'Nienke, wakker worden! Het is
eindelijk zover, de dag waar je al zo lang naar uit hebt gekeken.'
Het is woensdag 7 september en over
iets meer dan een maand wordt Nienke 4 jaar. En dus mag ze vanaf
vandaag 2 ochtenden in de week wennen op haar nieuwe basisschool. En
inderdaad, daar kijkt ze al heel lang naar uit. Eigenlijk al vanaf
het moment dat we voor het eerst op deze school zijn wezen kijken.
Sindsdien vraagt ze heel regelmatig 'Hoe lang duurt het nog voordat
ik naar de basisschool mag?'
Of ze somt het op: 'Eerst nog een paar
weken naar de Rakkertjes, dan is het vakantie en gaan we met de boot
en daarna met onze eigen tent en dan is de vakantie voorbij en dan
mag ik gaan wennen!'
We hebben ervoor gekozen om Nienke als
overbrugging een periode twee ochtenden per week naar de Rakkertjes
(peuterspeelzaal) en twee ochtenden naar JongLeren (basisschool) te
laten gaan. Gisteren was ze voor het eerst weer naar de Rakkertjes
geweest en daarna heeft ze de hele middag lopen stuiteren omdat het
nog maar een nachtje slapen was. Maartje en ik zijn allebei heel
benieuwd hoe ze het zal doen: Blijft ze zo enthousiast als het
eenmaal zo ver is, of wordt ze toch ineens angstig? Het zou allebei
heel goed kunnen: Ze lijkt er wel klaar voor te zijn. Maar Nienke is
een echte binnenvetter en misschien vind het diep van binnen wel heel
eng zonder dat ze daar iets van laat merken.
Vandaag is de grote dag. Eerst wrijft
ze nog wat knorrig in haar ogen, maar dan dringt de werkelijkheid
ineens tot haar door en roept ze: 'Vandaag ga ik wennen, pappa!'
Tijdens het ontbijt heb ik de gewoonte
om altijd even kort het programma voor die dag op te noemen. Nienke
heeft daar nooit veel interesse in getoond, of in elk geval nooit
gereageerd, maar ik ben het toch blijven doen. Vandaag gunt ze me de
tijd er niet eens voor. Zodra ze aan tafel zit zegt ze: 'Wat zal ik
vandaag eens voor plannetjes maken? Ik denk.... Basisschool
plannetjes! Ja, vandaag ga ik maar eens wennen op de basisschool.'
Ja, ze weet heel goed dat het gaat
gebeuren, maar ik vraag me nog steeds af of ze ook echt beseft WAT er
dan gaat gebeuren.
Na het ontbijt mag ze helpen met het
inpakken van haar rugtas. Ondertussen praat ze honderduit. 'Ja
Flappie, vandaag ga ik naar de basisschool om te wennen. En mijn
gymschoenen mogen ook mee want het is woensdag en op woensdag gaan we
altijd gymmen.'
Al gauw neemt haar fantasie de vrije
loop. In haar fantasiewereld heeft ze altijd gezelschap van een heel
regiment extra familieleden en knuffels die ze speelgoed mamma,
speelgoed Flappie, speelgoed Steven etc. noemt. Die komen nu in grote
getalen tevoorschijn: 'Pappa, mijn speelgoed-Nienke gaat ook mee naar
de basisschool.'
'Dat is mooi lieverd, dan ben je in elk
geval niet alleen.'
'En speelgoed Flappie en echte Flappie
moeten thuis blijven, want nu ben ik een grote meid en hoef ik geen
knuffels mee naar school.'
'Speelgoed mamma en echte mamma zijn
aan het werk, maar die ga ik vanavond allemaal vertellen hoe het
vandaag was bij het wennen.'
Het avontuur gaat verder op de fiets:
Ze mag met haar eigen fiets naar school. Maar omdat ze nog niet zo
heel lang zonder zijwieltjes kan is ze nog niet zo heel snel en we
worden regelmatig voorbij gereden door andere kinderen met hun
ouders. 'Kijk pappa, die gaan ook allemaal wennen!' Zegt ze.
'Nou Nienke, dat denk ik niet hoor. Die
kindjes zijn al wat groter ik denk dat die al gewoon naar school gaan
en niet meer hoeven te wennen. Die zitten vast al in een hogere
groep.'
En dan is het echt zover: We zijn bij
de school. Bij de klas staan twee juffen om alle kindjes een hand te
schudden en goedemorgen te wensen. (Ik hoop echt dat dat een
dagelijks ritueel is, ik vond het een geweldige ontvangst!) Ik zeg
'Goedemorgen ik geloof dat wij hier moeten zijn, Nienke zou vandaag
voor het eerst komen.'
'Ja dat klopt, hallo Nienke ik ben juf
Priska.' En ze geeft ook haar een hand, die Nienke, nu toch wel een
klein beetje verlegen, voorzichtig schudt. 'Zal ik je even laten zien
waar je je rugtas kunt neerzetten?'
En dan blijkt dat Nienke het echt
allemaal heel leuk vind, want de verlegenheid is vrijwel meteen weer
verdwenen en ze loopt zonder naar me om te kijken met de juf mee. Ik
til snel Steven op en loop achter ze aan, omdat het mij toch ook wel
handig lijkt als ik ook weet waar jassen en tassen moeten worden
opgeborgen.
Als de tas op zijn plekje staat zegt de
juf tegen Nienke: 'Ga maar naar binnen en zoek maar een plekje op.'
En weg loopt mijn kleine meid. Zomaar
die grote klas in met al die vreemde kindjes en ze gaat achteloos op
een lege stoel zitten, met haar benen wiebelen.
Ik voel een hele grote brok in mijn
keel.
Ik maak nog een kort praatje met de
juf. Ze zegt dat ze verrast is dat het zo goed gaat. Ik ook, maar
minder dan zij uiteraard, omdat ik Nienke goed ken. Ze was er
duidelijk, zoals we al verwachtten, gewoon klaar voor. Omdat echt te
zien raakt me toch diep.
'Je mag best nog even bij haar blijven
hoor' zegt juf Priska. Ik besluit om het aan Nienke over te laten en
loop naar haar toe.
'Wat wil je liever, Nienke. Dat ik nog
even blijf of dat ik nu wegga.'
'Ik wil dat je nu weggaat.'
Veel duidelijker kan het niet: Dit is
haar avontuur en daar is vanaf nu geen plaats meer in voor mij.
Dus ik geef haar haar drie kussen
('Eentje voor nu, eentje voor straks en eentje voor nog wat later'
een ritueel dat is ontstaan toen ze het nog wel moeilijk vond om
afscheid te nemen op de Rakkertjes) pak Steven op en loop weg.
En dat was dan dat. Vaarwel kleine
meid, hallo grote meid.
En die brok in mijn keel wordt maar
groter. Thuis besluit ik dat hij eruit moet omdat ik anders niet goed
voor Steven kan zorgen. Met behulp van muziek van Adele breek ik
uiteindelijk. Steven vind het maar vreemd om mij te zien huilen en
lacht hard naar me om me op te vrolijken. Hierna heb ik een heerlijke
ochtend met alleen mijn kleine ventje en kan ik hem eindelijk eens de
aandacht geven die hij verdient.
(In deel 2: Weer ophalen, hoe heeft ze
het gehad en hoe verliep de rest van de dag?)
Heerlijk om te lezen dat vaders dat ook hebben, zo'n brok. Ik had dat ook hoor. Een hele nieuwe fase begint, andere wordt afgesloten. En ja, ook mijn kinderen stuurden me weg, kennelijk is dat toch iets dat ze alleen willen doen. Des te harder wordt je vanmiddag geknuffeld (hoop ik?!) als je ze weer ophaalt...
BeantwoordenVerwijderenAh hoe ontroerend... Nienke en pappa ook ;-)
BeantwoordenVerwijderen