Nienke, Steven en ik

Nienke, Steven en ik

vrijdag 9 oktober 2015

9 oktober 2012, of hoe het allemaal begon

Drie jaar geleden. Nog exact 7 dagen tot de uitrekendatum en ik voelde de spanning met de minuut stijgen. Alles was klaar en we waren het lange wachten duidelijk beu. De week daarvoor hadden we de zogeheten 'generale repetitie' bij de cursus Samen Bevallen gedaan en op de terugweg zei Maartje: 'Ik geloof echt dat ik er nu klaar voor ben.'
Ik sprong een klein gaatje in de lucht, maar inmiddels waren we alweer een week verder en was er nog niks gebeurd.
Die nacht had ze haar hart nog gelucht en ik had stille hoop dat dat genoeg ruimte had gegeven om het proces op gang te brengen. Dat bleek inderdaad zo te zijn.

Op de middag van de 9e oktober ging ik nog even de deur uit voor wat boodschappen. Toen ik terugkwam stond Maartje me met betraande ogen op te wachten: 'Ik geloof dat mijn vliezen zijn gebroken.'
Mijn eerste reactie was: 'Waarom heb je me niet meteen gebeld?'
Waarop zei, nuchter als ze is, antwoordde: 'Joh, het kan nog uren duren voordat er wat op gang komt en we moeten toch ook wat eten in huis hebben. Zeker nu.' En dus gingen we maar samen de hond uitlaten, want ook dat moest gewoon nog gebeuren.
Maar halverwege bleef ze even staan. De overbezorgde aanstaande vader in mij sprong meteen aan: 'Wat is er lieverd?'
'Ik geloof dat ik een wee voelde, maar weet het niet zeker, het is in elk geval nog niet heel pijnlijk.'

Zo terugkijkend, drie jaar later, valt het me op dat ik me dat eerste uurtje nog heel letterlijk kan herinneren. Maar wat er daarna gebeurde is een grote brij aan herinneringen. We hebben samen nog gegeten en iets gezegd in de trand van 'onze laatste maaltijd met zijn tweetjes'. Maar ik kan het me niet zo goed meer voor de geest halen.
Ik weet ook nog dat we de film van de 3D-pretecho samen hebben gekeken, vol ongeloof dat dat kindje er nu echt aan zat te komen. En dat we een legpuzzel van zolder hebben gehaald om de tijd te doden. De dagen daarop heeft de kraamverzorgster daar nog heel wat stukjes van aangelegd.

Maar hoe de nacht zich verder ontwikkeld heeft, ik weet het echt niet meer. We zijn thuis bevallen en ik heb elke wee meegedaan met Maartje: Op bed, op de bank, op een stoel, onder de douche, tegen de muur. Altijd op zoek naar de beste houding voor haar (en voor mezelf)
En toen was het vijf uur 's morgens en zaten we samen op de baarkruk en kwam er een klein bruin verfrommeld ding uit haar tevoorschijn. Mijn eerste gedachte was 'Alien!' en mijn tweede gedachte was 'Welnee, dat is het hoofdje, maar het is een negertje!' En toen kwam de rest eruit en bleek het gewoon een hoofdje met haar te zijn geweest waar ik tegenaan had gekeken.

En dat hoofdje hoorde bij onze Nienke en ze huilde en Maartje huilde en ik huilde en dat doe ik nu weer, terwijl ik dit type.


Daarna volgt weer een mengelmoes van vage herinneringen, met een duidelijke uitzondering: In de loop van de ochtend ben ik Ronnie uit gaan laten en het was een prachtige mooie dag en ineens drong het tot me door: IK BEN VADER!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten