Nienke, Steven en ik

Nienke, Steven en ik

woensdag 7 september 2016

Naar school (1)

'Nienke, wakker worden! Het is eindelijk zover, de dag waar je al zo lang naar uit hebt gekeken.'

Het is woensdag 7 september en over iets meer dan een maand wordt Nienke 4 jaar. En dus mag ze vanaf vandaag 2 ochtenden in de week wennen op haar nieuwe basisschool. En inderdaad, daar kijkt ze al heel lang naar uit. Eigenlijk al vanaf het moment dat we voor het eerst op deze school zijn wezen kijken. Sindsdien vraagt ze heel regelmatig 'Hoe lang duurt het nog voordat ik naar de basisschool mag?'
Of ze somt het op: 'Eerst nog een paar weken naar de Rakkertjes, dan is het vakantie en gaan we met de boot en daarna met onze eigen tent en dan is de vakantie voorbij en dan mag ik gaan wennen!'

We hebben ervoor gekozen om Nienke als overbrugging een periode twee ochtenden per week naar de Rakkertjes (peuterspeelzaal) en twee ochtenden naar JongLeren (basisschool) te laten gaan. Gisteren was ze voor het eerst weer naar de Rakkertjes geweest en daarna heeft ze de hele middag lopen stuiteren omdat het nog maar een nachtje slapen was. Maartje en ik zijn allebei heel benieuwd hoe ze het zal doen: Blijft ze zo enthousiast als het eenmaal zo ver is, of wordt ze toch ineens angstig? Het zou allebei heel goed kunnen: Ze lijkt er wel klaar voor te zijn. Maar Nienke is een echte binnenvetter en misschien vind het diep van binnen wel heel eng zonder dat ze daar iets van laat merken.

Vandaag is de grote dag. Eerst wrijft ze nog wat knorrig in haar ogen, maar dan dringt de werkelijkheid ineens tot haar door en roept ze: 'Vandaag ga ik wennen, pappa!'
Tijdens het ontbijt heb ik de gewoonte om altijd even kort het programma voor die dag op te noemen. Nienke heeft daar nooit veel interesse in getoond, of in elk geval nooit gereageerd, maar ik ben het toch blijven doen. Vandaag gunt ze me de tijd er niet eens voor. Zodra ze aan tafel zit zegt ze: 'Wat zal ik vandaag eens voor plannetjes maken? Ik denk.... Basisschool plannetjes! Ja, vandaag ga ik maar eens wennen op de basisschool.'
Ja, ze weet heel goed dat het gaat gebeuren, maar ik vraag me nog steeds af of ze ook echt beseft WAT er dan gaat gebeuren.

Na het ontbijt mag ze helpen met het inpakken van haar rugtas. Ondertussen praat ze honderduit. 'Ja Flappie, vandaag ga ik naar de basisschool om te wennen. En mijn gymschoenen mogen ook mee want het is woensdag en op woensdag gaan we altijd gymmen.'
Al gauw neemt haar fantasie de vrije loop. In haar fantasiewereld heeft ze altijd gezelschap van een heel regiment extra familieleden en knuffels die ze speelgoed mamma, speelgoed Flappie, speelgoed Steven etc. noemt. Die komen nu in grote getalen tevoorschijn: 'Pappa, mijn speelgoed-Nienke gaat ook mee naar de basisschool.'
'Dat is mooi lieverd, dan ben je in elk geval niet alleen.'
'En speelgoed Flappie en echte Flappie moeten thuis blijven, want nu ben ik een grote meid en hoef ik geen knuffels mee naar school.'
'Speelgoed mamma en echte mamma zijn aan het werk, maar die ga ik vanavond allemaal vertellen hoe het vandaag was bij het wennen.'

Het avontuur gaat verder op de fiets: Ze mag met haar eigen fiets naar school. Maar omdat ze nog niet zo heel lang zonder zijwieltjes kan is ze nog niet zo heel snel en we worden regelmatig voorbij gereden door andere kinderen met hun ouders. 'Kijk pappa, die gaan ook allemaal wennen!' Zegt ze.
'Nou Nienke, dat denk ik niet hoor. Die kindjes zijn al wat groter ik denk dat die al gewoon naar school gaan en niet meer hoeven te wennen. Die zitten vast al in een hogere groep.'

En dan is het echt zover: We zijn bij de school. Bij de klas staan twee juffen om alle kindjes een hand te schudden en goedemorgen te wensen. (Ik hoop echt dat dat een dagelijks ritueel is, ik vond het een geweldige ontvangst!) Ik zeg 'Goedemorgen ik geloof dat wij hier moeten zijn, Nienke zou vandaag voor het eerst komen.'
'Ja dat klopt, hallo Nienke ik ben juf Priska.' En ze geeft ook haar een hand, die Nienke, nu toch wel een klein beetje verlegen, voorzichtig schudt. 'Zal ik je even laten zien waar je je rugtas kunt neerzetten?'
En dan blijkt dat Nienke het echt allemaal heel leuk vind, want de verlegenheid is vrijwel meteen weer verdwenen en ze loopt zonder naar me om te kijken met de juf mee. Ik til snel Steven op en loop achter ze aan, omdat het mij toch ook wel handig lijkt als ik ook weet waar jassen en tassen moeten worden opgeborgen.

Als de tas op zijn plekje staat zegt de juf tegen Nienke: 'Ga maar naar binnen en zoek maar een plekje op.'
En weg loopt mijn kleine meid. Zomaar die grote klas in met al die vreemde kindjes en ze gaat achteloos op een lege stoel zitten, met haar benen wiebelen.

Ik voel een hele grote brok in mijn keel.

Ik maak nog een kort praatje met de juf. Ze zegt dat ze verrast is dat het zo goed gaat. Ik ook, maar minder dan zij uiteraard, omdat ik Nienke goed ken. Ze was er duidelijk, zoals we al verwachtten, gewoon klaar voor. Omdat echt te zien raakt me toch diep.
'Je mag best nog even bij haar blijven hoor' zegt juf Priska. Ik besluit om het aan Nienke over te laten en loop naar haar toe.
'Wat wil je liever, Nienke. Dat ik nog even blijf of dat ik nu wegga.'
'Ik wil dat je nu weggaat.'
Veel duidelijker kan het niet: Dit is haar avontuur en daar is vanaf nu geen plaats meer in voor mij.
Dus ik geef haar haar drie kussen ('Eentje voor nu, eentje voor straks en eentje voor nog wat later' een ritueel dat is ontstaan toen ze het nog wel moeilijk vond om afscheid te nemen op de Rakkertjes) pak Steven op en loop weg.

En dat was dan dat. Vaarwel kleine meid, hallo grote meid.

En die brok in mijn keel wordt maar groter. Thuis besluit ik dat hij eruit moet omdat ik anders niet goed voor Steven kan zorgen. Met behulp van muziek van Adele breek ik uiteindelijk. Steven vind het maar vreemd om mij te zien huilen en lacht hard naar me om me op te vrolijken. Hierna heb ik een heerlijke ochtend met alleen mijn kleine ventje en kan ik hem eindelijk eens de aandacht geven die hij verdient.


(In deel 2: Weer ophalen, hoe heeft ze het gehad en hoe verliep de rest van de dag?)

2 opmerkingen:

  1. Heerlijk om te lezen dat vaders dat ook hebben, zo'n brok. Ik had dat ook hoor. Een hele nieuwe fase begint, andere wordt afgesloten. En ja, ook mijn kinderen stuurden me weg, kennelijk is dat toch iets dat ze alleen willen doen. Des te harder wordt je vanmiddag geknuffeld (hoop ik?!) als je ze weer ophaalt...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ah hoe ontroerend... Nienke en pappa ook ;-)

    BeantwoordenVerwijderen