De laatste weken wil Nienke niks liever
dan 'klein meisje' zijn. We denken dat het een tegenreactie op de
basisschool is, waar ze zoveel nieuwe dingen meemaakt en leert dat ze
thuis terugvalt in het oude vertrouwde, op zoek naar een stuk
veiligheid. Ze spiegelt zich dan vaak aan Steven die natuurlijk nog
lekker klein kindje kan en mag zijn en daardoor een mooi
inspiratiebron is voor haar.
Ze kan er een hele show van maken. Als
ze aan het spelen is staat ze bijvoorbeeld ineens op, loopt naar
boven en roept: 'Ik ga even mijn kleine meisjes knuffels ophalen,
pappa!'
Even later komt ze dan beneden met een
tut-popje, waar ze nooit naar omgekeken heeft als baby of peuter,
maar die nu ineens helemaal in is; Waarschijnlijk omdat hij wel wat
op Steven's witte popje lijkt. Meestal komen er ook nog andere
knuffels mee naar beneden.
Daarna gaat ze van alles doen dat
Steven altijd doet: bijvoorbeeld doen alsof ze nog maar net kan
praten. Dan roept ze 'Dinke!' als ze iets te drinken wil, of 'Teekuh'
als ze zit te tekenen.
Op een ander moment wil ze alleen maar
baby-spelletjes spelen, aan tafel of op de computer. Of ze wil een
boterham met smeerkaas 'want kleine kinderen eten altijd graag
smeerkaas!'
Enzovoorts enzovoorts.
We gaan er over het algemeen in mee,
omdat we haar de rust en tijd willen gunnen om in haar eigen tempo
een balans te vinden in haar nieuwe leefsituatie.
Vandaag was ik Steven even in bed aan
het leggen en toen ik beneden kwam had ze een stapel babyboekjes uit
de kast gehaald. Van die 'mijn eerste woordjes' boekjes, we hebben er
genoeg van. 'Kijk pappa, deze kleine kindjes boekjes gaan we allemaal
lezen!'
De eerste twee boekjes staan alleen
foto's in en ik laat haar lekker haar kleine kindjes gang gaan. Ze
roept naar hartelust 'Koek! Ortel! Manaan! Abbe!' (Koeke, Wortel,
Banaan, Slabbe)
In het derde boekje staat onder het
plaatje het woord geschreven. Woorden en letters zijn de grote
uitzondering op bovenstaande: ze wil ze zo snel mogelijk leren 'want
ik ben al vier!'
Dus wijs ik met mijn vinger een voor
een de letters aan en spel de woorden uit. K-o-e Koe,
S-ch-aa-p Schaap enzovoorts.
Nadat we twee boekjes met woordjes
hebben gelezen is Steven nog steeds aan het huilen, dus haal ik hem
maar weer op. Het eerste wat hij doet is naar de boekenkast lopen en
Jip en Janneke eruit pakken. Hij kijkt me vragend aan en zegt 'Wip en
Wakke eezuh?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten