Kwart voor een, de middagboterhammen
zijn net op en ik ben de tafel aan het opruimen terwijl de kinderen
aan het spelen zijn. Nienke heeft die ochtend een bellenblaas
gekregen op de peuterspeelzaal en ze amuseren zich er kostelijk mee.
Ze blaast bellen naar hem en houdt hem ook voor zijn mond zodat hij
zelf kan proberen.
Piep piep piep, er komt een berichtje
binnen op mijn telefoon. Omdat ze zo lekker aan het spelen zijn kan
ik het wel even lezen. Oh, hier moet ik wel even snel op reageren.
Terwijl ik een antwoord aan het typen ben roept Steven 'Bah!' en rent
naar de keuken. Op zich niks geks, dat doet hij wel vaker, dus ik ga
maar gewoon verder met tikken.
Dan zie ik hem vanuit mijn ooghoek
terugkomen, met iets geels in zijn hand. Hij zou toch niet het
keukendoekje te pakken hebben? Ik ben toevallig net klaar met het
berichtje, dus klik maar snel op send. Dan kijk ik naar de bank waar
ze samen bezig zijn.
Ik zie het volgende tafereel:
Steven zit op zijn knieen op de grond
en roept 'Bah bah bah!' terwijl hij iets van de grond probeert te
dweilen, want hij heeft inderdaad het gele doekje te pakken. Nienke
staat ernaast met een nog druipende bellenblaas in de handen. En op
de grond tussen hen in ligt een grote plas sop....
'Oh jee Nienke,' zeg ik. 'Heb je
geknoeid?'
'Ja pappa, maar Steven heeft het al
opgeruimd!'
Toch handig, zo'n klein broertje....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten