Nienke speelt met de dekentjes die oma
voor de kinderen heeft gemaakt:
'De zon gaat onder, tijd om te gaan
slapen!' ze kruipt onder de deken;
'De zon komt weer op, wakker worden!
Opstaan!' en komt weer tevoorschijn.
Zo gaat dat een paar minuutjes door.
Dan vindt ze duidelijk dat het tijd wordt voor wat variatie, want nu
legt ze de poppen eronder. En opnieuw gaat de zon onder en komt weer
op. Al snel roept ze ook Steven erbij, maar die is in de gang
winkeltje aan het spelen ('na winkoe toe pappa!') en heeft helemaal
geen zin om onder die dekentjes op de koude grond te gaan liggen.
Dus roept ze mij: 'Pappa, de zon gaat
onder, je moet slapen!'
Maar ook bij mij vind ze geen gehoor,
want ik ben in de keuken koffie aan het zetten. Als ze even later 'De
zon komt weer op, wakker worden!' roept ziet ze dat ik helemaal niet
mee heb gedaan.
Dan komt ze naar me toe en zegt:
'Pappa, de zon is alweer op, je hebt de hele nacht niet geslapen.'
Ik speel het spelletje mee en zeg:
'Vandaar dat ik zo moe ben.'
'Nou pappa, dat is mooi je eigen
schuld. Had je maar niet de hele nacht wakker moeten blijven maar
lekker in je bedje moeten gaan liggen.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten