Nienke, Steven en ik

Nienke, Steven en ik

zaterdag 12 november 2016

Nog maar een paar nachtjes

Nu Nienke 4 jaar oud is zijn we definitief aangekomen in het ons-kind-gelooft-heilig-in-sinterklaas-tijdperk. Vorig jaar was het allemaal nog wat onwennig en begreep ze het nog niet zo heel goed. Maar dit jaar ontkomen we er echt niet aan. Dat willen we ook helemaal niet. Integendeel, we stimuleren het zo veel mogelijk. Zo heb ik vorige week met haar een aftelkalender gemaakt waarop ze elke dag een stempeltje mag zetten. De belangrijkste data staan er op, gevisualiseerd met een mooi plaatje: Wanneer de intocht is, wanneer ze haar schoen mag zetten en wanneer het echt pakjesavond is.

Toch merken we, zoals zo vaak bij Nienke, nog weinig reactie van haar. Vind ze het wel of niet spannend? Heeft ze überhaupt door wat er gaat gebeuren? Of doorziet ze het hele verhaal en vind ze het allemaal maar onzin zolang ze die kadootjes maar krijgt? We weten het echt niet, omdat ze het er uit zichzelf vrijwel niet over heeft. Ze wil wel elke avond die stempel zetten, maar zegt daar niks over Sinterklaas bij. Voor hetzelfde geld beschouwt ze dat als een leuk dagelijks terugkerend ritueel.

Tot de eerste uitzending van het Sinterklaasjournaal. Terwijl de kindjes aan het spelen zijn zoekt Maartje deze op, op uitzending gemist en zet hem klaar. Dan roep ik: 'Kom kindjes, we gaan het Sinterklaasjournaal kijken!'

Het is alsof er een knop is omgezet bij Nienke. Ze verandert ineens in een dwarrelend, ongeleid projectiel vol energie. Ze rent drie rondjes door de kamer ('Ja! Sinterklaasjournaal!') voordat ze naast me komt zitten. Zodra we de aflevering starten is ze dood- en doodstil totdat de goedheiligman zelf in beeld verschijnt. Dan voel ik hoe ze verstart. Ze zegt niks, maar ik krijg sterk het gevoel dat alle herinneringen van vorig jaar ineens loskomen en haar overspoelen: 'Dat is hem echt! Sinterklaas! En hij komt naar ons toe! En moet je al die kadootjes zien, zouden die voor mij daar ook tussen liggen?'

Als de aflevering is afgelopen springt ze van de bank en kan een half uur lang niks anders doen dan stuiteren. Op een gegeven moment komt ze zelfs naar me toe en zegt: 'Ik kan niet meer stoppen met stuiteren, pappa.'

Als ik haar even later naar bed breng is ze weer wat gekalmeerd. Ze heeft het verder met geen woord meer over Sinterklaas en laat zich, tegen mijn verwachting in, rustig de haren borstelen, tanden poetsen en voorlezen. Maar als ik haar daarna vraag of ze nog wat wil vertellen over de dag zegt ze meteen: 'Nee, ik wil niet vertellen, ik wil naar bed.'


Als ik haar in bed heb gelegd en een liedje heb gezongen blijkt echter dat ze het echt nog niet vergeten is. Ze wil zo iets belangrijks alleen niet zomaar met iedereen bespreken. Want zodra ik de deur dicht heb getrokken hoor ik haar tegen haar knuffel zeggen: 'Flappie! Flappie! Nog maar een paar nachtjes en dan komt Sinterklaas weer!'

donderdag 10 november 2016

Herfst maken

Het is een herfstachtige dag en we zijn Ronnie aan het uitlaten. Vaak is Nienke op dit soort gure dagen niet te harden maar vandaag is ze gelukkig erg vrolijk en ze kletst honderduit.
'Nu is het echt herfst pappa.'
Ik ben blij dat ze het eindelijk doorheeft, want heel lang heeft ze geroepen 'Als alle blaadjes van de boom zijn is het echt echt herfst.'
Maar nu rent ze door de hopen bladeren heen en roept: 'Heerlijk pappa, ik ren door de herfst!'

Dan ziet ze een stok liggen en slaat ermee tegen de struiken: 'Kijk pappa, ik ben herfst aan het maken!'
Vol trots laat ze me de stok zien: 'En dit is mijn herfstmaker.'

Als we even later in het park komen waar Ronnie los mag, gooit ze de stok naar haar toe: 'Nu mag Ronnie herfst maken.'
Ronnie weet wel wat beters te doen met zo'n mooie stok en gaat hem lekker midden op het grasveld kapot liggen kauwen.
Ik zeg tegen Nienke: 'Oh jee, nu kun je geen herfst meer maken, want Ronnie maakt je herfstmaker kapot.'


Ze kijkt me even aan en zegt, terwijl ze naar de bosjes rent: 'Jawel hoor pappa, want ik kan mijn handjes toch gebruiken!'

donderdag 3 november 2016

Kadowensen

Enkele weken geleden is Nienke 4 geworden. Om haar te leren dat ze zelf kadootjes mag kiezen hebben we haar meegenomen naar de speelgoedwinkel en gezegd dat ze aan mag wijzen wat ze hebben wil. Dikke pret natuurlijk en we kwamen thuis met een waslijst aan kadowensen die ze grotendeels de dag erna alweer vergeten was. Het maakte haar ook niks uit dat ze voor haar verjaardag slechts een van die dingen ook daadwerkelijk heeft gekregen. Het was een leuk speels leermomentje wat we in december misschien wel nog een keer gaan doen.

Enkele weken later waren we bij diezelfde speelgoedwinkel om een kado voor een neefje te kopen. Ik was met Nienke eerst even naar een andere winkel gegaan terwijl Maartje met Steven de speelgoedwinkel in ging. Ik was wat eerder klaar dan zij en besloot om even buiten met Nienke te wachten. Daar heeft de speelgoedwinkel in kwestie wat groot buitenspeelgoed geëtaleerd.

Er staan drie speelhuisjes. Nienke loopt eerst bij de kleinste naar binnen, maar loopt er meteen weer uit. Daarna gebeurt hetzelfde bij het middelgrote huisje. Dan loopt ze het derde huisje binnen, kijkt eens goed in het rond, doet een raampje open en dicht en gaat op het ingebouwde bankje zitten.


Dan kijkt ze me aan en zegt: 'Deze wil ik voor mijn vijfde verjaardag hebben, pappa!'