One small step

We hebben net het avondeten op en Maartje en ik zitten samen op de bank. Nienke is aan het knutselen en Steven komt naar ons toe en probeert zich aan mijn benen op te trekken. Hij is enkele dagen geleden voor het eerst langs een krukje uit zichzelf gaan staan, maar aan een tafel of mijn knie is nog net wat te hoog.

Met een klein duwtje van Maartje lukt het toch prima en zodra hij staat, straalt hij! Hij is zo trots dat hij het kan, dat onze trots er niets bij lijkt. Maar na een tijdje ontdekt hij dat hij aan de verkeerde kant van mijn knieën staat: Er ligt namelijk leuk speelgoed aan de andere kant, op het tafeltje. Heel voorzichtig legt hij een hand van de bank op mijn knie en draait zijn romp mee. Hij blijft even wiebelig staan, en dan gaat ook de andere hand naar mijn knie.

Daar staat hij dan, gedraaid, want zijn voeten staan nog naar de bank toe, maar opnieuw oh zo trots!

Opnieuw neemt hij een korte pauze om dat gewiebel onder controle te krijgen. Dan kijkt hij nog verder naar links, naar de tafel, naar al dat leuke speelgoed. Hij probeert zijn hand er naar uit te steken, maar dat lukt natuurlijk niet vanwege die voeten die nog naar de bank toe staan. Hij kijkt er eens zorgelijk naar en besluit dan dat hij maar het beste zijn voet kan optillen.

En zo doet onze grote kanjer voor het eerst een kleine zelfstandige stap, recht onder onze ogen!

Een mijlpaal voor ons, maar voor hem is het natuurlijk niks, want hij heeft zijn doel nog niet bereikt. Hij kan nu wel naar de tafel draaien en steekt zijn hand er naar uit. Helaas, die staat te ver weg. Gelukkig is pappa de beroerdste niet en ik trek de tafel een beetje dichterbij. (Maar niet te dichtbij natuurlijk, hij is nu zo op dreef dat ik het hem ook weer niet te makkelijk wil maken)

Na een nieuwe wiebelpauze steekt hij zijn hand voor de derde keer uit. Hij rekt zich helemaal en jawel... het lukt hem!

Maar nog kan hij niet bij dat speelgoed waar het hem allemaal om draait. En dus laat hij zien dat hij wat geleerd heeft: Hij tilt zijn voet opnieuw op en verplaatst hem. Dan legt hij zijn andere hand van mijn knie op de tafel, en verplaatst ook zijn andere voet.

In amper vijf minuten tijd van de bank, via mijn knieen naar de tafel. En nu lekker spelen, dat heeft hij dik verdiend!

Schoenen en Jas

Het is bijna half 12 en dus tijd om Nienke van de peuterspeelzaal op te halen. Ik pak Steven's jas en schoenen en leg ze naast hem neer. Als ik hem rechtopzet om hem aan te kleden, pakt hij een schoen en geeft hem me lachend aan. Dat is niet zo vreemd, hij geeft op het moment alles wat hij in zijn handen heeft meteen aan mij, of Maartje, Nienke of wie er ook maar voor handen is.

Maar omdat het natuurlijk wel precies het ding is dat ik op dat moment nodig heb geef ik hem meteen een enthousiast complimentje. “Goed zo Steven! Dat is jou schoen, die moeten we aantrekken...'' En ik pak hem aan.

Onmiddellijk pakt hij de andere schoen en duwt die tegen mijn hand aan. ''Nee Steven, die hebben we straks pas nodig, eerst moet ik deze schoen nog aantrekken.'' En ik pak hem rustig af en leg hem weer weg. Meteen pakt hij hem weer. En daarna een knuffel van Nienke die toevallig binnen handbereik ligt. En nog een keer die schoen en nog een keer die knuffel, enzovoorts.

Het kost me hierdoor al bij al heel wat moeite om zijn schoenen aan te krijgen. Als het uiteindelijk gelukt is, hoef ik hem niet eens te vertellen dat nu zijn jas komt.

Die geeft hij me al aan, met een stralend gezicht.

Neus

Steven en ik zitten te ontbijten. Hij smeert zoals gebruikelijk weer eens zijn haren onder de appelstroop, dus ik probeer hem een beetje af te leiden. We slaan wat op de tafel, we doen klap eens in je handjes. En dan druk ik met mijn wijsvinger op zijn neus. Dit doe ik wel vaker maar heeft tot nog nooit echt een reactie opgeleverd.

Maar nu straalt hij helemaal. Dus ik doe het nog een keer en nog eens en nog eens. Dikke pret dat hij heeft! 

Dan wijs ik met mijn vinger vanaf een afstandje en ga heel langzaam, met een kronkelbeweging, richting zijn neus. En dan verrast hij me: Hij buigt zich voorover en probeert met zijn neus bij mijn vinger te komen! Kleine slimmerd!

Boots

Nienke heeft een mooie doos met Dora-Puzzels gekregen van Sinterklaas. Vanmiddag hebben we die voor het eerst gemaakt. Ze is erg dol op de serie en zit vol plezier alle personages te benoemen. “Kijk dit is de hand van Dora en dit is de kaart.'' Waarna ze het kaart-liedje zingt.

Ik vind Dora een leuke serie, omdat het kinderen aanspreekt maar ook een goede educatieve waarde heeft. Ze leren er zelfs een paar engelse woordjes bij.

Na een tijdje puzzelen pakt ze een stukje waarop de laarzen van het aapje Boots staan. Ik besluit er ook nu een educatief momentje van te maken, dus ik zeg ''Kijk, dat zijn de laarzen van Boots. Oftewel de boots van Boots, want boots is engels voor laarzen. En boots draagt altijd laarzen''

En terwijl ze het stukje aanlegt zegt ze, zonder er ook maar een seconde over na te denken. ''Ja, en Dora is engels voor schoenen, want Dora draagt schoenen.''

Flappie

Het was zo'n leuke avond gisteren. We hadden wat te vieren, dus we gingen met zijn viertjes uit eten bij een indisch restaurant. De kinderen hielden zich fantastisch, het eten was lekker, de bediening was hartstikke goed. Kortom: alle ingredienten om tevreden naar huis te gaan. Dus liepen wij happy richting de auto. Daar stootte Nienke haar hoofd tegen de achterklep en moest huilen. Ik tilde haar op, trooste haar en ontdekte dat ze Flappie niet bij zich had.

Flappie is haar favoriete knuffel. Nienke heeft een stuk of zes knuffels waaruit ze elke dag een stuk of twee, drie uit selecteert om mee rond te lopen. Maar Flappie is de absolute nummer een. Welke knuffel ze die dag ook uitgekozen heeft, als ze valt of een ander ongemak heeft, dan vraagt ze altijd om Flappie. Niet om Nijntje, niet om Trudy... Nee dan is er maar EEN die haar kan troosten!

En die was dus plotseling kwijt.

Geen paniek! Nee, natuurlijk geen paniek. Wanneer had ze hem voor het laatst? In elk geval nog toen we uit het restaurant kwamen. ''OK, ik ga zoeken, rij jij alvast met de auto naar buiten en zie of je even daar in de buurt kunt stilstaan.''

Tien minuten later, goed om me heen gekeken, bediening van het restaurant gesproken, portier van de garage gesproken.... Maar geen Flappie. We gingen het hele verhaal nog eens na en kwamen tot de conclusie dat ze hem in de lift van de garage nog in haar handen had. Dus moest hij op de vierde verdieping van de garage, of in de lift liggen. Inmiddels was het al over half 9 en moesten de kinderen echt naar bed. Dus we spraken af dat Maartje naar huis zou rijden en ik nog eens goed zou zoeken.

Na nog een half uur vergeefs zoeken ben ik met een leeg gevoel en al even lege handen naar de bushalte gelopen. Thuis aangekomen zat Nienke in haar pyjama bij Maartje op schoot hartverscheurend te huilen. We spraken met haar af dat we de volgende dag gingen kijken of we een nieuwe Flappie konden kopen. Daar leek ze iets rustiger van te worden, al werd me niet duidelijk of ze het echt begreep. Godzijdank was ze zo moe dat ze binnen tien minuten in slaap viel.

Het is de nachtmerrie van elke ouder, de grootste halsmisdaad die je kunt begaan, de favoriete knuffel van mijn dochter is kwijt. En nu is ze ontroostbaar. Ik kon mezelf wel voor de kop slaan. Altijd let ik op waar haar knuffel is. Elke twee-drie minuten check ik het. Zelfs nu had er helemaal niet veel meer tijd tussen gezeten. Maar in die twee-drie minuten is Flappie echt kwijtgeraakt. Hoe dat kan? Geen idee! En wat doet het ertoe, de knuffel is en blijft weg.

Vanochtend werd ik eerder wakker dan Nienke. Tijdens het ontbijt zat ik de hele tijd met gespitste oren. Is ze al wakker? Hoe reageert ze als ze wakker wordt? Toen ik haar uiteindelijk boven aan de trap 'pappa' hoorde roepen, klonk dat eigenlijk heel gewoon. Snel liep ik naar boven en daar stond ze me op te wachten. In de ene hand Nijntje en Koetje, de andere hand had ze in een houding alsof ze wat onzichtbaars vasthield. ''Dan moet ik het zolang maar met mijn speelgoed Flappie doen, pappa''. Dat had ze dus helemaal zelf uitgedacht, dat ze een imaginaire knuffel kon gebruiken tot we haar eigen Flappie weer terug hadden. Tijdens het ontbijt gaf ze de 'speelgoedflappie' zelfs hapjes eten en zei er tegen 'Ik ga voor jou zorgen totdat de Flappie winkel (ook alweer een zelfbedachte term!) open is en dan gaan we een nieuwe Flappie kopen.''

Na het ontbijt ging ze gewoon spelen en pepernoten bakken met haar moeder. Langzamerhand begon ik er vertrouwen in te krijgen dat dit avontuur tot een goed einde zou komen. Toch telde ik de uren tot ik naar de winkel kon in stilte af. Ik wou het echt eerst zien voordat ik het kon geloven. Ik was in elk geval wel blij dat de bewuste winkel deze zondag open was, anders had het nog wel eens anders kunnen lopen. Toen het twaalf uur werd, was ze nog steeds lekker aan het pepernoten bakken. Dus ik ben er stilletjes vandoor te gaan om haar te kunnen verrassen als ik weer thuiskwam.

In de auto was ik ontzettend gespannen: Wat nou als ze het niet pikt? Als ze zegt dat dit haar Flappie niet is? Maar ik probeerde me vast te klampen aan het feit dat ze het die ochtend allemaal prima had gevonden.

Eenmaal thuisgekomen kwam ze op me afgerend, ik haalde de nieuwe Flappie tevoorschijn en ze pakte hem meteen van me af. Ze was helemaal vrolijk en rende ermee door de kamer. ''Kijk, ik heb een nieuwe Witte Knuffeltje''. Even later kwam ze naar me toe met uitgestrekte armen. Ik tilde haar op en ze zei ''Dankjewel pappa dat je mijn nieuwe Witte Knuffeltje hebt gekocht''

Het verschil in benaming ontging ons natuurlijk niet, maar ze leek verder toch echt heel blij te zijn. Het zal afwachten worden hoe het zich verder ontwikkeld, maar het lijkt erop dat we kunnen zeggen dat dit avontuur goed is afgelopen, gelukkig!

Het zijn de kleine dingen die het doen....

We zitten te lunchen. Nienke zit aan de ene kant van de tafel, Steven daar tegenover en ik er tussenin. Ze hebben allebei een beker drinken. Op een gegeven moment pakken ze deze allebei tegelijkertijd op om te drinken. Hun ogen vinden elkaar over de bekers heen, de bekers gaan weer naar beneden en er komen twee enorme grijnzen tevoorschijn. Zodra de bekers staan beginnen ze hardop naar elkaar te lachen.

En ik zit daartussen en geniet.

Die twee begrijpen elkaar zo ontzettend goed!

De monteur

Enkele weken geleden is bij ons een nieuwe keuken geplaatst. Nu heeft Nienke het niet zo op 'meneren' die komen klussen. Ze is erg gevoelig voor geluid sinds ze enkele maanden terug met hoge koorts in bed lag en de buren gingen boren. Dus ze heeft het best zwaar gehad deze weken.

Helaas was het frontje van de vaatwasser beschadigd. Vandaag kwam de monteur langs om deze te repareren.

Nienke en ik waren met een ballon aan het overgooien toen hij binnenkwam en ze leek zich er niet teveel van aan te trekken. Ik had haar ook van te voren al gemeld dat deze meneer niet zo veel herrie zou gaan maken. Ze ging helemaal op in het spel maar werd zo enthousiast dat ze van mij even rustig moest worden.

Dus ik zeg: ''Nienke, nou moet je even stilstaan en tot tien tellen.''

Nienke staat keurig stil, steekt een voor een haar vingers op ''Een, twee, drie'' dan kijkt ze naar de keuken en zegt ''Tien'' en pakt haar ballon weer. Slimmerd!

Helaas ging de monteur er niet sneller door weg....

Mijn kleine blije man

Mijn kleine blije man,

Je ligt daar op de gang,

Kijkt om het hoekje en ziet me,

En je lacht.

Je kruipt achter me aan als ik naar de wc ga.

Speelt met de deur, kijkt me aan

En je lacht.

Je krijgt een stuk peer van me,

Je wijst naar mijn hand, ik zwaai naar je

En je lacht.

Je wordt wakker,

Ik doe de deur open

En je lacht.

We komen beneden

Je ziet Ronnie op je afkomen,

En je lacht.

Je krijgt een oude sleutelbos van me,

Je schud, hoort dat ze geluid maken,

En je lacht.

Mijn kleine blije man,

Je bent nog zo jong en geniet zo intens van je leven.

Ik hoop dat dat nog lang zo blijven mag.

Meloen en water

Ik heb meloen klaargemaakt voor de kinderen. Daar zijn ze hartstikke dol op, maar vandaag lijkt Nienke niet zo geïnteresseerd. Ze komt een stukje halen en gaat daarna weer verder spelen met de duplo. Ik besluit hier een opvoedkundig momentje van te maken: 'Nienke, als de meloen straks op is, dan is hij op he? Dan heb je maar honger tot de lunch.'

Ze trekt zich er niet veel van aan. Ik geef Steven een paar hapjes van zijn meloen en probeer hem een slok water te geven, maar hij gooit de beker op de grond, tot twee keer toe. Ach ja, ik ben toch in een opvoedkundige bui, dus ik zeg: 'Steven, ik raap je beker nog een keer op en als je hem dan weer weggooit dan heb je gewoon dorst.'

Nienke zit inmiddels nog steeds te spelen, dus ga ik meteen verder tegen haar 'Nienke, als je nu je meloen niet komt eten, dan haal ik het weg en dan heb je dus geen meloen vandaag.'

De boodschap lijkt doorgedrongen te zijn want ze laat de duplo liggen en komt aan tafel zitten.

We zitten een paar minuten lekker te eten. Tot ik probeer Steven nog een keer wat te drinken te geven maar hij zijn beker weer op de grond gooit. Dus zeg ik: 'Ja Steven, ik had je gewaarschuwd, nu ga ik de beker niet meer pakken en heb je maar dorst vanochtend.'

Dan zegt Nienke ineens 'Ik ga nog een stukje meloen eten en dan...' maar ze maakt de zin niet af omdat ze al haar concentratie nodig heeft om van de stoel af te klimmen. Ik wil net boos gaan zeggen dat zij dan dus ook geen meloen meer krijgt als ik zie dat ze naar Stevens beker loopt. Ze raapt hem op en geeft hem aan haar broertje.

Dan maar geen opvoeding vandaag....

Het goede been

Gisterochtend was Nienke niet in een al te beste bui. Ze wou eerst pap eten maar halverwege wou ze toch weer brood. Dan wou ze weer thee, of nee toch melk, enzovoorts. Op een goed moment zei Maartje haar: 'volgens mij ben je met het verkeerde been uit bed gestapt.'

Meteen werd ze stil en keek ze helemaal verbaasd naar haar benen. Ze leek haast een beetje in paniek... Heb ik dan een goed en een verkeerd been? Dus wij probeerden haar uit te leggen dat dat een uitdrukking is: 'Zo zeggen mensen dat als je niet zo vrolijk bent. Dan ben je met het verkeerde been uit bed gestapt. Dat is niet echt zo, want het maakt eigenlijk niet uit welk been je als eerste uit je bed doet. Het is een manier van zeggen.'

Ze vond het allemaal maar ingewikkeld.

Gelukkig trok ze in de loop van de middag weer helemaal bij en hebben we een hele gezellige dag gehad. Ik was het hele voorval al lang weer vergeten totdat ik vanmorgen mijn tanden stond te poetsen. Uit mijn ooghoek zag ik haar slaapkamerdeur open gaan en daar kwam ze tevoorschijn, een beetje hinkend. Bij de wastafel bleef ze stilstaan, hield haar been naar me omhoog en zei, terwijl ze haar evenwicht probeerde te houden: ''Kijk pappa, dit is mijn goede been en daarmee ben ik vandaag uit bed gestapt.''

Tot nu toe heeft ze gelijk gehad :)

9 oktober 2012, of hoe het allemaal begon

Drie jaar geleden. Nog exact 7 dagen tot de uitrekendatum en ik voelde de spanning met de minuut stijgen. Alles was klaar en we waren het lange wachten duidelijk beu. De week daarvoor hadden we de zogeheten 'generale repetitie' bij de cursus Samen Bevallen gedaan en op de terugweg zei Maartje: 'Ik geloof echt dat ik er nu klaar voor ben.'

Ik sprong een klein gaatje in de lucht, maar inmiddels waren we alweer een week verder en was er nog niks gebeurd.

Die nacht had ze haar hart nog gelucht en ik had stille hoop dat dat genoeg ruimte had gegeven om het proces op gang te brengen. Dat bleek inderdaad zo te zijn.

Op de middag van de 9e oktober ging ik nog even de deur uit voor wat boodschappen. Toen ik terugkwam stond Maartje me met betraande ogen op te wachten: 'Ik geloof dat mijn vliezen zijn gebroken.'

Mijn eerste reactie was: 'Waarom heb je me niet meteen gebeld?'

Waarop zei, nuchter als ze is, antwoordde: 'Joh, het kan nog uren duren voordat er wat op gang komt en we moeten toch ook wat eten in huis hebben. Zeker nu.' En dus gingen we maar samen de hond uitlaten, want ook dat moest gewoon nog gebeuren.

Maar halverwege bleef ze even staan. De overbezorgde aanstaande vader in mij sprong meteen aan: 'Wat is er lieverd?'

'Ik geloof dat ik een wee voelde, maar weet het niet zeker, het is in elk geval nog niet heel pijnlijk.'

Zo terugkijkend, drie jaar later, valt het me op dat ik me dat eerste uurtje nog heel letterlijk kan herinneren. Maar wat er daarna gebeurde is een grote brij aan herinneringen. We hebben samen nog gegeten en iets gezegd in de trand van 'onze laatste maaltijd met zijn tweetjes'. Maar ik kan het me niet zo goed meer voor de geest halen.

Ik weet ook nog dat we de film van de 3D-pretecho samen hebben gekeken, vol ongeloof dat dat kindje er nu echt aan zat te komen. En dat we een legpuzzel van zolder hebben gehaald om de tijd te doden. De dagen daarop heeft de kraamverzorgster daar nog heel wat stukjes van aangelegd.

Maar hoe de nacht zich verder ontwikkeld heeft, ik weet het echt niet meer. We zijn thuis bevallen en ik heb elke wee meegedaan met Maartje: Op bed, op de bank, op een stoel, onder de douche, tegen de muur. Altijd op zoek naar de beste houding voor haar (en voor mezelf)

En toen was het vijf uur 's morgens en zaten we samen op de baarkruk en kwam er een klein bruin verfrommeld ding uit haar tevoorschijn. Mijn eerste gedachte was 'Alien!' en mijn tweede gedachte was 'Welnee, dat is het hoofdje, maar het is een negertje!' En toen kwam de rest eruit en bleek het gewoon een hoofdje met haar te zijn geweest waar ik tegenaan had gekeken.

En dat hoofdje hoorde bij onze Nienke en ze huilde en Maartje huilde en ik huilde en dat doe ik nu weer, terwijl ik dit type.

Daarna volgt weer een mengelmoes van vage herinneringen, met een duidelijke uitzondering: In de loop van de ochtend ben ik Ronnie uit gaan laten en het was een prachtige mooie dag en ineens drong het tot me door: IK BEN VADER!

Zandtaartjes

Gesprek onderweg naar huis nadat ik Nienke heb opgehaald vanaf de peuterspeelzaal de Rakkertjes:

''Zo lieverd, was het leuk op de Rakkertjes?''

''Ja!''

''En wat heb je gedaan?

''Gespeeld!''

''Gespeeld? Leuk! Waarmee heb je gespeeld?''

''Met de auto.'' (Dat zegt ze altijd als eerste)

''En waarmee nog meer?''

''Buiten in de zandbak.''

''In de zandbak! Wat leuk! Heb je zandtaartjes gebakken?''

''Nee pappa, ik ben toch helemaal niet jarig!''

Luiers verschonen voor gevorderden

Steven zit op de grond en er ligt een plasje spuug aan zijn voeten. Dan weet ik al wel hoe laat het is: hij heeft gepoept. Kennelijk kost hem dat zoveel moeite dat het ontbijt aan de bovenkant weer naar buitenkomt. Ondertussen hoor ik Nienke, die net naar beneden komt gelopen, halverwege de trap stoppen en kreunen. Mijn kinderen zijn een ster in synchroonpoepen.

Eerst dat plasje spuug maar eens schoonmaken. Daarna leg ik het verschoonmatje op de grond naast de la met luiers, pak twee verschillende luiers, de zalf en de doekjes: De luierfabriek is geopend.

Als eerste is Steven aan de beurt. Nienke is inmiddels ook beneden en gaat aan zijn hoofdeinde zitten om hem met haar sokken te kietelen. Hij kraait het uit van plezier, terwijl ik probeer zijn billen schoon te maken. Ik weet net aan te voorkomen dat hij zichzelf, mijn handen of het matje onder de poep smeert.

Dan is het de beurt aan Nienke. Ik schuif Steven (letterlijk) aan de kant en grijp in de box naar een knuffel zodat hij zich even kan amuseren. Nienke, die al uit zichzelf op het matje is gaan liggen, ziet dit en ziet bovendien Steven's Piet Piraat in de box liggen.

''Pappa, ik wil Piet Piraat''. Ik vind het prima, als ze daardoor stil blijft liggen want ik heb niet zo'n zin in nog zo'n worstelpartij. Ik had natuurlijk beter moeten weten. Steven heeft zich inmiddels op zijn buik gedraaid, ziet zijn Piet Piraat en kruipt in volle vaart naar Nienke toe.

Nu hebben wij een regel met Nienke dat ze Steven geen speelgoed af mag pakken, behalve haar eigen knuffels. Het lijkt me daarom wel zo eerlijk dat Steven nu Piet Piraat mag afpakken, waardoor zij met lege handen zou komen te liggen. Ik kijk om me heen en zie Nienke's kauwring liggen en geef die dan maar snel aan haar. Gelukkig vind ze dat prima en geeft ze Piet Piraat zelfs vrijwillig af.

Maar inmiddels heeft Steven Nienke's haar ondekt... Dus terwijl ik haar broek uittrek probeer ik hem ook van haar haren af te houden. Tot mijn verrassing grijpt hij er niet meteen opnieuw naar. Ze hebben namelijk ontdekt dat hun ogen op gelijke hoogte liggen en kijken elkaar aan om tegelijk in kraaien uit te barsten.

En zodra allebei de luiers verschoond zijn (en ik mijn handen heb gewassen) hebben ze natuurlijk weer totaal geen interesse in elkaar.

Mamma worden

Kort geleden waren we op bezoek bij mijn ouders. Nienke was helemaal verbaasd toen ze hoorde dat ik mijn moeder 'mamma' noemde. 'Waarom noem jij oma mamma?'

Dus ik leg haar uit over generaties: 'als jij later mamma wordt, wordt ik opa en mamma oma.'

Dat vind ze machtig interessant en de dagen daarop komt ze regelmatig naar me toe: 'pappa, als ik ik later mamma wordt dan wordt jij opa en mamma oma.'

Maar na een paar dagen wil ze dan toch wel eens weten wanneer. Dus ik zeg 'Dat duurt nog heel lang, lieverd. Pas als je later groter wordt.'

Kennelijk kan ze daar mee leven, want daarna zegt ze regelmatig 'als ik groter ben wordt ik mamma en jij opa en mamma oma.'

Maar deze week wordt ze toch weer ongeduldig. Tot ze op een goed moment aan me vraagt: 'Pappa, wanneer wordt ik dan mamma en jij opa en mamma oma?'

Dus ik zeg: 'Als je later groter wordt, lieverd.'

Dan kijkt ze me verdrietig aan en zegt 'Maar dat duurt nog zo lang!'

Rustige ochtend

Het lijkt een heerlijk rustige ochtend te worden. Maartje ging laat naar haar werk en heeft de kinderen opgevangen terwijl ik Ronnie uit kon laten. Nadat zij weg was heb ik Steven in bed gelegd. Nienke had zin in verven dus alles klaargezet en haar even op gang geholpen. Al gauw zat ze heerlijk zelf te verven. Lekker rustig allemaal. Maar een stemmetje in mij zei dat ik toch maar beter alvast Steven's fruithapje kon gaan klaarmaken. Nauwelijks was ik daarmee klaar of dat stemmetje kreeg zijn gelijk: Nienke komt met verfhanden naar me toe met een blik in haar ogen waarvan je meteen weet 'oh jee...'

'Pappa, ik heb geplast.'

En tegelijkertijd hoor ik Steven wakker worden.

Nienke loopt vandaag weer eens zonder luier. En dan moet ik dus gaan improviseren.

Ik besluit om Steven nog maar even te laten liggen, hij klinkt nog niet in paniek. Eerst beneden de boel maar eens op orde brengen. Wat maak ik als eerste schoon? De broek, maar dan smeert ze die verf overal aan. Dan toch maar eerst even een doek langs haar handen en het schort uit. Ondertussen wordt haar blik steeds wanhopiger, dus ik stel haar gerust 'Het is niet erg lieverd, je was het even vergeten he? Ik ga je verschonen hoor, maar ik moet even nadenken hoe ik dat doe, want je handjes zijn ook vies van het verven.'

Ze lijkt niet erg gerustgesteld, dus ik werk maar gauw verder. Schone doek pakken om haar benen mee af te nemen, vieze broek en onderbroek uit. Benen schoonmaken. Oh ja, ik heb nog geen schone kleren beneden, da's waar ook dat had ik vanochtend nog tegen mezelf gezegd dat ik dat niet moest vergeten.

Terwijl ik de trap oploop vraag ik haar 'Zit er nog meer plas in je buik lieverd? Ga maar even naar de wc toe.' Daar lijkt ze van op te vrolijken. Ze vindt het altijd spannend als ze helemaal zelf op de wc zit. Maar als ik weer beneden kom staat ze alweer op de gang: 'Pappa er komt geen plas.'

'Dat is niet erg lieverd. Hier, ga jij je schone onderbroek en broek aantrekken? Dan ga ik even je vieze kleren uitspoelen.' Terwijl ik dat sta te doen roept ze vanuit de kamer 'Pappa, doe ik het goed?' Dat is haar standaard vraag als ze haar broek aantrekt, omdat ze nog niet precies begrijpt welk been in welk gat moet. Ik leg haar onderbroek goed neer zodat ze het weer zelf kan.

Uiteindelijk is alles uitgespoeld, de verfspullen schoon en opgeruimd, de schilderijtjes liggen te drogen. Nienke heeft haar schoenen aan om in de tuin te gaan spelen. Nu wordt het echt wel tijd om Steven op te halen.

Terwijl ik hem zijn eerste hapjes van de (godzijdank al klaargemaakte) appel geef rent ze lekker heen en weer. Het lijkt erop dat alles weer gezellig wordt. Maar, we zijn nog geen 10 hapjes ver of ik hoor uit de keuken 'pappa, ik heb alweer geplast'

Terwijl ik haar verschoon loop ik af en toe maar even heen en weer naar de kinderstoel. Ik kan die arme Steven toch ook niet laten zitten met een lekkere fruithap voor zijn neus. Nienke is het hier niet mee eens, maar ik leg haar uit waarom: 'Nu duurt het allemaal wat langer voordat ik je verschoond heb want Steven heeft ook honger. Maar ik ga echt ook voor jou zorgen hoor lieverd.'

Als alles weer verschoond is gaat ze haar vloerpuzzel maken. 'Mooi,' denk ik 'dan kan ik nu rustig Steven zijn fruithapje geven.' Halverwege zie ik vanuit mijn ooghoek hoe Nienke naar haar handen kijkt. Ze heeft zich opgetrokken aan de tafel en haar hand daarbij midden in een verftekening die nog lag te drogen gelegd.... De volgende doek maar weer pakken dan. 'Het is allemaal niet erg lieverd, maar je bent wel een beetje vaak vies aan het worden zo he? Misschien moet je toch een beetje beter opletten?'

Even later is ook dat allemaal weer schoongemaakt en ga ik voor de derde keer bij Steven zitten om hem zijn fruithapje te geven.

En ik ga ook maar eens koffie zetten. Dan kan ik die zometeen eens rustig opdrinken.

Denk ik.

Hoop ik.

Toch?

Modder

Het is warm. Het is heel erg warm. Als de voorspellingen kloppen is het vandaag de eerste dag van een hittegolf. Maar Nienke trekt zich daar niks van aan. Ze wil naar buiten, dus ik zet de parasol op.

Ze gaat lekker in de zandbak zitten spelen. We maken zandtaartjes en daarna een hele hoge berg waar we lekker met onze voeten in gaan staan. Ik begraaf onze voeten en merk hoe lekker fris dat zand aanvoelt.

En opeens denk ik ''MODDER!''

Dus ik tap een teiltje water en laat haar zien hoe ze het gietertje onder moet dompelen om modder te maken. Vanaf dat moment heb ik totaal geen omkijken meer naar haar. Eerst is ze een tijdje zoet met uitvinden hoe ik dat nou precies deed. Met veel zuchten en steunen weet ze dat al vrij snel uit te vogelen. Daarna is ze ruim een half uur (en drie teiltjes) bezig met gietertje onderdompelen en modder maken, gieter onderdompelen en modder maken en weer onderdompelen enzovoorts.

Dan gaat ze ook water over het terras gieten en begint de fantasie op gang te komen:

''Kijk pappa, dat water gaat naar huis!

Dit water zit in de auto!

Dit water gaat naar de dierentuin.''

Als ik even later een lekker schaaltje watermeloen voor haar gemaakt heb, zijn haar gedachten duidelijk bij eten:

''Dit is mijn koekenpan

Kijk pappa, dit is eten en dat is saus.''

Als ik enthousiast roep ''oooh, Nienke, is dat eten en dat saus, wat lekker!'' kijkt ze me aan, is even stil en dan zegt ze ''maar dat is niet echt hoor!''

Koekjes

Nienke heeft een koekje van mij gekregen om lekker te eten terwijl ik Steven de fles geef. Zoals zo vaak ziet ze van alles in haar eten. Vandaag zegt ze: ''Kijk pappa, een boot'' En het lijkt er voor de verandering ook nog eens echt op, omdat het een half-rond koekje is. Ze begint ook meteen te zingen ''Bootje varen theetje drinken''

Dan gaat haar fantasie weer een andere kant op ''De maan!''

Dus ik zeg ''wat een mooie maan zeg!'' en precies op dat moment breekt het koekje in haar hand in twee stukken.

''Hee, nou heb je twee manen!''

''Ja pappa, nou heb ik twee manen''

''En.... je hebt ook twee koekjes!''

Ze kijkt van de twee stukken koek naar mij en weer terug naar de koekjes en ik zie haar denken...

Dan breekt ze allebei de stukken in twee en roept dolgelukkig

''Nou heb ik vier koekjes!''

Bal

''Hee, dat is mijn bal''

''Ik ga voetballen!''

''Pappa, wil je mijn stoeltje openklappen?''

''En nu wil ik mijn bal hierop''

''Ik ga voetballen!''

''Hee, dat is mijn groene kussentje''

(zucht, steun, zucht, steun.... terwijl ze via het kussentje van 2 cm dik op het stoeltje probeert te klimmen)

''Ik ga gooien!''

''Oh oh, mijn bal is onder de tafel''

''Ik ga rollen!''

''Ik ga vangen!''

''Kom pappa, wij gaan vangen''

OK, wij gaan vangen... 1, 2, hop!

''Kom pappa, wij gaan nog een keer vangen''

''Oh, mis!''

''Mijn juffen bij de rakkertjes (de peuterspeelzaal) hadden gister ook gemist''

''Kom pappa, wij gaan nog een keer vangen''

En nog een keer en nog een keer en nog een keer enzovoorts

''Kom pappa, nu gaan wij rollen''

''Kom pappa, wij gaan nog een keer rollen''

En nog een keer en nog een keer en nog een keer enzovoorts

''Kom pappa, nu gaan wij gooien''

''Kom pappa, nu gaan wij omhoog gooien''

''Kom pappa, wij gaan voetballen''

Ga jij maar even zelf voetballen,

Ik ga denk ik even een blog schrijven.

Grammatica

Ik zit op de bank Steven zijn fles te geven. Nienke is lekker in de tuin aan het rommelen. Dan komt ze naar binnen gerend en zegt ''Pappa, jij bent er en Steven is er en Ronnie is er en ik ben er!''

Ik weet niet wat ik hoor. Heeft ze nou zojuist in een zin drie verschillende, correcte, werkwoordsvervoegingen gebruikt?

Dat onze Nienke goed was met taal wisten we al heel lang. Ze maakte al zinnen van 10 woorden op een leeftijd waarop de meeste kindjes niet veel verder komen dan ''mamma, die!''

Maar van grammatica heeft ze nog niet veel kaas gegeten. Meestal gebruikt ze maar gewoon een willekeurige werkwoordsvervoeging en krijg je van die zinnen als ''ik wilt graag pindakaas op mijn boterham''

Maar nu was daar dus plotseling deze prachtige zin ''Pappa, jij bent er en Steven is er en Ronnie is er en ik ben er!''

In gedachten loop ik al op te scheppen tegen de kennis bij wie ik vanavond op bezoek ga: weet je wat onze Nienke vandaag zei? ''Pappa, jij bent er en Steven is er en Ronnie is er en ik ben er!''

En zoals dat gaat met de fantasie van een trotse vader, voor ik het weet heeft ze haar eerste roman geschreven en wint ze de Libris literatuurprijs.

Terwijl ik een eenvoudig zinnetje dus weer heerlijk zit te vergroten in mijn gedachten kijkt Nienke eens de kamer rond, ziet haar knuffels liggen en zegt ''En Nijntje ben er en Koetje ben er en Mutsje ben er en Flappie ben er''

Toch maar eerst op zoek naar een goede basisschool....