Nienke, Steven en ik

Nienke, Steven en ik

vrijdag 16 december 2016

De rollen omgekeerd

De laatste weken wil Nienke niks liever dan 'klein meisje' zijn. We denken dat het een tegenreactie op de basisschool is, waar ze zoveel nieuwe dingen meemaakt en leert dat ze thuis terugvalt in het oude vertrouwde, op zoek naar een stuk veiligheid. Ze spiegelt zich dan vaak aan Steven die natuurlijk nog lekker klein kindje kan en mag zijn en daardoor een mooi inspiratiebron is voor haar.

Ze kan er een hele show van maken. Als ze aan het spelen is staat ze bijvoorbeeld ineens op, loopt naar boven en roept: 'Ik ga even mijn kleine meisjes knuffels ophalen, pappa!'
Even later komt ze dan beneden met een tut-popje, waar ze nooit naar omgekeken heeft als baby of peuter, maar die nu ineens helemaal in is; Waarschijnlijk omdat hij wel wat op Steven's witte popje lijkt. Meestal komen er ook nog andere knuffels mee naar beneden.

Daarna gaat ze van alles doen dat Steven altijd doet: bijvoorbeeld doen alsof ze nog maar net kan praten. Dan roept ze 'Dinke!' als ze iets te drinken wil, of 'Teekuh' als ze zit te tekenen.
Op een ander moment wil ze alleen maar baby-spelletjes spelen, aan tafel of op de computer. Of ze wil een boterham met smeerkaas 'want kleine kinderen eten altijd graag smeerkaas!'
Enzovoorts enzovoorts.

We gaan er over het algemeen in mee, omdat we haar de rust en tijd willen gunnen om in haar eigen tempo een balans te vinden in haar nieuwe leefsituatie.

Vandaag was ik Steven even in bed aan het leggen en toen ik beneden kwam had ze een stapel babyboekjes uit de kast gehaald. Van die 'mijn eerste woordjes' boekjes, we hebben er genoeg van. 'Kijk pappa, deze kleine kindjes boekjes gaan we allemaal lezen!'

De eerste twee boekjes staan alleen foto's in en ik laat haar lekker haar kleine kindjes gang gaan. Ze roept naar hartelust 'Koek! Ortel! Manaan! Abbe!' (Koeke, Wortel, Banaan, Slabbe)
In het derde boekje staat onder het plaatje het woord geschreven. Woorden en letters zijn de grote uitzondering op bovenstaande: ze wil ze zo snel mogelijk leren 'want ik ben al vier!'
Dus wijs ik met mijn vinger een voor een de letters aan en spel de woorden uit. K-o-e Koe,
S-ch-aa-p Schaap enzovoorts.


Nadat we twee boekjes met woordjes hebben gelezen is Steven nog steeds aan het huilen, dus haal ik hem maar weer op. Het eerste wat hij doet is naar de boekenkast lopen en Jip en Janneke eruit pakken. Hij kijkt me vragend aan en zegt 'Wip en Wakke eezuh?'

Geen opmerkingen:

Een reactie posten