Plastic afval

Steven begint langzamerhand al heel wat woordjes te gebruiken. Zo zegt hij al dingen als 'Toetuh' (Toetje), 'Kietuh' (Kietelen), 'Nie' (Ronnie), 'Nienie' (Nienke), 'Appe' (Happen), 'Oppepop' (Opperdepop) en natuurlijk 'Mamma' en 'Pappa'.

Bovendien immiteert hij vaak allerlei geluidjes.

En steeds vaker verrast hij ons door uit zichzelf dingen te zeggen die kloppen bij de situatie.

Vandaag was ik de keuken aan het opruimen. Eerst zat hij aan een van de lades, wat ik niet goed vond dus ik zei 'Afblijven.' Onmiddelijk riep hij: 'Atijtuh'

Ik verzamelde ondertussen een hoop plastic afval en liep er mee naar de container buiten. Zoals altijd dribbelde hij achter me aan. Normaal mag hij gewoon tot buiten met me meelopen, maar omdat het erg koud en winderig was liet ik de kamerdeur dicht en ging in mijn eentje naar de containers.

Toen ik terug de kamer in kwam stond hij me op te wachten, met een plastic zakje dat ik had laten vallen in zijn hand. Hij hield het voor me omhoog en zei 'Oh oh!'

Ronnie is jarig

Enige tijd geleden hebben we Nienke ingeschreven voor de basisschool. Ze is twee keer mee geweest toen we er rondgeleid werden en leek het er wel leuk te vinden. We hebben haar uitgelegd dat wanneer ze in oktober 4 wordt, ze daar naar de basisschool mag. Ze lijkt het allemaal heel spannend te vinden en vraagt regelmatig wanneer ze naar de grote kinderen school mag. We hebben haar uitgelegd dat dat pas is als ze jarig is en dat er eerst nog heel veel andere mensen jarig zijn: ''Pas als Joost en Elke en pappa en oom Teije jarig zijn geweest.''

Vandaag wordt onze hond Ronnie vijf jaar. Terwijl we haar aan het uitlaten waren vroeg ik aan Nienke: 'Hey Nienke, weet je wie er jarig is vandaag? Ronnie!''

Onmiddellijk vraagt ze ''Mag ze dan naar de honden basisschool?''

Als je later groot bent

'Nienke, wat wil je later worden als je groot bent?'
'Pappa!'
'Pappa? Dat is leuk! En wat denk je dat Steven wordt?'
'Steven wordt mijn mamma.'

Nijntjekwartet

Vandaag ben ik begonnen met Nienke het kwartetspel uit te leggen. We hebben ooit een prachtig Nijntje kwartetspel gekregen met grote, voor een peuter erg handige, kaarten. Nadat ik het haar uitgelegd heb spelen we eerst een rondje open. Ze heeft het al snel door en vraagt meestal om de goede kaarten. Ze staat te springen van enthousiasme als zij, of ik, een kwartet vol heeft.

Dus doen we een potje met gesloten kaarten. Ik kan aan haar merken dat ze dat moeilijker vind, maar zie ook dat ze nog steeds geniet. Net als we een tweede rondje begonnen zijn wordt Steven wakker. Ik laat het even aanzien, maar al snel wordt duidelijk dat hij niet meer gaat slapen, dus haal ik hem maar op.

Weer beneden wil hij meteen Nienkes kaarten afpakken, tot groot ongenoegen van zijn zus. Dus zet ik hem maar op mijn schoot en geef hem een van mijn kaarten. Nienke is aan de beurt en vraagt om Nijntje met de fiets. Die heb ik niet, dus ze moet een kaart trekken. Steven blijft helaas erg onrustig, dus ik geef hem nog wat van mijn kaarten die hij op de grond gooit.

Nienke vraagt mij opnieuw om Nijntje met de fiets. Ik zeg haar ''Nee lieverd, die had ik daarnet ook al niet, dan kun je beter om een ander kaart vragen, zodat je je kwartet compleet kunt maken.''

''Ja maar ik wil graag deze kwartet afmaken.''

Inmiddels is Steven niet meer te houden, dus ik zeg tegen Nienke dat we nu eerst gaan lunchen en daarna het spelletje af gaan maken. Terwijl ik de tafel dek zie ik haar met de stapel overgebleven kaarten rommelen, dus ik roep 'He Nienke, ik wil niet dat je nou nog verder speelt. Ik wil straks verder gaan, precies op de plek waar we nu gebleven waren.'

Snel legt ze de kaart die ze in haar hand had weer terug.

Na de lunch gaan we zoals beloofd weer verder. Ze mag vragen en ze vraagt me opnieuw om Nijntje op de fiets. Ik zeg haar dat ik die nog steeds niet heb, net als voor het eten. Dan gaat haar hand als de bliksem naar de stapel en zegt ze triomfantelijk 'Nou, dan pak ik hem gewoon.'

En ze draait de bovenste kaart om, Nijntje met de fiets.