'Hey Nienke, heb je ook een trui
meegenomen? Of ga je vandaag alleen in je hemd lopen?'
Het is donderdagochtend en Nienke
heeft, helemaal zelfstandig, al haar kleren naar beneden gebracht
nadat ze wakker was geworden. Nu is ze zich aan het aankleden. Zoals
gebruikelijk gaat dit niet in een heel hoog tempo. Maar als ik haar
haar gang laat gaan en me er niet teveel mee bemoei komt het meestal
vanzelf goed.
Maar vanmorgen heeft ze geen trui
meegenomen. Ze lijkt het zelf niet zo door te hebben en is alweer
vrolijk met Steven aan het spelen, in haar hemd. Gezien het koude
herfstweer dat we op het moment hebben besluit ik me er toch maar
eens mee te gaan bemoeien.
Meteen roept ze: 'Oh nee pappa, die
moet ik nog halen.'
En ze loopt enthousiast naar boven.
Ze komt weer beneden met een witte trui
en ik vraag me onmiddellijk af of die nog wel zal passen. Het is
natuurlijk de tijd van het jaar waarop al die warmere kleding weer
voor het eerst tevoorschijn komt en deze heeft ze dit jaar nog niet
aangehad. Ik kijk toe hoe Nienke hem met moeite over haar hoofd
krijgt. Hij staat op zich niet slecht bij de rest van de kleren die
ze aanheeft en dat zeg ik haar dan ook.
Maar Nienke luistert niet en zit te
rommelen met de boorden van haar trui. Dan trekt ze nog eens goed aan
de schouders, waarna ze opstaat en naar me toe komt: 'Pappa, ik denk
dat we maar eens nieuwe truien moesten gaan kopen.'
'Ja, hij is inderdaad wat te klein he,
lieverd? Maar we gaan geen nieuwe truien kopen hoor, je hebt er nog
genoeg die wel passen. Ga maar eens een andere uitzoeken boven.'
Even later komt ze weer beneden met een
grotere, bruinrode trui. 'Kijk pappa, ik heb een mooie herfsttrui
uitgezocht!'
'Wat een mooie herfsttrui zeg! Zullen
we eens kijken of deze wel past?'
We doen hem samen aan en hij past
prima, hij is dan ook twee maten groter dan die witte. En hij staat
ook nog eens veel beter bij de rest van de kleren die ze uitgezocht
had, maar omdat Steven op dat moment even aandacht nodig heeft zeg ik
dat niet tegen haar.
Even later komt ze naar me toegelopen.
'Pappa, ik heb een mooie herfsttrui aan!'
'Ja he, meisje. En hij staat ook nog
eens beter dan die andere!'
Dat lijkt haar van haar stuk te
brengen. Ik zie hoe haar mond vertrekt van twijfel naar angst naar
onzekerheid.
Gauw zeg ik: 'Dus dat is eigenlijk
hartstikke goed!'
Dan klaart haar gezicht weer helemaal
op.
'Jaaaaaa!' Schreeuwt ze, terwijl ze de
kamer in rent, helemaal gelukkig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten