Wegbrengen

Het is maandagochtend en Maartje is vrij. Zoals meestal brengt zij vandaag daarom Nienke naar school en blijft Steven bij mij achter. En net zoals meestal is hij een beetje in de war zodra ze weg zijn. Hij vind Nienke wegbrengen en ophalen altijd een van de hoogtepunten van de dag en vind het nooit leuk als hij niet mee mag.

Hij loopt een beetje verdwaasd rond 'Waar is mamma nou?'

De eerste keer leg ik het hem uit: 'Mamma is Nienke aan het wegbrengen lieverd.'

De tweede keer leg ik het hem opnieuw uit.

Maar bij de derde keer besluit ik het aan hem over te laten: 'Nou Steven vertel het eens, waar is mamma dan?'

Hij is even stil en kijkt me even verwonderd aan, alsof hij schrikt dat ik een beroep doe op zijn eigen intelligentie. Dan fleurt zijn gezicht op en zegt hij: 'Nienke wegbrengen!'

Als hij twee minuten later weer vraagt 'Waar is mamma nou?' stel ik opnieuw de wedervraag: 'Nou, waar is mamma ook al weer?

'Nienke wegbrengen!'

'En pappa, waar is pappa?' Hij kijkt me opnieuw verwonderd aan, dan begint hij te stralen: 'Hier!'

'Goed zo! En waar is Steven?'

'Ook hier!'

'Ook hier, goed zo! En waar is Ronnie?'

'Boven!'

Ik kijk onder de tafel, waar Ronnie ligt en zeg: 'Oh ja? Kijk nog eens goed...'

'Daar!'

'Precies! En waar is Nienke dan?'

Opnieuw is het even stil, dan zegt hij: 'Mamma wegbrengen!'