Nienke, Steven en ik

Nienke, Steven en ik

woensdag 30 december 2015

One small step

We hebben net het avondeten op en Maartje en ik zitten samen op de bank. Nienke is aan het knutselen en Steven komt naar ons toe en probeert zich aan mijn benen op te trekken. Hij is enkele dagen geleden voor het eerst langs een krukje uit zichzelf gaan staan, maar aan een tafel of mijn knie is nog net wat te hoog.

Met een klein duwtje van Maartje lukt het toch prima en zodra hij staat, straalt hij! Hij is zo trots dat hij het kan, dat onze trots er niets bij lijkt. Maar na een tijdje ontdekt hij dat hij aan de verkeerde kant van mijn knieƫn staat: Er ligt namelijk leuk speelgoed aan de andere kant, op het tafeltje. Heel voorzichtig legt hij een hand van de bank op mijn knie en draait zijn romp mee. Hij blijft even wiebelig staan, en dan gaat ook de andere hand naar mijn knie.

Daar staat hij dan, gedraaid, want zijn voeten staan nog naar de bank toe, maar opnieuw oh zo trots!
Opnieuw neemt hij een korte pauze om dat gewiebel onder controle te krijgen. Dan kijkt hij nog verder naar links, naar de tafel, naar al dat leuke speelgoed. Hij probeert zijn hand er naar uit te steken, maar dat lukt natuurlijk niet vanwege die voeten die nog naar de bank toe staan. Hij kijkt er eens zorgelijk naar en besluit dan dat hij maar het beste zijn voet kan optillen.

En zo doet onze grote kanjer voor het eerst een kleine zelfstandige stap, recht onder onze ogen!

Een mijlpaal voor ons, maar voor hem is het natuurlijk niks, want hij heeft zijn doel nog niet bereikt. Hij kan nu wel naar de tafel draaien en steekt zijn hand er naar uit. Helaas, die staat te ver weg. Gelukkig is pappa de beroerdste niet en ik trek de tafel een beetje dichterbij. (Maar niet te dichtbij natuurlijk, hij is nu zo op dreef dat ik het hem ook weer niet te makkelijk wil maken)
Na een nieuwe wiebelpauze steekt hij zijn hand voor de derde keer uit. Hij rekt zich helemaal en jawel... het lukt hem!

Maar nog kan hij niet bij dat speelgoed waar het hem allemaal om draait. En dus laat hij zien dat hij wat geleerd heeft: Hij tilt zijn voet opnieuw op en verplaatst hem. Dan legt hij zijn andere hand van mijn knie op de tafel, en verplaatst ook zijn andere voet.


In amper vijf minuten tijd van de bank, via mijn knieen naar de tafel. En nu lekker spelen, dat heeft hij dik verdiend!

donderdag 17 december 2015

Schoenen en Jas

Het is bijna half 12 en dus tijd om Nienke van de peuterspeelzaal op te halen. Ik pak Steven's jas en schoenen en leg ze naast hem neer. Als ik hem rechtopzet om hem aan te kleden, pakt hij een schoen en geeft hem me lachend aan. Dat is niet zo vreemd, hij geeft op het moment alles wat hij in zijn handen heeft meteen aan mij, of Maartje, Nienke of wie er ook maar voor handen is.

Maar omdat het natuurlijk wel precies het ding is dat ik op dat moment nodig heb geef ik hem meteen een enthousiast complimentje. “Goed zo Steven! Dat is jou schoen, die moeten we aantrekken...'' En ik pak hem aan.

Onmiddellijk pakt hij de andere schoen en duwt die tegen mijn hand aan. ''Nee Steven, die hebben we straks pas nodig, eerst moet ik deze schoen nog aantrekken.'' En ik pak hem rustig af en leg hem weer weg. Meteen pakt hij hem weer. En daarna een knuffel van Nienke die toevallig binnen handbereik ligt. En nog een keer die schoen en nog een keer die knuffel, enzovoorts.

Het kost me hierdoor al bij al heel wat moeite om zijn schoenen aan te krijgen. Als het uiteindelijk gelukt is, hoef ik hem niet eens te vertellen dat nu zijn jas komt.

Die geeft hij me al aan, met een stralend gezicht.

maandag 14 december 2015

Neus

Steven en ik zitten te ontbijten. Hij smeert zoals gebruikelijk weer eens zijn haren onder de appelstroop, dus ik probeer hem een beetje af te leiden. We slaan wat op de tafel, we doen klap eens in je handjes. En dan druk ik met mijn wijsvinger op zijn neus. Dit doe ik wel vaker maar heeft tot nog nooit echt een reactie opgeleverd.


Maar nu straalt hij helemaal. Dus ik doe het nog een keer en nog eens en nog eens. Dikke pret dat hij heeft! 

Dan wijs ik met mijn vinger vanaf een afstandje en ga heel langzaam, met een kronkelbeweging, richting zijn neus. En dan verrast hij me: Hij buigt zich voorover en probeert met zijn neus bij mijn vinger te komen! Kleine slimmerd!

dinsdag 8 december 2015

Boots

Nienke heeft een mooie doos met Dora-Puzzels gekregen van Sinterklaas. Vanmiddag hebben we die voor het eerst gemaakt. Ze is erg dol op de serie en zit vol plezier alle personages te benoemen. “Kijk dit is de hand van Dora en dit is de kaart.'' Waarna ze het kaart-liedje zingt.
Ik vind Dora een leuke serie, omdat het kinderen aanspreekt maar ook een goede educatieve waarde heeft. Ze leren er zelfs een paar engelse woordjes bij.

Na een tijdje puzzelen pakt ze een stukje waarop de laarzen van het aapje Boots staan. Ik besluit er ook nu een educatief momentje van te maken, dus ik zeg ''Kijk, dat zijn de laarzen van Boots. Oftewel de boots van Boots, want boots is engels voor laarzen. En boots draagt altijd laarzen''


En terwijl ze het stukje aanlegt zegt ze, zonder er ook maar een seconde over na te denken. ''Ja, en Dora is engels voor schoenen, want Dora draagt schoenen.''