Nienke, Steven en ik

Nienke, Steven en ik

vrijdag 13 oktober 2017

Handschoentjes

Mijn moeder is goed in naaien. Ze maakt regelmatig nieuwe kleertjes voor de kinderen: Broekjes, shirtjes, rokjes. De kinderen zijn er dol op. Maartje en ik trouwens ook. Ook verstelt ze regelmatig kleren, of dicht ze een gaatje in een maillot als Nienke weer eens gevallen is. Afgelopen weekend heeft ze zelfs twee van Steven's knuffels gerepareerd waar gaten in zaten.

Kortom, onze kinderen hebben een echte Naai-Oma. Ik heb zelfs wel eens, op de vraag van een moeder waar ik die leuke kleertjes toch altijd vandaan haalde, geantwoord: 'Bij Naai-Atelier Oma in Apeldoorn.'

Vanochtend bleek duidelijk dat de kinderen dit ook heel goed doorhebben. Hoewel er mooi warm voorspeld werd voor de middag, was het een koude ochtend en voor het eerst had ik het gevoel dat we handschoenen aan moesten. Voor Nienke en mij had ik recent al nieuwe gekocht, dus Nienke deed ze met veel enthousiasme aan.


Voor Steven had ik een oud stel van zolder gehaald om te kijken of die nog pasten. Dat deden ze, maar er zat wel een gaatje in de rechterduim. Hij bekeek het eens, stak zijn andere duim erdoor en zei: 'Dan moeten we even wachten totdat oma er is en dan worden ze vanzelf gemaakt!'

dinsdag 3 oktober 2017

Leren spugen

Nienke wordt bijna vijf. Natuurlijk betekent dit veel gestuiter in de aanloop naar haar feest volgende week. Maar er zijn ook andere dingen die nu gaan gebeuren. Bijvoorbeeld dat ze binnenkort tanden gaat wisselen. We hebben haar al verteld dat het binnenkort kan gaan gebeuren dat haar tanden los gaan zitten en dat ze dan grote mensen tanden krijgt. Ze neemt het allemaal voor waar aan. We zijn haar ook aan het leren om tijdens het tanden poetsen de tandpasta niet meer in te slikken, maar uit te spugen. En dat valt nog niks niet mee. Ze heeft altijd moeite gehad met de aansturing van haar mond, we hebben daar zelfs medische hulp voor nodig gehad.

De eerste keer dat ik haar vroeg om het uit te spugen boog ze enthousiast over de wasbak en maakte een mooie 'P' geluidje, als een ontkurkte wijnfles. Er kwam niks uit haar mond, tot haar grote verdriet. Daarna zijn we het stapje voor stapje aan gaan pakken. Inmiddels zijn we zo ver dat ze geen 'P' maar een 'T' doet, waardoor er af en toe een klein druppeltje tandpasta in de wasbak komt.
Het grote probleem zit hem echter in het feit dat ze alles blijft inslikken. Ze lijkt zich dit wel te realiseren, maar weet nog niet hoe ze het tegen moet houden.

Totdat ze vanochtend tijdens het ontbijt ineens begon over hoe eten in je buik komt: 'Want er zit een gaatje achter in je mond en daar zit een apparaatje in en dat zorgt ervoor dat het eten uit je mond naar je buik gaat.'
Wij hebben haar dit nog nooit verteld dus het zal wel een keer ter sprake zijn gekomen op school.

Toen we even later gingen tanden poetsen bedacht ik dat ik het goed kon gebruiken. Ik schonk een bekertje water in en vertelde dat we eerst gingen oefenen.
'Neem maar een slokje water en probeer het uit te spugen zonder te slikken.'
En heel voorzichtig legde ik mijn vinger op haar keel. Ze nam een slokje en ik voelde haar strottenhoofd onmiddellijk bewegen.
Ze keek me verrast aan en ik zei: 'Voel je dat? Daar onder mijn vinger? Dat is dat apparaatje achter in je mond waar je het net over had. Het enige wat je hoeft te doen is dat apparaatje uit te zetten en dan gaat het met dat uitspugen helemaal lukken!'
'Maar ik weet niet waar het uitknopje zit, pappa!' Riep ze in paniek.
'Nee, dat snap ik meisje, maar dat gaan we de komende tijd gewoon samen opzoeken. Elke dag even oefenen totdat je hem hebt gevonden.'

En ik ging door met haar tanden te poetsen. Toen haar mond overstroomde van de tandpasta zei ik: 'Spugen!'
En er kwam een hele grote klodder tandpasta in de wasbak!
Nienke werd zo trots dat ze na het tanden poetsen honderduit vertelde over het apparaatje en het uitspugen van de tandpasta.


Terwijl ik Steven zijn tanden aan het poetsen was kwam ze bij me staan en zei: 'Maar Steven hoeft dat allemaal nog niet te leren, he pappa? Want Steven is nog niet bijna vijf. Maar als hij wel bijna vijf is moet hij het wel leren want dan krijgt hij ook spuugtanden!'

woensdag 27 september 2017

Niks

Het is woensdagmiddag en ik heb vandaag Tosti's gemaakt voor de lunch. Steven is op de fiets in slaap gevallen toen we Nienke van school gingen halen en ligt languit op de bank te snurken, dus ik heb een lekker prive-momentje met Nienke. Terwijl we zitten te eten kletst ze honderduit. Dan pakt ze de ketchupfles en wijst met haar vinger langs de letters: 'K-e-t-sj-up daar staat ketchup.'

'Heel goed lieverd!' Dat ze het verkeerd gespeld heeft laat ik nog maar even achterwege, want ik vind het echt een hele prestatie van haar. Evengoed maak ik het noch wat moeilijker en ik wijs op het woord 'Classic' erboven: 'Wat staat daar?'
Dat was duidelijk een stukje te hoog gegrepen want ze slaat helemaal dicht. 'Dat is ook wel een moeilijke letter waarmee het begint, he lieverd.'
Maar als ik haar eenmaal voorbij de C geloodst heb lukt de rest verrassend goed: 'l-a-s-s-i-c' Zelfs de laatste c gaat goed!

Als ik haar heb geleerd hoe je het woord 'classic' uit moet spreken gaat het gesprek weer een andere kant op. Eerst over wat er op school gebeurd is, daarna over haar verjaardag die eraan zit te komen en dan over het verschil tussen leeg en vol. Als iets vol is zit er iets in, als het leeg is zit er niks in.


Plotseling wijst ze weer op de ketchupfles en zegt: 'Kijk pappa, als hier n-i-k-s zo staan, dan zat er niks in!'

woensdag 13 september 2017

Vannacht

Vanavond eten we Pasta met een Spinazie-a-la-creme saus. Meestal een favoriet bij de de kindjes, maar om onduidelijke redenen eten ze er allebei maar weinig van. Nienke vraag alweer de derde keer om wat te drinken. Meestal vinden we twee glazen wel genoeg maar omdat het eten wat zout is uitgevallen schenk ik haar nog maar een keer in, terwijl ik zeg: 'Wat zul jij moeten plassen vannacht!'


Ze reageert niet maar drinkt haar beker leeg, waarna ze toch nog maar een hapje neemt. Als even later Maartje en ik allebei ons tweede bord op hebben blijkt ze het toch gehoord te hebben. Ze kijkt ons aan en zegt: 'Wat zullen jullie moeten poepen vannacht!'

zaterdag 9 september 2017

Pyjama's inpakken

Maartje en ik gaan vandaag naar het huwelijk van vrienden in Amsterdam. Omdat het pas 's middags begint en tot diep in de nacht gaat duren brengen we de kinderen eerst naar mijn ouders. Als ze vanmorgen even lekker bij ons op bed komen zitten om samen wakker te worden vertellen we dit: ''Vanmiddag gaan we naar Opa en Oma in Apeldoorn. Dan blijven jullie daar slapen en gaan pappa en mamma naar een feest. Pappa en mamma blijven ook bij opa en oma slapen maar we komen pas diep in de nacht thuis.''

Ze zijn erg blij dat ze naar opa en oma gaan. Maar of ze hebben begrepen dat wij daar dus vanmiddag en vanavond niet zijn is niet helemaal duidelijk. Daar komt in elk geval geen enkele reactie op. Ook niet als ik het tijdens het ontbijt nog een keer zeg.

Na het ontbijt gaat Maartje Ronnie uitlaten en ga ik met de kindjes de tas inpakken. Boven op de slaapkamer haal ik de koffer tevoorschijn en zeg tegen ze: ''OK, gaan jullie eerst maar eens jullie pyjama's pakken.''
Enthousiast rennen ze naar hun slaapkamer en komen even later allebei keurig met hun eigen pyjama in de hand terug. Intussen ben ik die van ons aan het opvouwen.


Nienke ziet mij bezig en zegt: ''Goed zo pappa. Dit zijn onze pyjama's voor straks na het eten als opa en oma ons in bed leggen. En dat zijn die van jullie voor als jullie midden in de nacht daar thuiskomen!''