Nienke, Steven en ik

Nienke, Steven en ik

donderdag 17 december 2015

Schoenen en Jas

Het is bijna half 12 en dus tijd om Nienke van de peuterspeelzaal op te halen. Ik pak Steven's jas en schoenen en leg ze naast hem neer. Als ik hem rechtopzet om hem aan te kleden, pakt hij een schoen en geeft hem me lachend aan. Dat is niet zo vreemd, hij geeft op het moment alles wat hij in zijn handen heeft meteen aan mij, of Maartje, Nienke of wie er ook maar voor handen is.

Maar omdat het natuurlijk wel precies het ding is dat ik op dat moment nodig heb geef ik hem meteen een enthousiast complimentje. “Goed zo Steven! Dat is jou schoen, die moeten we aantrekken...'' En ik pak hem aan.

Onmiddellijk pakt hij de andere schoen en duwt die tegen mijn hand aan. ''Nee Steven, die hebben we straks pas nodig, eerst moet ik deze schoen nog aantrekken.'' En ik pak hem rustig af en leg hem weer weg. Meteen pakt hij hem weer. En daarna een knuffel van Nienke die toevallig binnen handbereik ligt. En nog een keer die schoen en nog een keer die knuffel, enzovoorts.

Het kost me hierdoor al bij al heel wat moeite om zijn schoenen aan te krijgen. Als het uiteindelijk gelukt is, hoef ik hem niet eens te vertellen dat nu zijn jas komt.

Die geeft hij me al aan, met een stralend gezicht.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten