Nu Nienke 4 jaar oud is zijn we
definitief aangekomen in het
ons-kind-gelooft-heilig-in-sinterklaas-tijdperk. Vorig jaar was het
allemaal nog wat onwennig en begreep ze het nog niet zo heel goed.
Maar dit jaar ontkomen we er echt niet aan. Dat willen we ook
helemaal niet. Integendeel, we stimuleren het zo veel mogelijk. Zo
heb ik vorige week met haar een aftelkalender gemaakt waarop ze elke
dag een stempeltje mag zetten. De belangrijkste data staan er op,
gevisualiseerd met een mooi plaatje: Wanneer de intocht is, wanneer
ze haar schoen mag zetten en wanneer het echt pakjesavond is.
Toch merken we, zoals zo vaak bij
Nienke, nog weinig reactie van haar. Vind ze het wel of niet
spannend? Heeft ze überhaupt door wat er gaat gebeuren? Of doorziet
ze het hele verhaal en vind ze het allemaal maar onzin zolang ze die
kadootjes maar krijgt? We weten het echt niet, omdat ze het er uit
zichzelf vrijwel niet over heeft. Ze wil wel elke avond die stempel
zetten, maar zegt daar niks over Sinterklaas bij. Voor hetzelfde geld
beschouwt ze dat als een leuk dagelijks terugkerend ritueel.
Tot de eerste uitzending van het
Sinterklaasjournaal. Terwijl de kindjes aan het spelen zijn zoekt
Maartje deze op, op uitzending gemist en zet hem klaar. Dan roep ik:
'Kom kindjes, we gaan het Sinterklaasjournaal kijken!'
Het is alsof er een knop is omgezet bij
Nienke. Ze verandert ineens in een dwarrelend, ongeleid projectiel
vol energie. Ze rent drie rondjes door de kamer ('Ja!
Sinterklaasjournaal!') voordat ze naast me komt zitten. Zodra we de
aflevering starten is ze dood- en doodstil totdat de goedheiligman
zelf in beeld verschijnt. Dan voel ik hoe ze verstart. Ze zegt niks,
maar ik krijg sterk het gevoel dat alle herinneringen van vorig jaar
ineens loskomen en haar overspoelen: 'Dat is hem echt! Sinterklaas!
En hij komt naar ons toe! En moet je al die kadootjes zien, zouden
die voor mij daar ook tussen liggen?'
Als de aflevering is afgelopen springt
ze van de bank en kan een half uur lang niks anders doen dan
stuiteren. Op een gegeven moment komt ze zelfs naar me toe en zegt:
'Ik kan niet meer stoppen met stuiteren, pappa.'
Als ik haar even later naar bed breng
is ze weer wat gekalmeerd. Ze heeft het verder met geen woord meer
over Sinterklaas en laat zich, tegen mijn verwachting in, rustig de
haren borstelen, tanden poetsen en voorlezen. Maar als ik haar daarna
vraag of ze nog wat wil vertellen over de dag zegt ze meteen: 'Nee,
ik wil niet vertellen, ik wil naar bed.'
Als ik haar in bed heb gelegd en een
liedje heb gezongen blijkt echter dat ze het echt nog niet vergeten
is. Ze wil zo iets belangrijks alleen niet zomaar met iedereen
bespreken. Want zodra ik de deur dicht heb getrokken hoor ik haar
tegen haar knuffel zeggen: 'Flappie! Flappie! Nog maar een paar
nachtjes en dan komt Sinterklaas weer!'