Kiezen

We hebben recent de woonkamer heringericht zodat er meer ruimte is voor speelgoed voor de kinderen. Vandaag na de lunch zeg ik tegen ze dat ze nog even een half uurtje mogen spelen voordat we Ronnie uit gaan laten. Steven gaat meteen verder met de graafmachines waar hij voor het eten ook al mee aan het spelen was.

Maar Nienke loopt naar de plank met puzzels. Dit is een van de plekken waar nu veel meer keuze is. We hadden hier voorheen alleen de kleine puzzels voor Steven liggen en de grotere voor Nienke lagen ergens anders. Ze staat er een tijdje voor te kijken en kijkt dan naar mij: 'Pappa, ik moet even kiezen welke keuze ik kies.'

'Kan je niet kiezen, meisje?'

'Ja, we hebben nu zoveel keuzes om te kiezen in de kamer dat ik soms even niet meer weet welke keuze ik moet kiezen en dan moet ik even goed nadenken.'

Terwijl ik de lunchspullen opruim gaat ze daar mee door terwijl ze blijft zeggen: 'Er liggen nu zoveel puzzels dat ik niet weet welke keuze ik moet kiezen.'

En andere variaties.

Dan valt haar oog op de Bumba puzzels waar Steven die ochtend mee heeft zitten spelen maar die nog niet afgemaakt zijn en ook nog niet opgeruimd.

'Ja, die keuze ga ik denk ik maar kiezen. Dat is wel makkelijker want daar liggen niet zoveel andere puzzels dus dan weet ik veel makkelijker welke keuze ik moet kiezen.'

Zuurkool

Vanavond eten we zuurkool. Traditioneel geen favoriet bij kinderen, zo ook bij de onze. Maar wij vinden toch dat ze het af en toe moeten proberen. Maartje heeft er wat appeltjes en mandarijntjes doorheen gedaan in de hoop dat ze het net iets lekkerder gaan vinden.

Maar Nienke zit al meteen te kniezen: 'Dit lust ik niet.' Nog voor dat ze een hap heeft gegeten.

'Je moet er toch wat van eten, meisje. Er zitten lekker appeltjes en mandarijntjes doorheen en er is aardappelpuree en worst.'

Ze probeert het tegen heug en meug en het gaat warempel even redelijk goed. Maar na een paar happen gaat ze toch weer zeuren. Dus proberen we haar een beetje eet-advies te geven: 'Doe maar elke keer een hap aardappelpuree met een of twee sliertjes zuurkool erop lieverd, of een stukje appel met wat zuurkool. Dan zul je zien dat het minder naar zuurkool smaakt.'

Ondertussen zitten Steven rustig door te eten. Zijn bord is al voor meer dan de helft leeg! Op een gegeven moment gaat hij zelfs over tot 'haringhappen' met de zuurkool. Dan vragen we hem: 'Is het lekker Steven?'

Hij kijkt ons aan, met een grote sliert zuurkool in zijn hand, zegt: 'Nee!' hangt de zuurkool boven zijn mond en laat het naar binnen glijden.

De hele nacht wakker

Nienke speelt met de dekentjes die oma voor de kinderen heeft gemaakt:

'De zon gaat onder, tijd om te gaan slapen!' ze kruipt onder de deken;

'De zon komt weer op, wakker worden! Opstaan!' en komt weer tevoorschijn.

Zo gaat dat een paar minuutjes door. Dan vindt ze duidelijk dat het tijd wordt voor wat variatie, want nu legt ze de poppen eronder. En opnieuw gaat de zon onder en komt weer op. Al snel roept ze ook Steven erbij, maar die is in de gang winkeltje aan het spelen ('na winkoe toe pappa!') en heeft helemaal geen zin om onder die dekentjes op de koude grond te gaan liggen.

Dus roept ze mij: 'Pappa, de zon gaat onder, je moet slapen!'

Maar ook bij mij vind ze geen gehoor, want ik ben in de keuken koffie aan het zetten. Als ze even later 'De zon komt weer op, wakker worden!' roept ziet ze dat ik helemaal niet mee heb gedaan.

Dan komt ze naar me toe en zegt: 'Pappa, de zon is alweer op, je hebt de hele nacht niet geslapen.'

Ik speel het spelletje mee en zeg: 'Vandaar dat ik zo moe ben.'

'Nou pappa, dat is mooi je eigen schuld. Had je maar niet de hele nacht wakker moeten blijven maar lekker in je bedje moeten gaan liggen.'

Ammaal Boem!

Voor zijn verjaardag, vorige maand, kreeg Steven twee speelsets van Abricks, een goedkope spin-off van Duplo. Nadat ze er een tijdje intensief mee speelden hebben de kinderen er de laatste twee weken niet meer naar omgekeken. Tot vanochtend. Steven haalde eerst de vliegtuigjes uit de la, daarna begon Nienke de landingsbaan te bouwen en al gauw zaten ze heerlijk te spelen en een voor een dingen tevoorschijn te halen uit de la die we hiervoor ingericht hadden.

Maar een voor een ging Steven duidelijk niet te gauw, al snel hij haalde de hele la uit de kast en ging ermee in het midden van de kamer zitten. En jawel, vrijwel meteen had hij hem ondersteboven gekeerd en met een enorm lawaai, wat Ronnie onmiddellijk naar boven deed vluchten, donderde de hele boel op de grond.

Blij riep hij: 'Ammaal Boem!'

Daarna keek hij naar mij. In zijn ogen zag ik een strijd tussen pret van het gooien met de steentjes en angst dat ik boos op hem zou worden. Snel stelde ik hem gerust: 'Allemaal gevallen he Steven? Wat een lawaai zeg, Ronnie schrok er helemaal van. Maar die komt zo wel weer terug hoor, ga maar lekker spelen.'

Opgelucht draait hij zich om, schuift alle stukjes aan de kant en klimt in de, nu lege, la.