt Nienke echter wild enthousiast op me afgerend en roept zichtbaar opgelucht: ''Pappa!'' Ik til haar, de pijn even verbijtend, op en geef haar een dikke knuffel.

Dan zegt ze ''Wat fijn dat je er weer bent pappa. Heb je nu een pleister voor je knie gekregen?''

Thuiskomplas

We zijn met Nienke bezig met zindelijkheidstraining. Dat betekent onder andere dat elke keer als we thuiskomen van de peuterspeelzaal, ze een 'thuiskomplas' moet doen.

De laatste dagen ging het echter zo slecht, dat we haar vanochtend maar een luier om hebben gedaan.

Desondanks riep ze zodra we thuiskwamen 'ik moet nog een thuiskomplas doen!' Ze liep zelf naar de wc, deed haar broek en luier omlaag, zette haar krukje neer en klom op de wc.

Toen ze daar eenmaal zat liet ze het inderdaad keurig lopen, terwijl ze zei: 'nu zijn we thuis en de wc is de kom waarin ik plas'